Κανονικά έπρεπε να έγραφα για τους αγώνες των δύο «αιωνίων» στην Ευρωλίγκα, αλλά η συνέντευξη του Ρικ Πιτίνο στον Τζον Γκονζάλεθ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης (ενόχλησης, θα το έλεγα καλύτερα). Είμαι από αυτούς που βγάζουν καντήλες, οσάκις εμφανίζεται κάποιος και παρουσιάζει αυτό το… μικρό οικόπεδο του πλανήτη ως τη γη της επαγγελίας. Αυτό το «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» (για παράδειγμα) είναι η επιτομή της ανοησίας. Όμως, το ίδιο ενοχλητικό είναι να παρουσιάζεται η χώρα μας ως η κόλαση, στην οποία πάντα κάτι χαλάει κι εντέλει δεν είναι όλα τόσο άσχημα (που έλεγε και το ανέκδοτο).
Ο… συνάδελφος Γκονζάλεθ, λοιπόν, βρήκε τα πάντα χάλια. Από το ΟΑΚΑ μέχρι το διαμέρισμα του κ. Πιτίνο, από τους οπαδούς μέχρι το All Star Game, γενικώς δεν βρήκε ή δεν του έδειξε ο προπονητής του Παναθηναϊκού κάτι καλό, πλην της Ακρόπολης, για την οποία δεν είχε κάτι αρνητικό.
Να συμφωνήσουμε σε όλα αγαπητοί μου, αλλά -αλήθεια- αφού είναι τόσο χάλια γιατί συζητά με τη σύζυγό του να μείνει εδώ και του χρόνου; Έχει πληροφορίες ότι ο επόμενος διαγωνισμός καρφωμάτων θα είναι καλύτερος, ότι ο κόσμος θα πάψει να καπνίζει, ότι θα ανεβούμε επίπεδο (μπασκετικά κι όχι μόνο);
Αν… ξεγελαστώ και πάω κάπου, αλλά αυτά που συναντώ είναι τόσο χάλια, περιμένω να τελειώσει ο χρόνος παραμονής (το συμβόλαιο εν προκειμένω), ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω και δεν γυρίζω ξανά. Αν πάλι έχω ανάγκη τα χρήματα, ή τη δουλειά (για να μην κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση, όπως είπε ο κ. Πιτίνο), σέβομαι περισσότερο αυτούς με τους οποίους συνυπάρχω. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κάνει… μάθημα συμπεριφοράς -μακριά από μένα- σε κάποιον, πόσο μάλλον σε έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο.
Η συνέντευξή του μου θύμισε μια σκηνή από παλιά ταινία (θαρρώ από τη σειρά των Τζέιμς Μποντ), όπου η αναβάτης της καμήλας την ψέκαζε με κολόνια, γιατί ενοχλούσε την ευαίσθητη μύτη της. Παρά ταύτα συνέχισε να την καβαλά, για να πάει στον προορισμό της.
Δεν είναι υποχρεωμένος κανένας Πιτίνο να παρουσιάσει μια ψευδεπίγραφη εικόνα, επειδή εργάζεται στη χώρα μας, αλλά την επόμενη φορά που θα ενοχληθεί (εκείνος, ή ο δημοσιογράφος) από την «ξερολίαση» των ταξιτζήδων, να θυμάται ότι στη χώρα μας δεν τους πυροβολούν επειδή είναι μαύροι, μπορούν να πάνε παντού, καθώς δεν υπάρχουν γκέτο, στα σχολεία δεν μπαίνουν οπλισμένα τα παιδιά μας και δεν μας χωρίζει τείχος με τους γείτονες, στο οποίο καθημερινά να πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι.
Καθένας βλέπει την εικόνα που θέλει, άλλοι προσπερνούν κάθε στραβό για να δουν τον παράδεισο, κι άλλοι ξεχνούν κάθε καλό για να δουν την κόλαση. Το καλό με όλους είναι ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, οπότε όποιον στενεύουν τα παπούτσια τα βγάζει και νιώθει λιγάκι πιο άνετα.
