Ο πλανήτης ζει με τον τρόμο του κορωνοϊού. Κι αν οι επιπτώσεις έχουν να κάνουν σήμερα με τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων, οι… έχοντες και κατέχοντες γνωρίζουν ότι αύριο θα έχει να κάνει με την οικονομία. Κάποιοι ήδη έχουν περάσει στη… δεύτερη φάση και προσπαθούν να περιορίσουν την επικείμενη ζημιά. Σε αυτό το πλαίσιο έχει ξεκινήσει «ακήρυχτος» πόλεμος, ανάμεσα στους ιδιοκτήτες των ομάδων και τους παίκτες.
Ο Βατούτιν έχει βγει μπροστά, μιλά για τις ενδεχόμενες ζημιογόνες καταστάσεις των συλλόγων, αν δεν ολοκληρωθεί η Ευρωλίγκα. Σχέσεις και συμφωνίες με χορηγούς εταιρίες μπαίνουν στο τραπέζι, αλλά αυτό είναι εκ του πονηρού, καθώς κινούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Βλέπετε, αυτό που συμβαίνει δεν έχει να κάνει με ευθύνη του ενός ή του άλλου συμβαλλόμενου, οπότε δεν μπορεί να μπει στο τραπέζι.
Οι ιδιοκτήτες… προσέχουν για να έχουν κι όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις σχέσεις εργοδοτών κι εργαζομένων, θέλουν να μεταφέρουν το πρόβλημα στην πλάτη των εργαζόμενων, πόσο μάλλον τώρα που έχουμε να κάνουμε με υψηλά αμειβόμενους. Ήτοι θέλουν να μην πληρώσουν τα συμβόλαια!
Οι παίκτες ανησυχούν, καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο, δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει ποιος οφείλει και τι, σε σχέση με τις αρχικές υποχρεώσεις. Οι ατζέντηδες είναι στη μέση, καθώς από τη μία έχουν να χειριστούν την αγωνία των παικτών, από την άλλη τη διάθεση των παραγόντων να μειώσουν το κόστος, είτε προβλέποντας ενδεχόμενη μείωση των κερδών από τις χορηγικές συμφωνίες, είτε για να αυξήσουν τα φετινά έσοδα, θεωρώντας πως λόγω κορωνοϊού του χρόνου δεν θα μπορούν να πετύχουν εξίσου καλές συμφωνίες, προβλέποντας οικονομική ύφεση.
Σε αυτή τη φάση, για ευνόητους λόγους και κυρίως γιατί κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, όλα αυτά γίνονται παρασκηνιακά, με μισόλογα (σαν αυτά του Βατούτιν) και συζητήσεις μέσω… τρίτων (μάνατζερ). Είναι, όμως, πρόδηλο ότι όλοι μετρούν κέρδη και ζημιές και καθένας προσπαθεί στην καλύτερη των περιπτώσεων να μειώσει τη ζημιά, ή στη χειρότερη να αυξήσει το κέρδος.
