Μοιάζει να είναι φιλοσοφικό μπασκετικό δίλημμα, αν οι ξένοι επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το πρωτάθλημα. Η μία τάση λέει πως δεν έχει σημασία πόσους ξένους διαθέτει μια ομάδα, αντιθέτως είναι κίνητρο για τους Έλληνες παίκτες να γίνουν καλύτεροι.
Η άλλη τάση -η εκ διαμέτρου απέναντι- λέει πως οι προπονητές προτιμούν να χάνουν με την μπάλα στα χέρια ενός ξένου παίκτη -ακόμα κι αμφιβόλου ποιότητας- αντί να πάρουν την ευθύνη και να «βγάλουν» έναν νεαρό ταλαντούχο αθλητή (όπως, για παράδειγμα, έκανε ο Αργύρης Πεδουλάκης με τον Ζώη Καράμπελα).
«Το μπάσκετ είναι μπάσκετ και η παγκοσμιοποίηση είναι σήμα κατατεθέν» υποστηρίζουν οι μεν, «οι ξένοι δεν μπορούν να δεθούν με τον κόσμο» ανταπαντούν οι δε. Και πάει λέγοντας…
Δεν θα επιχειρήσουμε να λύσουμε τον γρίφο, άλλωστε δεν έχει καμία σημασία. Συμπτωματικά θα δούμε φέτος τα δύο άκρα. Από τη μια είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν έχει λόγο να επενδύσει σε έξι πρωτοκλασάτους Έλληνες παίκτες, καθώς στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχει περιορισμός και στην Α2 δεν θα παίζουν αυτοί. Διαθέτει τους Σπανούλη, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Βεζένκοφ, πιθανότητα θα αλλάξει τον Μάντζαρη με τον Κόνιαρη, έχει την επιλογή για τον Αγραβάνη, ο Μπόγρης είναι πάντα εκεί, όμως είναι μάλλον δεδομένο ότι θα δούμε ρόστερ, με περισσότερους ξένους από κάθε άλλη φορά.
Στον αντίποδα, ο Βαγγέλης Τσάπας έχει επιλέξει να μην αποκτήσει περισσότερους από 2-3 ξένους στον Ιωνικό Νικαίας. Θέλει να φτιάξει μια αμιγώς ελληνική ομάδα κι ήδη στα… ψηλά έχει ένα δίδυμο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη έρχεται να πλαισιώσει ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Συν τις παλιοσειρές της Νίκαιας, αλλά και τον Απόλλωνα Τσόχλα. Κι έπεται συνέχεια…
Οι δύο ομάδες του Πειραιά θα είναι τα άκρα και καθένας μπορεί δια της εμφανίσεως, έχοντας κατά τη διάρκεια της σεζόν αρκετά στοιχεία και εικόνες στα χέρια του, να βγάλει συμπεράσματα. Είναι πρόδηλο πως κανείς δεν αφορίζει τη συμμετοχή των ξένων (ούτε οι άνθρωποι του Ιωνικού), όπως κι ότι όλοι μας θα θέλαμε να βλέπουμε περισσότερα παιδιά σαν τον Καράμπελα, να ανοίγουν τα φτερά τους και να πετάνε. Άλλωστε, από τη στιγμή που στο ΝΒΑ είναι Έλληνας ο πολυτιμότερος παίκτης, γιατί να μην επενδύσουμε στα ελληνόπουλα.
Επειδή -είπαμε- η ευφυΐα είναι σταθερό μέγεθος και ο πληθυσμός αυξάνεται, ελπίζω ότι είναι κατανοητό πως δεν υπάρχει κανενός άλλου είδους προσέγγιση, πέρα από την καθαρά μπασκετική. Μην χρεωθούμε στα γεράματα φουστανελάτες αντιλήψεις, αυτό μας έλειπε.
Σαφέστατα η λογική της χρησιμοποίησης περισσότερων Ελλήνων -και κυρίως ταλέντων μικρής ηλικίας, που κατά κανόνα αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό- είναι και μια διέξοδος στο οικονομικό αδιέξοδο, που έχει περιέλθει το ελληνικό μπάσκετ. Οι ομάδες πρέπει να βρουν το θάρρος και να εμπιστευτούν πιτσιρίκια με ταλέντο, που όμως δεν θα έχει… καεί το μυαλό τους από μανατζαρέους και γονείς, ώστε να θέλουν πριν ακόμα δώσουν διαπιστευτήρια, να πάρουν συμβόλαιο… Καλάθη. Σοβαροί να είμαστε!
Κάθε κρίση κρύβει ευκαιρίες κι είναι -ίσως- μοναδική ευκαιρία να δουλέψουν λίγο περισσότερο προπονητές και επιτελεία, να ανακατέψουμε το χώμα και να σπείρουμε νέους… Γκάληδες. Άλλωστε, με αυτή τη νοοτροπία και τη σπορά, διατηρούμε το «προϊόν» σε υψηλό επίπεδο 32 χρόνια τώρα. Έστω κι αν ο… τσιφλικάς που έπρεπε να νοιάζεται για τους καρπούς, προτιμά να… λιάζεται (κυρ Γιώργο, όλα καλά; Υπάρχει Α1 χωρίς Ολυμπιακό;).
