Το τελευταίο που είχα σκοπό ήταν να μείνω στο προηγούμενο αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού, ειδικά από τη στιγμή που μπροστά μας έχουμε την επόμενη αναμέτρηση. Ενδιάμεσα παρακολούθησα το ελληνικό πρωτάθλημα, με ομάδες που οι παίκτες τους είτε κάνουν αποχή επειδή είναι απλήρωτοι, είτε δηλώνουν «τραυματίες», είτε είναι αδιάφοροι. Ωραία πράγματα σε μια χώρα που έχει το μπάσκετ ως εθνικό άθλημα.
Γυρίζω, για τις ανάγκες της προσαρμογής στη σκέψη, στη συνάντηση του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ. Ο Αργεντινός Καμπάτσο ήταν MVP κι ο Ταβάρες από το Πράσινο Ακρωτήρι απροσπέλαστος. Στο ρόστερ υπάρχει κι άλλος ένας σκληροτράχηλος Αργεντινός (Ντεκ). Τόσο η Ρεάλ, όσο και η Μπαρτσελόνα, δεν διστάζουν να πάρουν παίκτες από «μικρότερες» ισπανικές ομάδες, οι οποίοι διακρίθηκαν στο προηγούμενο πρωτάθλημα, ή έκαναν «κλικ» στα τμήματα σκάουτινγκ που διαθέτουν.
Έχει γίνει κάτι ανάλογο στους δύο «αιώνιους» και δεν το πήρα χαμπάρι; Αποκτήθηκε παίκτης της Κύμης, ή του Περιστερίου, «έλαμψε» κάποιος παίκτης του Προμηθέα και τόλμησαν να τον αποκτήσουν; Μήπως είδατε κάποιον άγνωστο στην Ευρωλίγκα αθλητή να εντάσσεται στο δυναμικό τους; Με εξαίρεση τις ΗΠΑ και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ο υπόλοιπος (μπασκετικός) πλανήτης μοιάζει αγεωγράφητος για τους δικούς μας.
Μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν έχουμε ομάδες (μικρότερου βεληνεκούς), οι οποίες να μπορούν να πάρουν παίκτες, που να στέκονται στην Ευρωλίγκα. Θα διαφωνήσω, αλλά ακόμα κι αν -ως υπόθεση εργασίας- συμφωνούσαμε, δεν πρέπει να επανεξετάσουμε το πρωτάθλημα που έχουμε; Μα δεν είναι καθρέπτης του οι ευρωπαϊκές μας συμμετοχές;
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έπρεπε να επιδιώκουν με κάθε τρόπο την ποιοτική αναβάθμιση του πρωταθλήματος, ώστε να υπάρχουν ομάδες που θα βρίσκουν καλύτερους παίκτες, άρα θα υπάρχει δεξαμενή, από την οποία θα αντλούν φτηνότερο εργατικό δυναμικό, υψηλότερης αποδοτικότητας. Πρέπει, βεβαίως, να απενοχοποιήσουν την ιδέα απόκτησης ενός παίκτη από το Ρέθυμνο, λες κι αν πάρουν από την ΚΚ Ζάγκρεμπ ή Ζιελόνα Γκόρα, έχουν συμβόλαιο επιτυχίας…
Μόνο με καταστάσεις σαν αυτή του Προμηθέα, ο οποίος θέλει να φτάσει κάποια στιγμή στην Ευρωλίγκα, με ομάδες που να έχουν όραμα και γήπεδο, που να έχουν οικονομική επιφάνεια και να μην ζουν με μηχανική υποστήριξη, μπορεί να βελτιωθεί η κορυφή του δικού μας… παγόβουνου. Μέχρι τότε θα… παγώνει η σκέψη της συμμετοχής σε φάιναλ φορ.
Θα ήταν ανόητο να επιπλήξει κανείς τις διοικήσεις των δύο «αιωνίων» για τα χάλια του ελληνικού μπάσκετ. Υπάρχει Ομοσπονδία, όπου δεν υπάρχει διοίκηση, αλλά κάποιοι υπερήλικες που έχουν γίνει ένα με την καρέκλα τους. Υπάρχει κι ο ΕΣΑΚΕ, ο οποίος είναι «ακέφαλος», καθώς ο πρόεδρός του είναι άοσμος, άχρωμος και άγευστος κι οι όποιες συζητήσεις είναι διαχειριστικού χαρακτήρα. Μόνο που, σε αντίθεση με παλιότερες εποχές, όταν είχαμε το «καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης», τώρα διαχειρίζονται τη φτώχεια κι όχι τον πλούτο.
Το χειρότερο είναι πως η φτώχεια δεν έχει να κάνει με οικονομικούς δείκτες, αλλά με παράγοντες, με ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά, με οραματιστές, με τεχνοκράτες. Το ελληνικό μπάσκετ κινείται στον αυτόματο, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία, ευτυχισμένο που δεν έχει καταρρεύσει.
Μοιάζει με ξεπεσμένο πρίγκηπα, ο οποίος ζει στο παλάτι (κληρονομιά), αλλά δεν έχει λεφτά να αλλάξει τις λάμπες που καίγονται η μία μετά την άλλη, να επιδιορθώσει τις όποιες φθορές. Αλλά νιώθει ακόμα… πρίγκηπας, τρώγοντας μόνος του σε άδειο τραπέζι και χτυπώντας το κουδουνάκι σε φανταστικούς υπηρέτες.
