Σε άλλες ομάδες, ο Ζώης Καράμπελας (ο ίδιος παίκτης, με το ίδιο ταλέντο) θα έβλεπε τους αγώνες των πλέι οφ από την εξέδρα κι ενδεχομένως θα ένιωθε τυχερός που, αγωνιζόμενος στα τμήματα υποδομής, μπήκε δίχως να πληρώσει εισιτήριο. Στο Περιστέρι το ταλέντο του πιτσιρικά βρήκε την μπασκετική ιδιοφυία του Αργύρη Πεδουλάκη κι ήρθε κι έδεσε.
Δεν παίζει απλά σε ομάδα τετράδας (κι αυτό έχει τη σημασία του), αλλά είναι πρωταγωνιστής. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Δεν έγινε από μόνος του πρωταγωνιστής, δεν τρελάθηκε να πάρει την μπάλα και να… βαράει, βγήκε μέσα από το σύστημα, μέσα από την καθοδήγηση του προπονητή του, ο οποίος -τη στιγμή που έκαιγε η μπάλα- του είπε πάρε εσύ την απόφαση.
Για όλους εμάς τους δημοσιογράφους, νέες φατσούλες όπως αυτή του Καράμπελα, είναι βούτυρο στο ψωμί, αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο έχει ο Γιάννης Αγραβάνης, πολύ πιο ώριμα παίζει ο Βασίλης Μουράτος. Κι αυτά δεν είναι συμπτώσεις, είναι δουλειά και κυρίως εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά.
Αυτό δεν ψάχνουμε όλοι; Να δούμε νέους παίκτες να παίρνουν πρωτοβουλία, να μπαίνουν στο παιχνίδι όχι ως διακοσμητικοί, όχι για τα «τρίλεπτα του αγρότη», αλλά για να πάρουν την μπάλα όταν κρίνονται πολλά. Γιατί ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να γίνουν παίκτες και να αναπτύξουν το ταλέντο τους.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης (το έχει ξανακάνει, ουκ ολίγες φορές) είναι μια πρόταση. Εναλλακτική πρόταση, για όποιον δεν έχει χρήματα να αγοράζει από το πάνω ράφι. Αναρωτιέμαι, στο ελληνικό μπάσκετ του… 2020 θα υπάρχει κάποιος με πορτοφόλι για να παίρνει παίκτες πρώτης γραμμής; Αν ναι, τότε ο Πεδουλάκης δεν είναι η καλύτερη δυνατή λύση, γιατί στο κομμάτι της διαχείρισης μπορώ να σκεφτώ και… καλύτερους. Στο κομμάτι της παραγωγής κανέναν.
Το Περιστέρι είναι μια πρόταση. Μια ομάδα που συνδυάζει αποτέλεσμα με παραγωγή. Γιατί το αποτέλεσμα από μόνο του είναι θνησιγενές (ρωτήστε το Μαρούσι), η παραγωγή από μόνη της δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αν δεν υπάρχει αγωνιστική εξέλιξη. Κι είναι πρόταση το Περιστέρι γιατί δεν χρειάστηκε να ξοδέψει εκατομμύρια, για να φτιάξει ανταγωνιστική ομάδα.
Αυτονόητο είναι πως κάποιοι έβαλαν το χέρι στην τσέπη, πως για τα δικά τους δεδομένα «μάτωσαν», άλλωστε ο καιρός της… μαγείας έχει παρέλθει. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, οπότε για να πετύχει ένα πλάνο χρειάζεται και διοίκηση, και ταλέντο των παικτών, αλλά για να υπάρξει σωστή διαχείριση των χρημάτων κι ανάπτυξη του ταλέντου των αθλητών, χρειάζεται πάνω και πρώτα απ’ όλα προπονητικό πρόγραμμα.
