Ο Μπράντον Ντέιβις είναι εκ των κορυφαίων σέντερ της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια. Η Ζαλγκίρις αποτελεί τον σταθμό μετεπιβίβασης σε… μεγαλύτερο κλαμπ κι η Μπαρτσελόνα έχει ανοίξει την αγκαλιά της. Μήπως υπάρχει φίλος των δύο «αιωνίων», που δεν θα ήθελε τον Αμερικανό στην ομάδα του; Μόνο που το «θέλω» πρέπει να συνδυάζεται αρμονικά με το «μπορώ» κι οι ελληνικές ομάδες ΔΕΝ μπορούν.
Ενδεχομένως αν ήθελαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη έναν Ντέιβις να μπορούσαν να πάρουν, αλλά όχι να δημιουργήσουν μια ομάδα αποτελούμενη από παίκτες αυτού του βεληνεκούς. Κι αυτό γιατί τα χρήματα που μπορούν να δαπανήσουν δεν είναι ατελείωτα, τα μπάτζετ που έχουν δεν είναι συγκρίσιμα με αυτά της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ, της ΤΣΣΚΑ, της Φενέρμπαχτσε, της Αναντολού Εφές, της Μακάμπι…
Δεν είναι παράλογο, καθώς η ελληνική αγορά είναι μικρή, τα έσοδα περιορισμένα, ως εκ τούτου τα έξοδα δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτα. Οι διοικούντες οφείλουν να απλώσουν τα πόδια μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα, έχοντας παράλληλα την προφανή διάθεση να δημιουργήσουν ανταγωνιστικά σχήματα, που θα μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια (ενίοτε και να βάλουν από κάτω) την… Μπαρτσελόνα.
Πώς θα γίνει αυτό; Με έξυπνες κινήσεις. Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός σκέφτεται σοβαρά τον Δημήτρη Κακλαμανάκη (του Λαυρίου), ενώ είναι «κλεισμένος» ο Αντώνης Κόνιαρης. Καμία από τις δύο μεταγραφές δεν είναι… αεροδρομίου, αλλά υπάρχει ένα σκεπτικό. Οι δύο Έλληνες παίκτες αναμένεται να αντικαταστήσουν τους Μπόγρη και Μάντζαρη. Αμφότεροι είναι σε μικρότερη ηλικία, άρα έχουν μεγαλύτερο κίνητρο. Οι δυο τους είναι πιο φτηνοί, έτσι δίχως να χάνεται το αξιόμαχο του συνόλου, γίνεται οικονομία στην πράξη.
Μια λογική λέει πως αν δεν πετάς χρήματα για παίκτες που δεν είναι πρώτης γραμμής, μπορείς να εξοικονομήσεις περισσότερα για τους πρωτοκλασάτους. Κι αυτό θαρρώ ότι προσπαθούν να κάνουν οι «κόκκινοι». Αφήστε που παιδιά όπως ο Κόνιαρης έχουν προοπτική (ένα πρόβλημα είναι η ταχύτητά του, αλλά έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης) να διεκδικήσουν πολλά περισσότερα από τη θέση του «βοηθητικού» πόιντ γκαρντ.
Όταν δεν έχεις 30 και 40 εκατομμύρια, οφείλεις να σχεδιάζεις. Οι δύο πρώτες κινήσεις μαρτυρούν ότι υπάρχει σχεδιασμός. Μεγαλύτερο κίνητρο, περισσότερο πάθος, λιγότερα έξοδα. Μοιάζει να είναι καλή σκέψη, δεδομένου ότι δεν πρόκειται με αυτές τις δύο κινήσεις (αν κι όταν ολοκληρωθούν) να αλλάξει η πολικότητα της γης.
