“ΡΕ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΚΟΜΠΙ”…
Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα που διαβάζω, ανοίγοντας το κινητό μετά από αρκετή ώρα έξω χωρίς να έχω τσεκάρει. Από κάτω ακόμα 2 μηνύματα με αντίστοιχο περιεχόμενο.
Από τις στιγμές που η έκφραση “μου κόπηκε το αίμα” αποκτά κυριολεκτική απόδοση.
Ανοίγω αλαφιασμένος το news feed και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είναι αλήθεια. Όλα τα κοινωνικά δίκτυα πλημμυρισμένα από εικόνες και farewell στον Κόμπι. Αυτή τη φορά όχι για το τέλος της μυθικής τους καριέρας αλλά της ζωής του.
Ο άνθρωπος που σε έκανε να λατρέψεις το μπάσκετ και η κόρη του, καθώς και εφτά ακόμα άτομα, δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας.
Ιστορικές αναφορές στο background του είναι περιττές. Έχουν γραφεί, θα ξαναγραφτούν και θα συνεχίζουν να γράφονται.
Αυτό εδώ το κείμενο αποτελεί μια υποκειμενική ωδή στον προσδιορισμό της κληρονομιάς που αφήνει πίσω του.
Τι είναι ο Κόμπι και ποιο είναι το μέγεθος του legacy που αφήνει ως παρακαταθήκη στο άθλημα που υπηρέτησε με συνέπεια, εξωπραγματική αφοσίωση και παράφορη αγάπη μέχρι τέλους;
Ο Κόμπι είναι το παιδί που θεωρούσαν πώς θα βρει ανυπέρβλητα εμπόδια επειδή έκανε το τιτάνιο άλμα στο NBA χωρίς να περάσει από κάποιο κολέγιο.
Απάντησε με τρία πρωταθλήματα σε τρεις διαδοχικές σεζόν και έθεσε αυτή τη μετάβαση ως μια νέα νόρμα.
Ο Κόμπι είναι ο νεαρός πολύ ταλαντούχος γκαρντ που πήρε τρία πρωταθλήματα επειδή είχε μαζί του τον Σακίλ.
Απάντησε με τρεις τελικούς σε τρεις σεζόν και δύο back-to-back πρωταθλήματα.
Ο Κόμπι είναι ο “γερασμένος” αστέρας του οποίου η καταπιεστική συμπεριφορά απωθεί άλλους σούπερ σταρ να ενώσουν δυνάμεις μαζί του και δεν θα καταφέρει να επιστρέψει ούτε καν στα πλέι οφ.
Απάντησε με μια φανταστική σεζόν που κουβαλούσε μια άτονη ομάδα και κατέληξε να θυσιάσει τον αχίλλειο τένοντα του. Αλλά προτού αποχωρήσει από το ματς, ευστόχησε σε δύο κρίσιμες βολές με ένα πόδι δίνοντας μια νίκη-πρόκριση για τα πλέι οφ.
Ο Κόμπι είναι ο τελειωμένος θρύλος που πρέπει να καταλάβει πως δεν μπορεί να είναι ο ίδιος μετά από έναν τέτοιο τραυματισμό.
Απάντησε με ένα μνημειώδες τελευταίο παιχνίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου ο χρόνος γύρισε πίσω, ο Μπράιαντ έβαλε ξανά την κάπα του Black Mamba και σκόραρε 60 πόντους οδηγώντας τους αγαπημένους του Λέικερς στην νίκη-ανατροπή κόντρα στους Τζαζ.
Ο Κόμπι είναι αυτός ο βιρτουόζος της πορτοκαλί μπάλας, που σε σαγήνευσε και σε “προσηλύτισε” στον μαγικό της κόσμο.
Ο Κόμπι είναι αυτός ο οποίος έδωσε στο μπάσκετ “την καρδιά του, παρόλο που αυτό του ζήτησε μόνο την προσπάθεια του”.
Ο Κόμπι είναι αυτός που σου υπενθύμισε πως “η ζωή είναι μικρή για να σε κρατάνε πράγματα πίσω και να σε απογοητεύουν. Πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς. Βάλε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, χαμογέλα και συνέχισε να προχωράς μπροστά”.
Ο Κόμπι είναι ο “Mr. 81”.
Ο Κόμπι είναι το work ethic.
Ο Κόμπι είναι το competitiveness.
Ο Κόμπι είναι το διαρκές κυνήγι της τελειότητας.
Ο Κόμπι είναι η άρνηση παραίτησης.
Ο Κόμπι είναι το μπάσκετ.
Ο θάνατος εκτίει την τελματική του υπόσταση αναπάντεχα και απροσδόκητα χωρίς να ζυγίζει τίποτα. Εξαϋλώνει τη ζωή, τερματίζει χαμόγελα και περικλείει με ζοφερότητα ό,τι αγκαλιάζει.
Άλλα όπως μας είχε πει πολύ εύστοχα στο παρελθόν ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία των Λέικερς: “Heroes come and go, but Legends live forever”.
Mamba out.
Mamba forever.
