Ας ξεκινήσουμε με ένα… αξίωμα, που έχει δύο παραδοχές: Ομάδα στην οποία παίζει ο MVP του ΝΒΑ δεν γίνεται να μην είναι καλή. Ομάδα στην οποία παίζει ο Τζεντίλε δεν γίνεται να είναι καλή. Με λίγες λέξεις περιγράψαμε την εικόνα του Ελλάδα – Ιταλία και πάμε στα σοβαρά, ξεκινώντας από τις τέσσερις γραμμές:
Στον αιφνιδιασμό είμαστε ανίκητοι. Επειδή υπάρχουν κι Αμερικανοί, τους οποίους υποχρεούμαστε να σεβόμαστε, θα πω ότι είμαστε η… πιο γρήγορη ομάδα της Ευρώπης, για να αποφύγω να συγκρίνω με τον υπόλοιπο πλανήτη. Ως εκ τούτου, αν κατορθώσουμε να τρέξουμε, τότε… ψάξτε τον δεύτερο.
Βεβαίως, τα κρίσιμα ματς σπάνια κερδίζονται από την ταχύτητα και τον αιφνιδιασμό, οπότε χρειάζεται δουλειά στο σετ παιχνίδι. Υπάρχει δεδομένη αδυναμία στο μακρινό σουτ, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να δουλευτούν και κυρίως υπάρχει ένας προπονητής, ο οποίος οφείλει (στον εαυτό του πάνω απ’ όλα) να τολμήσει.
Μπορεί να έχουμε δύο βαριά «5άρια», όμως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να κάνει τη διαφορά, παίζοντας κι ως σέντερ κι αυτό είναι ένα τρικ που πρέπει να έχουμε στο ρεπερτόριο μας. Κι ας γκρινιάξει λίγο ο Γιάννης (Μπουρούσης).
Η «επίσημη αγαπημένη» έδειξε διάθεση, ο Γιάννης (Αντετοκούνμπο) είναι παίκτης που δεν προκαλεί, ζητώντας να λάμψει σε βάρος των υπολοίπων, οπότε χρειάζεται λίγη μελέτη, να τελειοποιήσει κάποια πράγματα το προπονητικό τιμ και ο δρόμος είναι ανοιχτός. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά με τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ στη σύνθεσή σου είναι αυτονόητο ότι στοχεύεις όσο ψηλότερα γίνεται: στην κορυφή του κόσμου.
Πάμε να δούμε και λίγο έξω από τις τέσσερις γραμμές: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο «πουλάει» κι ο κόσμος δεν έπαψε ποτέ να αγαπά την Εθνική. Ο συνδυασμός γέμισε το «Νίκος Γκάλης». Μάλλον όχι και τα ταμεία της ΕΟΚ, καθώς δεν είδαμε… χαμό από διαφημίσεις. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Σε ένα τουρνουά, που δεδομένα θα μάζευε κόσμο, η φτώχεια στη διασκέδαση, η απουσία τσιρλίντερς, το γυμνό πρόγραμμα, μάλλον δεν περνούν στα θετικά. Όπως κι η διαιτησία, που παραμένει «διαιτησία Ακρόπολις». Κακό κάνουν, καλό δεν κάνουν, καθώς στην Κίνα δεν θα βρούμε τόσο πρόθυμους ρέφερι, να σφυρίζουν και την ανάσα των αντιπάλων, διαμορφώνοντας διαφορετικά κριτήρια στις δύο πλευρές του παρκέ.
Σαφέστατα ο αγώνας με τη Σερβία προσφέρεται για περισσότερα (αγωνιστικά) συμπεράσματα, όμως η «επίσημη αγαπημένη» είναι καλή και μπορεί να γίνει καλύτερη.
