«… Αισθάνομαι πολύ προβληματισμένος και ανήσυχος, όταν αναλογίζομαι το πού πηγαίνει το ευρωπαϊκό μπάσκετ»! Όχι, δεν το είπε ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, όχι δεν είναι δήλωση ενός Ευρωπαίου παίκτη, ο οποίος αγωνίζεται στο ΝΒΑ, όχι δεν το ξεστόμισε ο Βατούτιν, ενοχλημένος από τα πενιχρά έσοδα που συνοδεύουν την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Ποιος το είπε; Ναι, το γνωρίζετε ήδη, ο τιτανοτεράστιος Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο πολυχρονεμένος «Βεζύρης» του ελληνικού μπάσκετ, ο «αιώνιος» πρόεδρος της ΕΟΚ.
Βρισκόμαστε στο τέλος Μαΐου, του έτους 2019, το ελληνικό μπάσκετ ταλανίζεται από έντονη δυσπιστία και δυσαρέσκεια στη διαιτησία, από αμφισβήτηση στην ΚΕΔ, υπό την απειλή (έως και βεβαιότητα) της αποχώρησης του Ολυμπιακού από την Α1, δίχως έσοδα, τα οποία θα εξασφαλίσουν μέρος της βιωσιμότητας των ομάδων κι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ανησυχεί για το μέλλον της Ευρώπης.
Σαν να πνίγονται άνθρωποι δίπλα σου κι εσύ να ανησυχείς για το αν θα έρθει τσουνάμι στην Ινδονησία. Πού, δεν λέω, η ανθρώπινη ζωή έχει παντού την ίδια αξία, αλλά -βρε άνθρωπε- λύσε τα του οίκου σου και μετά λύνεις και τα προβλήματα της γηραιάς ηπείρου. Ή έστω, δείξε ότι ασχολείσαι με το ελληνικό μπάσκετ και μετά παίξε (έστω και χωρίς θεατές) τον ρόλο του μεγάλου της Ευρώπης.
Αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος έχει να κάνει με τον ίδιο προσωπικά και με τις επιλογές του, θα περίμενε κανείς να δείξει το ίδιο ενδιαφέρον (έστω) για τα εσωτερικά, αλλά όχι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Στο δικό του μυαλό, στη δική του συνείδηση είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει στα στενά γεωγραφικά όρια της χώρας και ως ένας εκ των ελαχίστων σοφών του κόσμου (σαφέστατα ο μόνος στον χώρο της καλαθοσφαίρισης) έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνει, από το να ασχοληθεί με την… Ελλαδίτσα.
Αν αυτός ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας σάς αρέσει, ειλικρινά να τον χαίρεστε. Ζήστε μαζί του το όνειρο της ηγετικής δύναμης στην Ευρώπη, αναζητείστε τρόπους να βελτιώσετε το ΝΒΑ, βρείτε λύσεις για να αναπτυχθεί το σπορ στην Ανταρκτική, ας στείλετε ένα αυστηρό μήνυμα στον πρόεδρο της ομοσπονδίας των Φιλιππίνων, γιατί… μπορείτε, αλλά μια παράκληση: Πάρτε τον μαζί σας και απαλλάξτε μας από την παρουσία του.
Όταν σε μια χώρα, που το μπάσκετ έγινε «εθνικό σπορ», χάρη στον Γκάλη και τον Γιαννάκη, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη, τον Σπανούλη και δεκάδες άλλους παικταράδες, ο ένας πρόεδρος βλέπει την καμμένη γη να έχει ανθίσει (ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος «παίζει» να είναι ο μόνος που είναι στον χώρο του μπάσκετ κι εκπέμπει μια απροσδιόριστης προέλευσης ευφορία) κι ο άλλος προσπαθεί να σώσει τις τίγρεις της Βεγγάζης, ΔΕΝ υπάρχει σωτηρία. Όχι όσο αυτοί κρατάνε τις τύχες του αθλήματος στα χέρια τους.
