Όσο τα συναισθήματα δεν έχουν αριθμητική απεικόνιση, δεν μπορούμε να καταγράψουμε με βεβαιότητα σκέψεις και τάσεις. Ακόμα κι αν είμαστε σίγουροι, δεν μπορούμε να το στηρίξουμε με υπολογισμούς και πράξεις. Ως εκ τούτου, καθένας μπορεί να διαφωνήσει με όσα θα αναφέρουμε και δεν έχουμε τρόπο να αποδείξουμε.
Δεν έχει παρά να παρατηρήσει κανείς τον τρόπο εκδήλωσης των συναισθημάτων, μέσω των Social Media, για να αντιληφθεί πως πλέον οι δύο «μεγάλοι» ετεροπροσδιορίζονται. Κι αυτό ΔΕΝ συμβαίνει μόνο σε οπαδικό επίπεδο, έχει περάσει και μέσα στα… αποδυτήρια.
Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί ότι στον Παναθηναϊκό η πρόκριση στους «8» της Ευρωλίγκας ήρθε κι έδεσε με τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού; Περισσότερο χάρηκαν με το πάθημα του «αιώνιου» αντιπάλου, παρά με την περιορισμένης έκτασης (όσοι βλέπουν μπάσκετ γνώριζαν το εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο της αποστολής κόντρα στη Ρεάλ) επιτυχία.
Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί ότι στον Ολυμπιακό ο αποκλεισμός των «πράσινων» από το φάιναλ φορ (και μάλιστα με «σκούπα») έφερε ξανά χαμόγελα; Είναι αυτονόητο πως αν ο Παναθηναϊκός έφτανε στην τελική φάση, η αποτυχία των «ερυθρόλευκων» θα έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις, ενώ τώρα μετριάστηκε, καθώς αμφότεροι απέτυχαν.
Όλα αυτά που περιγράφουμε δεν αποτελούν στοιχεία για μελέτη συμπεριφορών από επιστήμονες. Είναι έως και αυτονόητα, αλλά δείχνουν πως πλέον το ότι λιγοστεύουν οι επιτυχίες, οδηγεί τον κόσμο των δύο «αιωνίων» σε υποκατάστατα χαράς. Κι αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί συνηθίζουμε σε λάθος αντίληψη και νοοτροπία.
Είναι αυτονόητο -επίσης- ότι κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, ότι δεν μπορεί κάθε χρόνο οι ομάδες μας (με αυτά τα μπάτζετ, που αντανακλούν τη συνολική εικόνα της οικονομίας και που αν δεν υπήρχε η… τρέλα των ιδιοκτητών των δύο ομάδων έπρεπε να είναι μικρότερα) να πηγαίνουν στο φάιναλ φορ και να διεκδικούν τον τίτλο, αλλά από την άλλη είναι κι αυτονόητο πως ο κόσμος έχει καλομάθει από το εθνικό μας σπορ.
Όλα αυτά καλά, αλλά τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Θα περιμένουμε πότε θα χάσει ο αντίπαλος για να την… πούμε στους κολλητούς μας, θα αλλάζουμε κάθε εβδομάδα ομάδα και θα γινόμαστε αυτοί που νίκησαν τον μισητό εχθρό, πιστοί στο δόγμα «ο κροκόδειλος που έφαγε τον εχθρό μου είναι φίλος μου»;
Αν δεν διαφοροποιηθεί άμεσα η εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος, αν δεν υπάρξει επανεκκίνηση σε μια σειρά από τομείς (όχι μόνο των δύο «αιωνίων», αλλά συνολικά της Α1), τότε θα έρθει η στιγμή που θα προσπαθούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι είναι το φάιναλ φορ…
