Το ότι ο Ιωνικός, στην επιστροφή του μετρά 6 νίκες στις πρώτες 10 αγωνιστικές και μοιράζεται την τέταρτη θέση με την ΑΕΚ, μάλλον δεν χρειαζόσασταν τη δική μας επισήμανση για να το παρατηρήσετε. Και στην τελική, δεν άλλαξε τον ρου της ιστορίας… Μόνο που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το μπάσκετ, πετυχαίνοντας κάτι που πολλοί σκέφτηκαν, λίγοι προσπάθησαν κι ακόμα λιγότεροι άγγιξαν: Κάνει τον… ρομαντισμό μόδα.
Τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστή την ομάδα της Νίκαιας; Το πάθος σε συνδυασμό με το όραμα. Όπου πάθος, δείτε πώς πανηγυρίζουν σε κάθε καλάθι, πώς παίκτες με χιλιάδες χιλιόμετρα στα πόδια τους (Μαυροκεφαλίδης), τρέχουν να αγκαλιάσουν και να συγχαρούν νεότερους (Χαραλαμπόπουλος). Όπου πάθος δείτε -και στις φωτογραφίες- πώς πανηγυρίζει ο Σχορτσιανίτης, που έχει ζήσει απείρως μεγαλύτερες νίκες, από αυτή επί του Περιστερίου, νίκες στις οποίες είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όπου όραμα, βάλτε την επιλογή κι εντέλει την απόφαση της διοίκησης να δώσει… βήμα και χώρο στους Έλληνες παίκτες. Όχι αποκλείοντας τους ξένους, όχι παίρνοντας… κομπάρσους, Αμερικανούς με… μηνιαία συμβόλαια, κοψοχρονιά, αλλά βάζοντας ψηλά τον πήχη για όλους, δίνοντας ίσες ευκαιρίες, τη δυνατότητα σε όλους να δείξουν τι μπορούν να κάνουν.
Όταν σε άλλες ομάδες της Α1 είναι… ταμπού να βγει ο ξένος από την πεντάδα («διαφορετικά γιατί τον πληρώνουμε;», είναι το κυρίαρχο δόγμα), στον Ιωνικό οι Έλληνες παίκτες έχουν την τιμητική τους και με τα αποτελέσματα και τη συνολική εικόνα, δικαιώνουν εκείνους που τους είπαν «πάμε μαζί».
Ο Ιωνικός κάνει μόδα τον ρομαντισμό. Στην εποχή του Politically Correct, της πολιτικής ορθότητας, που επιβάλλει τρόπους συμπεριφοράς, στη Νίκαια δεν διστάζουν να… τσαλακωθούν, να πουν δημόσια το παράπονό τους, κρατώντας αυτά που πρέπει για τα αποδυτήρια, σ’ ένα εκρηκτικό μείγμα, που αποδίδει.
Ο Ιωνικός είναι κάτι νέο. Μια ομάδα, η οποία εκφράζει ταυτόχρονα μια ολόκληρη πόλη, αλλά κι ένα όραμα λίγων ανθρώπων. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι η περηφάνια των πολλών και το πλάνο της επόμενης μέρας για λίγους, που μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτό το… πείραμα δεν μετριέται με πόντους και βαθμούς, αλλά με συναισθήματα. Κι αν από τον αθλητισμό αφαιρέσεις το συναίσθημα, έχεις κάτι τόσο αποστειρωμένο, που είναι ασφαλές, αλλά κι αδιάφορο.
