Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος είναι το πρόσωπο των ημερών. Αν κανείς επιχειρήσει να του προσάψει την όποια ευθύνη, προφανώς και δεν μπορεί να αναφερθεί στο… τώρα. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ΘΥΜΑ της ιστορίας, ένας άνθρωπος στην πλάτη του οποίου θέλησαν όλοι να παίξουν μπιλιάρδο.
Η ΚΕΔ/ΕΟΚ σε μια αλλοπρόσαλλη απόφαση (βάσει της δικής της πρακτικής όλων των προηγούμενων αγωνιστικών, μετά τον ημιτελικό των «αιωνίων») τον έστειλε στη… ρωμαϊκή αρένα. Και δεν τον έστειλε για να διευθύνει έναν πανηγυρικά αδιάφορο αγώνα, αλλά είτε για να… τσαλακώσει τους Αγγελόπουλους και να τους αναγκάσει να απαρνηθούν το #mexritelous, είτε για να ρίξει τον Ολυμπιακό στην Α2 κατηγορία.
Ως εκ τούτου τον έστειλε σε… αποστολή αυτοκτονίας. Το γιατί, οφείλουν να το εξηγήσουν εκείνοι που πήραν την απόφαση. Μια απόφαση κόλαφο, που ποδοσφαιροποίησε το μπάσκετ κι έφερε αλληλουχία αντιδράσεων, κάποιες εκ των οποίων άθλιες.
Ο Γιώργος Βασιλειάδης αρκέστηκε σε δηλώσεις, μοιρασμένες κατά του Βασιλακόπουλου και του Ολυμπιακού. Καμία αντίδραση, καμία πρωτοβουλία, καμία δράση. Σχολιάζει αλλά δεν πράττει, ως εκ τούτου φάνηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει μια… τεχνητή κρίση, την οποία -αν είχε την πολιτική βούληση- θα τέλειωνε σε χρόνο μικρότερο, από αυτόν που απαιτείται για να καπνίσει κανείς ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος παρακολουθεί -ως σύγχρονος Νέρωνας- τη Ρώμη να καίγεται. Άφησε τους «δικούς του» να ανάψουν το φιτίλι στον δυναμίτη κι εκείνος έμεινε μακριά, αδιάφορος για το αν θα διαλυθεί το πρωτάθλημα, κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν στόχος του από τη στιγμή που λειτούργησε ο ΕΣΑΚΕ.
Ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος «παρακαλούσε» τον Παναγιώτη Αναστόπουλο να δηλώσει «κώλυμα», ανήμπορος να αρθεί στο ύψος που επιβάλλει η θέση του. Παρακολούθησε αδρανής, ανίκανος να πει κάτι, να πάρει θέση, να δείξει ότι είναι πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ.
Οι πρόεδροι των «αιωνίων» (τελευταίοι που περιμέναμε να δώσουν λύση) κάθισαν στις γωνίες τους, μένοντας σταθεροί στις απόψεις τους. Και κάπως έτσι ολόκληρο ελληνικό μπάσκετ, το οποίο χθες έζησε μια φαρσοκωμωδία και το βράδυ μια δόση από επικείμενη τραγωδία, περίμενε τον από μηχανής Θεό.
Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορεί να έχει κάνει πολλά λάθη στη ζωή του, αλλά σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές λειτούργησε πιο ώριμα και μεθοδικά από οποιονδήποτε άλλον, έσωσε το κύρος, προστάτευσε το σπορ, αποφασίζοντας να παιχτεί το θέατρο της Τετάρτης, χωρίς την παρουσία του. Κι αν κάποιοι μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις γραμμές, θα καταλάβουν ότι καμία από τις αποφάσεις του δεν ελήφθη την τελευταία στιγμή, υπό καθεστώς φόβου.
Το… κακό αποφεύχθηκε, ή έστω περιορίστηκε στη βραδινή εξόρμηση. Δεν άνοιξαν περισσότερες πληγές, όμως φάνηκε η γύμνια του σπορ, η ένδεια παραγόντων, η αδυναμία λήψης πρωτοβουλίας. Κι αυτό είναι ίσως πιο επώδυνο, από ό,τι ήθελε συμβεί στο ΣΕΦ αν εμφανίζονταν ο Αναστόπουλος…
