Κάποιος φίλος μού είχε πει κάποτε ότι από τη στιγμή που ο… Γκόρντον Μπανκς είχε δεχθεί γκολ στην καριέρα του, δεν υπάρχει τερματοφύλακας που να φύγει χωρίς να δει τα δίχτυα του να παραβιάζονται. Το μεταφέρω στο δικό μας άθλημα και στη σημερινή πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ομάδα, η οποία δεν θα δεχθεί ήττα, δεν θα έχει κακή ημέρα, δεν θα έχει κακό αποτέλεσμα.
Αυτό που μετρά είναι να βγούμε πιο δυνατοί, από αυτό το στραβοπάτημα. Δεν θα κάνω ότι δεν συνέβη τίποτα, θα ήταν άδικο και απέναντι στους αντιπάλους, και απέναντι στην προσπάθεια των δικών μας παικτών, και απέναντι στο σπορ, αλλά -κυρίως- απέναντι σε όλους εσάς που σπαταλάτε χρόνο για να με διαβάσετε. Η ήττα πόνεσε. Είναι υποχρέωση του κόουτς, των συνεργατών του και των διεθνών να τη μετατρέψουν σε… κέρδος, βγάζοντας αντίδραση.
Οι αντίπαλοί μας μπήκαν με σωστή τακτική. Έπαιξαν στην άμυνα με «κοντό» παίκτη τον Αντετοκούνμπο και τον παγίδευαν, όταν έβαζε την μπάλα στο παρκέ. Γνωρίζουν ότι δεν είναι πρώτη του σκέψη το σουτ, λογάριασαν τους κινδύνους κι αποφάσισαν να μας δώσουν ελεύθερα σουτ, προκειμένου να τον βγάλουν από τον ρυθμό του αγώνα. Κι ας μην γελιόμαστε, λίγο πολύ όλοι αυτοί θα κάνουν. Θα μας αφήνουν ακόμα κι ελεύθερα σουτ, για να μην τους καταστρέψει ο MVP του NBA.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο βρήκαμε ρυθμό, βάλαμε τα σουτ με Πρίντεζη και Καλάθη, αλλά τη διαφορά την πήραμε (+17) γιατί τους βγάλαμε εκτός ρυθμού. Πολλοί (όχι οι προπονητές και οι παίκτες) θεώρησαν ότι το ματς τέλειωσε, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ αυτές οι διαφορές μπορεί να μην σημαίνουν και τίποτα.
Είπαμε να λέμε αλήθειες. Θέλει ψυχική δύναμη για να επιστρέψεις κι αυτό πρέπει να το πιστώσουμε στους Βραζιλιάνους. Με τον Αντετοκούνμπο στο «3» βγήκαν σε πιεστικό μαν του μαν κι εκεί χάσαμε την επαφή με το σκορ. Από τη στιγμή που πήγε το ματς στο ένα σουτ, πολλά μπορούσαν να συμβούν. Κάποια στιγμή σταθήκαμε τυχεροί, ειδικά στο αντιαθλητικό που έκαναν και δέχθηκαν πέντε πόντους, κάποια στιγμή άτυχοι (στην τελευταία βολή του Σλούκα).
Βγήκαμε χαμένοι, αλλά πιστεύω ότι η ήττα μπορεί να γίνει μάθημα. Οι Βραζιλιάνοι έδειξαν στους υπόλοιπους πώς να μας αντιμετωπίσουν, αλλά πρέπει να μάθουμε κι εμείς πώς μας αντιμετωπίζουν και να αντιδράσουμε. Είμαι βέβαιος ότι όλο το stuff δουλεύει πάνω σε αυτό, για να έχει και δεύτερο και τρίτο πλάνο.
Ήταν εκπληκτικός ο Βαρεχάο. Σε αυτή την ηλικία έδειξε σε όλους ότι σημασία δεν έχει τι λέει η ταυτότητα, αλλά τι λέει η καρδιά και πόσο αντέχουν τα πόδια σου. Ήταν κομβικός ο ρόλος του και καθοριστικό το τελευταίο καλάθι, όπου η άμυνά μας ήταν εκτός ισορροπίας. Συμβαίνει…
Ήμασταν καλύτεροι με το κοντό σχήμα, με Καλάθη – Σλούκα, αλλά επειδή οι αφορισμοί είναι εύκολοι (όχι πάντα σωστοί), σημειώστε κάτι: Για τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση ήταν καλύτερη η Εθνική με αυτό το σχήμα. Το ματς παίχτηκε σε up tempo, με πολλές παγίδες στην άμυνα και close out επιθέσεις. Δεν είναι όλες οι αναμετρήσεις ίδιες, γι’ αυτό και δεν υπάρχει ούτε πετυχημένη, ούτε αποτυχημένη συνταγή. Υπάρχουν συνθήκες, οι οποίες διαφοροποιούν τα δεδομένα.
Σημασία έχει να μαζέψουμε την εμπειρία, να διορθώσουν οι προπονητές τα λάθη που εντόπισαν, να βγάλουν οι παίκτες τον εγωισμό τους και να γίνουμε ακόμα καλύτεροι. Ναι, δυσκόλεψαν τα πράγματα, αλλά δεν υπάρχει εύκολο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αυτό να μην το ξεχνάτε, ούτε στις καλές, ούτε στις κακές βραδιές. Κι όσοι (δεν το λέω για να κάνω υποδείξεις) βιάζονται να «τελειώσουν» τους αντιπάλους, κι όσοι απαξιώνουν την ομάδα τους μετά από μια ήττα, να θυμούνται ότι στο μπάσκετ παίζουν δύο και μόνο ένας κερδίζει…
