Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να ξεχάσουμε και το… political correct και τις… ισορροπίες και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η Εθνική κόντρα στη Νέα Ζηλανδία ήταν χειρότερη από ότι απέναντι στη Βραζιλία, μόνο που ο αντίπαλος ήταν πιο εύκολος κι έτσι έφτασε στη νίκη, δίχως να σκοτώσει το θηρίο, αλλά και δίχως να πείσει ότι άλλαξε τσιπάκι.
Στα θετικά είναι πως ο Θανάσης Σκουρτόπουλος και το επιτελείο του κατάλαβαν τα λάθη που έκαναν κόντρα στους Βραζιλιάνους και τα διόρθωσαν. Μιλάμε ΜΟΝΟ για το μπροστά μέρος του γηπέδου. Εκεί βρήκε χώρο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που πήρε πρωτοβουλίες, που πήρε την μπάλα στα χέρια και που έδωσε λύσεις, δίχως να… κανιβαλίσει. Ως εκ τούτου υπήρξε βελτίωση, αλλά ήταν η μοναδική.
Μπερδεμένα σχήματα, επιμονή στα ψηλά κορμιά, αλλαγές σε κακό χρόνο. Ο Λαρεντζάκης (για παράδειγμα) μπορούσε να μείνει περισσότερη ώρα ενεργός. Δεν κατάλαβα γιατί ο Παπαγιάννης δεν έπαιξε δευτερόλεπτο. Ναι, θέλαμε γρήγορους ψηλούς, αλλά πρέπει όλοι οι παίκτες να έχουν ρυθμό και ταυτόχρονα οφείλεις να βάλεις προβληματισμό και να αλλάξεις εικόνα στον αντίπαλο προπονητή, παίζοντας με παίκτες που δεν ταιριάζουν στο στυλ και τον ρυθμό του αγώνα, αλλά και που δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Ο Θανάσης έδειξε σήμερα ότι είχε χρόνο συμμετοχής με τη Βραζιλία. Θα συνεχίσω να γράφω χωρίς να σκέφτομαι ποιοι χαλιούνται. Ο Θανάσης έπαιξε στην Εθνική επειδή ήταν αδερφός του Γιάννη, αλλά τώρα που έχει ρόλο, που έχει θέση, που βγάζει τρομερή ενέργεια, αντιμετωπίζεται ακόμα ως… αδερφός του Γιάννη.
Στην άμυνα χάθηκε κάθε αρχή, μέση και τέλος. Με χαλάει που παίζουμε πάντα στον ρυθμό των άλλων. Δεν γίνεται (δεν γίνεται, δεν γίνεται, δεν γίνεται) να πετυχαίνεις 51 πόντους στο ημίχρονο και να μην μπορείς να… σκοτώσεις το θηρίο της Νέας Ζηλανδίας. Εντέλει να χρειάζεσαι πάνω από 100 πόντους για να πας στους «16». Έλεος!
Δεν κερδίσαμε ούτε μία μονομαχία στο ένας εναντίον ενός. Ήταν πιο γρήγοροι από μας κι αυτό δεν βρήκαμε τρόπο να το αντιμετωπίσουμε, δείγμα κακού scouting. Υπήρχαν στιγμές που απλά τρέχαμε το γήπεδο πάνω κάτω, λες κι ήταν δρομικό το άθλημα κι όχι επίτευξης (αντίστοιχα αποφυγής) πόντων.
Αντί επιλόγου: Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω -το έγραψα και στο facebook, είδα ότι απασχόλησε και τον Γιώργο Νοικοκύρη, και άλλους- γιατί ο προπονητής της Εθνικής μιλά αγγλικά στα τάιμ άουτ. Ακόμα κι αν δεχθώ ότι δεν καταλαβαίνει ελληνικά ο Καλάθης (μια χαρά καταλαβαίνει, αλλά δεν μιλά επειδή δεν νιώθει σίγουρος γι’ αυτά που θα πει), έπρεπε ένας απ’ όλους τους συνεργάτες του Σκουρτόπουλου να του μεταφράζει.
Αν είχαμε τον Τρινκιέρι στον πάγκο θα το καταλάβαινα. Έλληνας προπονητής, να μιλά στην Εθνική Ελλάδας αγγλικά, γίνεται ΜΟΝΟ για να δείξει στους ξένους ότι μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα και να μπορεί να εκμεταλλευτεί αργότερα ενδεχόμενη επιτυχία ως Ομοσπονδιακός κόουτς. Δεν είναι κακό, είναι όμως προσβλητικό να μην μιλά τη γλώσσα μας στον εθνικό πάγκο.
