Ως άνθρωπος που δεν έχει καπνίσει ποτέ στη ζωή του (2-3 φορές για πλάκα και χωρίς να εισπνεύσω καπνό) είμαι σαφέστατα υπέρ της απαγόρευσης καπνίσματος σε δημόσιους -άρα και αθλητικούς- χώρους. Κι είναι ένδειξη πολιτισμού το να μην υποχρεώνεις τον διπλανό σου να υποστεί τη βρώμα του τσιγάρου και να γίνει παθητικός καπνιστής, επειδή εσύ θεωρείς εαυτόν θεριακλή. Όμως, δεν είναι ούτε η… κόκκινη γραμμή, ούτε το στοιχείο για το οποίο θα… έσχιζα τα ρούχα μου.
Η Εθνική Ελλάδας μπάσκετ με αμαξίδιο ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια, βάζοντας και το… κερασάκι στην τούρτα. Κι αυτή η επιτυχία πρέπει να γίνει απαρχή για να ασχοληθούμε σοβαρό με το αναπηρικό αθλητικό κίνημα, καθώς εκείνοι (όπως κι η Εθνική Κωφών γυναικών) έκαναν το χρέος τους. Τώρα είναι η σειρά μας.
Ας αφήσουμε τα… τσιτάτα για το κάπνισμα κι ας δούμε (σοβαρά) αν τα γήπεδά μας είναι προσβάσιμα για ανθρώπους με κινητικούς περιορισμούς. Αν υπάρχουν τουαλέτες ΑμΕΑ, αν υπάρχει δυνατότητα να φτάσουν στο κυλικείο και να πάρουν ένα μπουκάλι νερό, αν υπάρχουν ράμπες κι όπου δεν υπάρχουν να τοποθετηθούν ανελκυστήρες.
Ας αφήσουμε τα χαζά κι ας δούμε πώς θα βοηθήσει καθένας από το πόστο του (και πρώτιστα εμείς οι δημοσιογράφοι, που στριμωχνόμαστε για να φωτογραφηθούμε δίπλα στον Αντετοκούνμπο, ώστε μετά να πάρουμε like ανεβάζοντας τη στιγμή στα ΜΚΔ, αλλά αδιαφορούμε γι’ αυτά τα παλικάρια) ώστε να διαδοθεί ο αθλητισμός αναπήρων στη χώρα μας.
Όταν -κι αυτό είναι δείγμα αδιαφορίας- σε όλο τον κόσμο υπάρχουν λέξεις που περιγράφουν με ευκρίνεια τον αθλητισμό των αναπήρων κι εμείς ακόμα τον αναφέρουμε ως «ειδικό αθλητισμό», αντιλαμβάνεστε πόσο επιδερμικά έχουμε ασχοληθεί. Κι όμως, το να βγουν άνθρωποι με περιορισμένη κινητικότητα έξω, να αθληθούν, να παρακολουθήσουν αγώνες, έχει πολυσήμαντη αξία.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να συζητήσω για τη βαρβαρότητα του παρκαρίσματος σε θέσεις ΑμΕΑ, για την αδιαφορία των τροχονόμων στο φαινόμενο (κανονικά θα έπρεπε να είναι εξόχως αυστηρή η νομοθεσία και να εφαρμόζεται), ούτε για το ότι δεν υπάρχει κατεύθυνση σε νοσοκομεία, κέντρα αποκατάστασης, ιδρύματα, ώστε να στραφούν οι άνθρωποι που απέκτησαν κινητική δυσκολία στα σπορ.
Σε μια χώρα που ξοδεύονται εκατομμύρια για μια ομάδα μπάσκετ, τη στιγμή που το ετήσιο κόστος λειτουργίας μιας ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο δεν ξεπερνά (συμπεριλαμβανομένης της αγοράς των ακριβών αμαξιδίων) τα 60-70.000 ευρώ, είναι τουλάχιστον απρέπεια να μην έχουν όλοι οι σύλλογοι της Α1 αντίστοιχα τμήματα μπάσκετ με αμαξίδιο.
Άσχετο: Στον Βόλο παίζει η Εθνική Εφήβων. Στον πάγκο είναι ο γιος του Βασιλακόπουλου, ο κουμπάρος του γιου του Βασιλακόπουλου κι ο γιος του Τσαγκρώνη. Είναι αυτό που λέμε «οικογενειακή ομάδα». Το αφήνω έτσι, δίχως σχόλια, για να μην χαλάσω το… κλίμα και να μην ξεφύγω από το θέμα.
