Η ιστορία έχει ξεφύγει τελείως, με τον κόσμο που πηγαίνει στο γήπεδο (πελάτης) και τους δημοσιογράφους που καλύπτουν τα αθλητικά δρώμενα (μέσον), να επιβαρύνουν την κατάσταση και το ανθρώπινο δυναμικό των ομάδων (επαγγελματίας), να χάνει συνεχώς και σταθερά κάθε επαγγελματική υπόσταση, σε μια χώρα όπου ό,τι έχει απομείνει σε μια παρατεταμένη ζημιογόνα βιομηχανία (αθλητική), καταστρέφεται από μερικούς κανίβαλους.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, που –θεωρητικά– είναι ενάντια στη βία, δεν είναι ικανή να αντισταθεί και να βρεθεί με τα στήθη μπροστά στη ζώνη πυρός, προστατεύοντας την ομάδα και κατ’ επέκταση το άθλημα. Άλλωστε, ο αντίπαλος -αν κι έχει ίδια χρώματα και διακριτικά- είναι πολύ επικίνδυνος, δεν έχει τίποτα να χάσει και το έγκλημα που συντελεί είναι προμελετημένο. Δεν παλεύεται και δεν χάνει με τίποτα.
Ο Τύπος, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος και αντικειμενικός, αλλιώς θα αντιμετωπίσει θέματα επιβίωσης (οικονομικά και… φυσικά). Πρέπει να διαλέξει πλευρά, να φοράει γυαλιά και καθημερινά να υποστηρίζει τις επιλογές του, είτε επιτιθέμενος, είτε δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα. Οι όποιες εξαιρέσεις, απλά τονίζουν τον κανόνα.
Με τον κόσμο και τον Τύπο, φοβισμένο, εξαρτώμενο και προσωπολάτρη, η κατάσταση επιβαρύνεται. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα όπου οι προσκείμενοι στην ομάδα, και κυρίως στις «μεγάλες» ομάδες για να μην κρυβόμαστε, εκφράζονται και συμμετέχουν ακόμα και στα τεκτενόμενα, που ουδεμία σχέση έχουν με την απόδοση και την πορεία εντός αγωνιστικού χώρου. Νομιμοποιούν με τη δράση τους την εκμετάλλευση που υπόκεινται, λόγω προσωπικών ή επαγγελματικών διαφορών μεταξύ των μεγαλομετόχων, οι οποίοι κρατούν τις τύχες των συλλόγων που αγαπάνε, ή λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων.
«Ζούγκλα γίναμε», που έλεγε κι ο μεγάλος Λάμπρος Κωνσταντάρας, χωρίς κυρώσεις κι απαγορεύσεις, παρά μόνο συστάσεις, και τον νόμο του ισχυρού να επικρατεί έναντι όλων των άλλων.
Σε αυτό το «αθλητικό» πλαίσιο, περιφέρονται και προσπαθούν να επιβιώσουν και κάποιοι κατακαημένοι, που αυτοπροσδιορίζονται ως επαγγελματίες. Ανάλογα την επαγγελματική τους ιδιότητα, προσπαθούν να προετοιμάσουν τους αθλητές να αγωνιστούν, να οργανώσουν τη λειτουργία της ομάδας, να εξυπηρετήσουν τους φιλάθλους, να κάνουν πωλήσεις, να προσελκύσουν χορηγούς κτλ. Δεν έχει σημασία αν το κάνουν καλά και σωστά, άλλωστε είναι βραχυπρόθεσμο, διότι όσο και να προσπαθήσουν, ό,τι κι αν καταφέρουν, δεν μπορούν να προβλέψουν πότε θα γίνει το μπαμ και θα πρέπει να σώσουν ό,τι μπορούν.
Αυτό γίνεται και τώρα: Προσπάθεια κι αγώνας να υπερασπιστούν το μεροκάματό τους οι κατακαημένοι, για να ηρεμήσουν τους αθλητές, να αναπροσαρμόσουν το προπονητικό πρόγραμμα, να αναθεωρήσουν στόχους και πωλήσεις, να φτιάξουν τις υλικές ζημιές, να διαχειριστούν τους χορηγούς, να αποφύγουν ρήτρες και κυρώσεις. Φυσικά, μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς για λίγο, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό και η επόμενη χρονιά θα είναι πάλι μείον σε όλα!
Εγώ, πάντως, βαρέθηκα και κουράστηκα να ορίζουν το αύριο μου, τη ζωή μου, την επαγγελματική πορεία μου οι μπαχαλάκηδες. Βαρέθηκα να συμπάσχω, όχι σαν φίλαθλος, αλλά ως επαγγελματίας.
Υ.Γ.: Για τους φίλους μου τους μπασκετικούς… όταν το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός δεν γίνεται, το Περιστέρι – Άρης διακόπτεται και σε αγώνες Α2 έχουμε επεισόδια εντός γηπέδου, ας κοιτάει το καθένας το σπίτι του…κι όχι τον βελζεβούλη το ποδόσφαιρο!
