Υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήμουν 100% με την Αργεντινή. Λατρεύω την κουλτούρα, το πάθος, τη μουσική, το φαγητό τους… Αφήστε που ο Ερνέστο Γκεβάρα μάς έκανε… Αργεντίνους κι ο Μαραντόνα ήρθε να δείξει ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος προσέγγισης από αυτόν του Πελέ, αλλά ας μην σας κουράζω. Όσο κι αν οι Γκαούτσος μού έκαναν «κλικ», υπήρχε στην άλλη πλευρά ένα πραγματικό θηρίο.
Γελάγαμε για χρόνια στην Ελλάδα, λέγοντας πως παίζει επειδή είναι αδερφός του Πάου Γκασόλ. Ο Μαρκ, όχι μόνο διέγραψε τη… μουτζούρα, όχι μόνο έκανε τη δική του ανεξάρτητη πορεία, αλλά έγινε σε μια χρονιά Πρωταθλητής του ΝΒΑ (με τους Ράπτορς) και Παγκόσμιος Πρωταθλητής (με την Εθνική Ισπανίας). Αθλητικά πέτυχε τα πάντα και κάτι παραπάνω, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που τον θεωρώ παράδειγμα προς μίμηση.
Αντί να απολαμβάνει διακοπές και πλούτη, ο τύπος πήγε με την ομάδα «Proactiva Open Arms» να σώσει πρόσφυγες. Μεταξύ του ενός τίτλου και του άλλου. Και δήλωσε πως θα έδινε τα πάντα που έχει κατακτήσει στην καριέρα του, αν μπορούσε να γυρίσει στη ζωή ένα νεκρό παιδί μεταναστών. Την ώρα που άλλοι ψάχνουν πόσοι έγχρωμοι παίκτες έπαιζαν στον τελικό, ο Μαρκ έδειχνε τη διαφορά.
Την ώρα που κάποιοι κυρ-Παντελήδες έβλεπαν στην τηλεόραση τον τελικό, σκεπτόμενοι πώς θα αντιδράσουν αν εμφανιστούν στο σχολείο των παιδιών τους προσφυγόπουλα, με τη γυναίκα τους να προσπαθεί στο μπάνιο με κρέμες που διαφημίζει η Ανίττα Πάνια να πολεμήσει την κυτταρίτιδά της, κυνηγώντας μια άπιαστη δεύτερη νιότη, αυτός κατακτούσε τον κόσμο. «Χριστούλη μου, όμορφη που ναι η προφητεία αυτή», που έγραψε κάποτε κι ο Βολφ Μπίρμαν.
Δεν είναι ο κλασικός τύπος που θα λατρέψουν τα media. Δεν έχει… κατεβάσει μανίκια (όχι πως με χαλάει το αντίθετο), δεν κυκλοφορεί επιδεικνύοντας το νέο του πολυτελές αυτοκίνητο (φαντάζομαι δεν μετακινείται με το μετρό), ασχολείται με τους κατατρεγμένους του κόσμου. Κι ο αδερφός του, ο Πάου, βρέθηκε σε καταυλισμό προσφύγων από τη Συρία. Οικογενειακή ευαισθησία…
Ο Ρούμπιο, ο Σκόλα, ο… μιμητισμός
Δεν είναι ατομικό το σπορ, οπότε πάμε να δούμε κάποια πράγματα από τον τελικό. Κι η προσέγγισή μας λειτουργεί ως σημείο αναφοράς με ελληνικό ενδιαφέρον. Θα το καταλάβετε.
Η… Σκολα-μανία χτύπησε την Ελλάδα. Ελάχιστοι δεν μπήκαμε στον κόπο να ανεβάσουμε τη φωτογραφία του Λουίς στον τοίχο μας, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν τον θαυμάζουμε. Οι περισσότεροι από αυτούς που ανέβασαν τη φωτογραφία, θεωρούν τον Σπανούλη «γέρο» και διαφωνούν με τη διοίκηση του Ολυμπιακού, που επιμένει να τον κρατά στην πρώτη γραμμή. Η ατυχία του να γεννιέσαι στην Ελλάδα, όπου ισχύει το «ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Οι περισσότεροι από αυτούς που ανέβασαν τη φωτογραφία, άφησαν αιχμές για τους δικούς μας σταρ (Διαμαντίδης), που έφυγαν νωρίς από την Εθνική. Ελάχιστοι αναρωτήθηκαν γιατί έκαναν αυτή την επιλογή οι δικοί μας σταρ. Βαριούνται, ή κάτι τους χαλάει; Επειδή δύσκολα θα τους βρουν να τους ρωτήσουν, ας δουν πίσω από τον πάγκο τους Τσαγκρώνηδες να δίνουν οδηγίες και θα καταλάβουν πολλά. Ναι αλλά η Εθνική είναι πάνω από πρόσωπα. Μόνο που εκείνοι ζουν με τα πρόσωπα, τις εμμονές και τις αστείες καταστάσεις.
Θυμάμαι σαν τώρα, ένα από τα πρώτα παιχνίδια του Ρούμπιο κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ο Διαμαντίδης του έκλεψε 1-2 φορές την μπάλα, ο τότε σχολιαστής έλεγε ότι θα βλέπει εφιάλτες κι ότι «τον πήγαμε… σχολείο». Στα 28 του ο Ρούμπιο είναι σταρ του ΝΒΑ, σταρ της Εθνικής Ισπανίας κι εξακολουθεί να είναι επιρρεπής στα λάθη.
Μόνο που οι Ισπανοί τόλμησαν να του δώσουν την ευκαιρία, όπως έκαναν και με τον Ντόνσιτς. Εμείς κρατάμε τους δικούς μας 18χρονους (ου μην και 22χρονους) στον μούσκιο, θεωρώντας τους ανώριμους. Βλέπετε εμείς πρέπει να νικάμε κι ο πρόεδρος είναι τρελός ΜΟΝΟ αν φέρνει δίδυμο Ντιλέινι – ΝτεΚολό, κατά τα άλλα είναι καβούριας. Θέμα κουλτούρας, το αν θα βγουν παίκτες για το ΝΒΑ. Ευτυχώς ο Γιάννης έφυγε νωρίς…
Η διαφορά στον πάγκο
Η Ισπανία έχει στον πάγκο της έναν προπονητή, ο οποίος βρίσκεται στο τεχνικό τιμ των πρωταθλητών του ΝΒΑ. Αυτός, λοιπόν, ο τύπος παίζει μπάσκετ του 2019 κι όχι του 1821. Με απόλυτη αξιοποίηση των δυνατών του σημείων, με μοντέρνες ιδέες (είτε στο early transition, είτε με τα side pick & roll με τον Γκασόλ, όταν έκαιγε η μπάλα), με τρόπους και προσήλωση στο να επιβάλλει το γρήγορο μπάσκετ που αρέσει στους παίκτες του, αλλά κυρίως με τρία γκαρντ διάολε!
Δεν πήγε να αλλάξει το μπάσκετ, δεν προσπάθησε να ανακαλύψει την Αμερική. Έβαλε αρχές, έδωσε ελευθερία στους παίκτες του να κινηθούν, έκρυψε αδυναμίες, βοήθησε τους παίκτες του να κάνουν κάτι, που ελάχιστοι περίμεναν στο ξεκίνημα της διοργάνωσης. Κάθε σύγκριση προκαλεί θλίψη.
