Η τελευταία πληροφορία που κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά στέκια είναι πως ο Γιάννης Ψαράκης σκέφτεται να εγκαταλείψει το Λαύριο. Στον Χολαργό η κατάσταση είναι οριακή, με τις πιθανότητες να είναι σε βάρος της ομάδας, όσον αφορά στην κάθοδό της στο πρωτάθλημα. Η Κύμη ψάχνει να βρει αγοραστή, για τον Πανιώνιο -έτσι κι αλλιώς- το τοπίο είναι θολό, ενώ στο Ρέθυμνο οι επιλογές είναι πιο οικονομικές απ’ ότι θα περίμενε κανείς.
Ειδικά εμείς έχουμε αναφερθεί πολλάκις στις ευθύνες του προέδρου της ΕΟΚ, Γιώργου Βασιλακόπουλου, του προέδρου του ΕΣΑΚΕ, Βαγγέλη Γαλατσόπουλου, που δεν διαμόρφωσαν εκείνο το πλαίσιο ανάπτυξης για το σπορ, που δεν δημιούργησαν συνθήκες ισότιμης μεταχείρισης, που δεν «πούλησαν» σωστά το προϊόν.
Φταίνε, όμως, μόνο αυτοί; Οι παράγοντες των ομάδων, που επιμένουν να παίρνουν καραβιές ξένων, αμφιβόλου ποιότητας, αδιαφορώντας για ταλαντούχους νέους Έλληνες παίκτες, οι οποίοι θα «δεθούν» με τον κόσμο, θα… ματώσουν για τη φανέλα, θα γίνουν ήρωες της επόμενης μέρας και της διπλανής πόρτας.
Το μοντέλο των έξι ξένων κι έξι Ελλήνων κομπάρσων έχει αποτύχει, οπότε πρέπει να αλλαχθεί κι η πρώτη (και μεγάλη) ευθύνη είναι των παραγόντων. Δευτερευόντως των προπονητών, που πρέπει να τολμήσουν και το παράδειγμα του Ζώη Καράμπελα είναι χαρακτηριστικό της τολμηρής κι αποδοτικότατης επένδυσης.
Δεν είναι οι παράγοντες κι οι προπονητές, που έχουν όλη την ευθύνη. Είναι κι οι μάνατζερ κι οι γονείς των παικτών, που θέλουν πρώτα τα καμάρια τους να γίνουν εκατομμυριούχοι και μετά να γίνουν παίκτες. Δεν αντιλαμβάνονται, με τόσα απτά παραδείγματα, ότι το να στριμωχτούν σε κάποια από τις «μεγάλες» ομάδες δεν είναι διαβατήριο επιτυχίας, το αντίθετο, είναι χάσιμο χρόνου.
Πρέπει να αναζητήσουν τις ομάδες -και κυρίως τους προπονητές- που εγγυώνται με τη δουλειά και το πρόγραμμά τους, ότι θα βρουν χώρο να αναπτύξουν το ταλέντο τους κι αυτό να το κάνουν, ακόμα κι αν δεν είναι πρωτίστως οικονομικά αποδοτικό. Να πάνε εκεί που θα βρουν συνθήκες ανάπτυξης, όχι αν θα πάρουν 5-10.000 παραπάνω ευρώ. Κι αναφέρομαι σε παιδιά με ταλέντο και προοπτική.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει υποδομές, έχει παιδιά που μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα, αλλά δεν έχει σοβαρό δείκτη ανάπτυξης, επειδή κάθε μπασκετμπολίστας είναι ταλέντο μέχρι τα 24 και στα 25 βετεράνος.
Σε μια χώρα, που ζει υπό καθεστώς κρίσης, η μεγαλομανία είναι επιζήμια. Είτε πρόκειται για παράγοντες, είτε για προπονητές, είτε για γονείς (κυρίως γι’ αυτούς), είτε για μάνατζερ, είτε για παίκτες. Δώστε χώρο και χρόνο στα παιδιά και θα σας καταπλήξουν.
