Είναι κάποιες εικόνες που κανένα τηλεοπτικό κανάλι (συμπεριλαμβανομένης της ΕΡΤ, που -βάσει συνταγματικών δεσμεύσεων- όφειλε) δεν θα δείξει. Βλέπετε, εδώ δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχουν μάνατζερ για να κάνουν παιχνίδι, δεν υπάρχουν τρελά χορηγικά πακέτα, τα κουστούμια μένουν στην ντουλάπα. Εδώ μιλά η ψυχή, η καρδιά, η αγάπη για τη ζωή. Αυτά που έπρεπε να είναι σημαντικά, αλλά που πλέον έχουν μικρή αξία, καθώς δεν μπορούν να αγοράσουν το τελευταίας τεχνολογίας κινητό που κυκλοφόρησε.
Δώδεκα παλικάρια (με όλη τη σημασία της λέξεως και κάθε γράμμα κεφαλαίο), με λίγους ρομαντικούς «παράγοντες» (ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κουβαλά αμαξίδια, αν αυτό σας λέει κάτι) κι ένα υπέροχο προπονητικό σταφ, οδήγησαν την Εθνική μπάσκετ με αμαξίδιο στην άνοδο στη Β’ κατηγορία. Νίκησαν την Πορτογαλία στον ημιτελικό κι ανεξαρτήτως αποτελέσματος του τελικού, ανέβηκαν μαζί με την άλλη φιναλίστ, τη Σερβία.
Βεβαίως, στο μπάσκετ (κι όχι μόνο) το αποτέλεσμα μετράει, γι’ αυτό και τώρα ίσως κάποιοι να προσέξουν αυτούς τους αθλητές. Τους πιο δυνατούς αθλητές της χώρας, όπως ο τεράστιος Νίκος Γκάλης είπε. Και πρέπει να τους προσέξουν όχι γιατί ανέβηκαν κατηγορία, όχι γιατί καθημερινά γίνονται καλύτεροι, αλλά γιατί στέλνουν απίστευτα μηνύματα. Μας δείχνουν το φεγγάρι κι εμείς, οι ασπάλακες (μαλάκες κατά το νεοελληνικότερον) κοιτάμε το δάχτυλο.
Άλλος ξεκίνησε από Ρόδο κι άλλος από Κρήτη, άλλος από Θεσσαλονίκη κι άλλος από Καβάλα, για να βρεθούν στη Σόφια. Ξεπερνούν δυσκολίες, τις οποίες οι περισσότεροι δεν μπορούμε καν να φανταστούμε και φτάνουν να παίξουν μπάσκετ στη Βουλγαρία και να διεκδικήσουν (εντέλει να κατακτήσουν) το… δικαίωμα στο όνειρο.
Φωνάζουν σε καθέναν που αύριο μπορεί να βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, που μπορεί να βιώσει την κινητικότητά του να περιορίζεται βίαια, πως «αδερφέ, ακόμα κι αν δεν μπορέσεις να περπατήσεις όπως πριν, θα μπορέσεις να πετάξεις»! Δίνουν πραγματική ελπίδα, όχι κούφια λόγια, στους συνανθρώπους τους που την έχουν ανάγκη. Τους λένε «ναι, θα βιώσεις μια άλλη κατάσταση (γιατί η αναπηρία είναι κατάσταση), αλλά είναι λίγα αυτά που δεν μπορείς να κάνεις».
Αυτοί τα λένε, αλλά εμείς αδιαφορούμε. Βυθισμένοι στην καθημερινότητα, στο κυνήγι του κέρδους, μετρώντας αριθμούς (ενίοτε και τηλεθέασης), αδιαφορώντας για τους ανθρώπους. Κι όταν ζήσεις αυτή την υπερπροσπάθεια και παράλληλα βλέπεις την αδιαφορία εκείνων, οι οποίοι θα ήταν οι πρώτοι που ΟΦΕΙΛΑΝ να συμπράττουν, αντιλαμβάνεσαι πως η πιο δύσκολη αναπηρία δεν είναι αυτή που φαίνεται, αλλά αυτοί που κουβαλάμε όσοι έχουμε χάσει την πυξίδα της ανθρωπιάς.
Επί προσωπικού έχω την τύχη να ζω μαζί τους την προσπάθεια και την αγωνία, την ποιοτική άνοδο και τις χαρές τους. Νιώθω ευλογημένος, που με ανέχονται στην παρέα τους, να καταγράφω τις στιγμές. Ένα «ευχαριστώ» είναι πολύ μικρό για να ανταποδώσει όσα λαμβάνω.
Αντί επιλόγου: Αν αυτοί οι αθλητές δεν αξίζουν της προσοχής μας, τότε αλήθεια τι αξίζει στον αθλητισμό;
