Λένε πως στο τέλος γίνεται το ταμείο. Με τις πιθανότητες να ολοκληρωθεί η Ευρωλίγκα και η Α1 στην Ελλάδα να λιγοστεύουν καθημερινά, αλλά και με… αρκετό ελεύθερο χρόνο, μπορούμε να το επιχειρήσουμε για τον Παναθηναϊκό. Μια χρονιά που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, με πολλά υποσχόμενους παίκτες που ήρθαν να συμπληρώσουν ένα… γεμάτο ρόστερ, ολοκληρώνεται με εικόνα καμένης γης και υποχρεωτική την επανεκκίνηση (restart, που θα έλεγαν κι οι Αμερικανοί), για την επόμενη μέρα.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ο Παναθηναϊκός έχει όλους κι όλους τέσσερις παίκτες πρώτης γραμμής. Πέραν τούτου ΟΥΔΕΝ κι εξηγούμαι: Ξεκινάμε από το ελληνικό στοιχείο. Η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί η επόμενη ομάδα του «τριφυλλιού» είναι τέσσερις παίκτες: Καλάθης, Παπαπέτρου, Μήτογλου και Παπαγιάννης είναι στην ουσία το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο, όσον αφορά στο έμψυχο δυναμικό.
Φαντάζομαι ότι ο Βουγιούκας στα 36 του (μιλώντας με όρους 2021), όσο τίμιος κι αν είναι, δεν λογίζεται ως λύση πρώτης γραμμής, ο Παππάς έχει «καεί» από τη χρήση Πιτίνο και μάλλον δύσκολα θα μείνει στην ομάδα, ο Παπαδάκης δεν έχει πάρει παιχνίδια Ευρωλίγκας για να κριθεί, ο Αθηναίου έρχεται από μεγάλο τραυματισμό κι ελπίζουμε τα καλύτερα, ο Περσίδης προφανώς και δεν υπολογίζεται για την κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Τέσσερις παίκτες, ο ένας καλύτερος από τον άλλον, δεν είναι κακή αρχή, αλλά δεν υπάρχει συνέχεια. Ο Ράις το κόβει, ο Φριντέτ είναι ήδη βάρος, ο Τζόνσον πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Ουάιλι έχει την τύχη του Παππά, ο Μπέντιλ κάτι έδειξε αλλά τίποτα ολοκληρωμένο, ο Τόμας είναι «μαύρη τρύπα» στην άμυνα, ο Ράουτινς είναι άδικο και να κριθεί.
Ο Παναθηναϊκός, αφού πρώτα βρει προπονητή (θα δοθεί η ευκαιρία στον Βόβορα, ή θα επιλεγεί άλλος κόουτς;) πρέπει ούτε λίγο, ούτε πολύ να αποκτήσει οκτώ νέους παίκτες. Ενδεχομένως και περισσότερους, θα εξαρτηθεί αν μείνει ο Αθηναίου, ο Παπαδάκης, αλλά μακριά πήγαμε. Και μόνο ότι απαιτείται αλλαγή και των έξι ξένων, μιλάμε για μια ομάδα που θα ξεκινήσει από το… μηδέν. Κι αυτό ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε στην αρχή της σεζόν να το προβλέψει.
Χωρίς να επιχειρήσουμε συγκρίσεις, άλλωστε στην επανεκκίνηση δεν υπάρχει έννοια ετεροπροσδιορισμού, ο Ολυμπιακός αντίστοιχα κρατάει τρεις ξένους (Έλις, ΜακΚίσικ και Μπάλντγουιν, με τον τελευταίο να είναι το… ρίσκο, ή το project), την κλασική τριάδα Ελλήνων πρώτης γραμμής (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, με τον αρχηγό να είναι πλέον σε διαφορετικό ρόλο, με λιγότερο χρόνο), Βεζένκοφ, Κόνιαρη, Χαραλαμπόπουλο κι ως wanna be τους Νικολαΐδη, Ποκουσέφσκι.
Δίχως τους δύο μικρούς είναι εννέα παίκτες, άρα έχει εξ ορισμού μεγαλύτερη ομοιογένεια. Κι αν συνυπολογίσουμε και τον Λαρεντζάκη, πάμε στους 10! Α, και προπονητή, ο οποίος γνωρίζει εκ των έσω τις ανάγκες, κάτι που αν δεν επιλεγεί ο Βόβορας θα είναι μειονέκτημα για τον νέο κόουτς του Παναθηναϊκού, ενώ αν επιλογή ο νεαρός κόουτς, θα έχει έλλειμμα εμπειρίας, σε σχέση με τον αντίπαλό του).
Το ότι ο Παναθηναϊκός θα υποχρεωθεί σε επανεκκίνηση, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι δεν μπορεί να βρει τους καλύτερους. Θα έχει θέματα να επιλύσει (χημεία, ρόλους), θα χρειαστεί περισσότερη δουλειά και σίγουρα τύχη.
