Είναι θέμα… δουλειάς. Ο ένας είναι ατζέντης, έχει μάθει να κάνει δουλειές στο… πόδι και να μιλάει πολύ. Ο άλλος είναι επιχειρηματίας. Χρόνια τώρα γνωρίζει ότι χρειάζεται υπομονή. Να πλάσεις το ζυμάρι, να φουσκώσει, να το ψήσεις με μεράκι, για να το απολαύσεις. Να περιμένεις να ωριμάσει το τυρί, για να έχει τη σωστή γεύση. Αυτό έκανε… Περίμενε!
Άκουγε τον άλλον να μιλά ασταμάτητα, να πιάνει όποιον έβρισκε και να του λέει παραμύθια με δράκους και περίμενε τη στιγμή που θα βρεθούν απέναντι. «Μέρα με τη μέρα», που τραγουδά κι ο Νίκος Κουρκούλης περίμενε και σήμερα ήρθε η στιγμή. Τον… έψησε, τον τύλιξε στη λαδόκολλα και τον απόλαυσε σαν… γιαπράκι που λένε κι οι Θεσσαλονικείς. Κι επειδή η ζωή έχει πλάκα, του έδωσε και το τελευταίο σφύριγμα, για να σταματήσει να μιλάει.
