Όταν ένας «Δικαστής», ή μια Επιτροπή τοποθετείται σε μια θέση, όπου μοναδικό μέλημα είναι η απόδοση δικαιοσύνης, είναι δεδομένο πως ο ρόλος θα είναι… άχαρος. Κανείς δεν επιχαίρεται με τιμωρίες παικτών, προπονητών, σωματείων, όμως κάποιες φορές είναι αναγκαίο κακό. Κι αυτό το γράφουμε για να μην θεωρήσει κανείς ότι στεκόμαστε χαιρέκακα απέναντι σε έναν παίκτη, ζητώντας την κεφαλή του στο… πιάτο.
Πριν από δύο εβδομάδες, σε αγώνα Β’ εθνικής (Δούκας – Τρίτων), ο Σωκράτης Ψαρόπουλος χτύπησε άσχημα τον Κώστα Ευστρατίου. Το βίντεο είναι αψευδής μάρτυς κι ελπίζουμε η κίνηση του παίκτη των φιλοξενούμενων να ήταν ακούσια, να μην είχε πρόθεση να τραυματίσει τον αντίπαλό του. Από τότε μέχρι σήμερα, τόσο ο νεαρός Ευστρατίου, όσο και τα μέλη της οικογένειάς του, περνούν έναν Γολγοθά.
Οι τελευταίες πληροφορίες συγκλίνουν ότι τελικά δεν θα χάσει την όραση από το ένα μάτι, κάτι που για αρκετό διάστημα έμοιαζε να είναι το πιο πιθανό. Κι εδώ έρχεται η λογική να αντιμετωπίσει τα άθλια αντανακλαστικά των δικαιοδοτικών οργάνων. Πότε, αλήθεια, είναι επιβεβλημένη μια τιμωρία και πόσο παραδειγματική πρέπει να είναι αυτή;
Υπάρχουν περιπτώσεις παικτών, προπονητών, σωματείων, που ξεφεύγουν από τα όρια και στρέφονται καθ’ υπερβολή κατά διαιτητών. Οι υπερβολικές διαμαρτυρίες πρέπει να αντιμετωπίζονται πειθαρχικά, όμως είναι στο πλαίσιο της λογικής η ένταση του αγώνα να οδηγεί σε ανεπίτρεπτες διαμαρτυρίες. Πάντα πρέπει να υπάρχει μέτρο και για την «αγανάκτηση», και για τον τρόπο που εκφράζεται, και για την τιμωρία, καθώς οι διαιτητές είναι κομμάτι του αγώνα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ενέργεια που διώχνει αθλητές από τα γήπεδα. Το κυρίαρχο επιχείρημα των τελευταίων 50 χρόνων είναι «βάλτε τα παιδιά σας στον αθλητισμό (εν προκειμένω στο μπάσκετ), για να γλιτώσουν από άλλες βλαβερές επιλογές, όπως το κάπνισμα, ή πολύ περισσότερο τα ναρκωτικά». Σε αυτό έχει προστεθεί και η ιδέα «βάλτε τα για να είναι υγιή», καθώς η άθληση βοηθά.
Τα παιδιά πρέπει να αθλούνται και πρέπει να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο (αν θέλετε να… ψειρίσουμε τη μαϊμού, δεν είναι αντίπαλοι, αλλά συμπαίκτες, αφού παίζουν μαζί) και ΚΥΡΙΩΣ να φεύγουν μαζί. Όλοι μαζί, όχι όσοι επιβιώσουν. Είναι στιγμές που η ένταση, ο υπερβολικός ζήλος, το πάθος για τη νίκη, θολώνουν την κρίση και τα γυμνασμένα κορμιά μετατρέπονται (σπάνια, αλλά συμβαίνει) σε μηχανισμούς αναχαίτισης του παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Με όποιο κόστος…
Εδώ καλείται ο ψύχραιμος «δικαστής» να παραδειγματίσει παίκτες, προπονητές, παράγοντες, δείχνοντας… «μηδενική ανοχή» (όσο κι αν σιχαίνομαι και τον Τζουλιάνι που το είπε, και την ερμηνεία του όρου) σε αυτού του είδους τα κρούσματα.
Για την ιστορία, ο δράστης μάλλον (δεν έχει γίνει γνωστό ακόμα) τιμωρείται με… επίπληξη!
