Επί σειρά ετών είχε στις τάξεις του τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ο Απόλλων Καλαμαριάς… Εκεί ξεκίνησε ο Ελληνας κόουτς και η ομάδα της Θεσσαλονίκης, μέσω δηλώσεων του νυν τεχνικού της Μακάμπι Τελ Αβίβ, γνωστοποιεί διάφορες λεπτομέρειες που αφορούν τον Σφαιρόπουλο και τον Απόλλωνα.
Αναλυτικά όσα αναφέρει ο Απόλλων Καλαμαριάς:
Η προπονητική αξία του Γιάννη Σφαιρόπουλου είναι δεδομένη και αν μη τι άλλο θεωρείται εκ των κορυφαίων ονομάτων στον χώρο του! Για να φτάσει σε αυτό το σημείο, είναι γεγονός πως δούλεψε και μόχθησε πολύ… Το πάθος του για το μπάσκετ ήταν (και παραμένει φυσικά) τεράστιο, με αποτέλεσμα να αρχίσει να φανερώνει τις προπονητικές του ικανότητες από πολύ μικρός.
Ο Σφαιρόπουλος αποτελεί “παιδί” του Απόλλωνα Καλαμαριάς και από αυτόν ξεκίνησαν όλα όσον αφορά την πορεία του… Άρχισε στην ομάδα της Θεσσαλονίκης ως παίκτης και συνέχισε ως κόουτς (στα τμήματα υποδομής αλλά και στην “πρώτη” ομάδα) ενώ αποτέλεσε και βοηθός προπονητή. Όλη του η οικογένεια βρέθηκε μέσα στην “αγκαλιά” του Απόλλωνα Καλαμαριάς… Ο πατέρας του, Σάββας ήταν ποδοσφαιριστής της ομάδας της Θεσσαλονίκης -και μάλιστα αποτέλεσε μεγάλο όνομα την εποχή που έπαιζε, έχοντας περάσει και από την Εθνική Ελλάδας– ενώ μετά τον Απόλλωνα συνέχισε την καριέρα του στον Ολυμπιακό.
Ο νυν κόουτς της Μακάμπι Τελ Αβίβ και ο αδελφός του, Γιώργος επέλεξαν να ακολουθήσουν το άθλημα του μπάσκετ (στον Απόλλωνα) αντί του ποδοσφαίρου και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ξεδίπλωσε το κουβάρι της παρουσίας του στον -αγαπημένο του- Απόλλωνα Καλαμαριάς. Αναφέρθηκε στο διάστημα που έπαιξε στον σύλλογο της Θεσσαλονίκης (από τότε ακόμη που ήταν παίκτης, έδινε ιδιαίτερο βάρος αμυντικά) ενώ εξήγησε πώς ένας τραυματισμός αποτέλεσε αφορμή προκειμένου να ξεκινήσει την προπονητική (μάλιστα είχε ζητήσει να το κάνει δίχως χρήματα).
Στάθηκε στους ανθρώπους που τον βοήθησαν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μίλησε για το πώς είχε “τραβήξει” την προσοχή του ΠΑΟΚ και του Άρη ενώ σχολίασε την μετακόμισή του στον “Δικέφαλο” μετά το σημαντικό έργο που έδειξε στον πάγκο του Απόλλωνα Καλαμαριάς με την άνοδο στη Β’ Εθνική. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά στον πατέρα του, Σάββα. Έναν άνθρωπο με ήθος και αξίες και ο οποίος υπηρέτησε για πολλά χρόνια τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ο προπονητής της Μακάμπι Τελ Αβίβ θυμήθηκε τι συνέβη και ο πατέρας του αποφάσισε να μην κάνει ένα ταξίδι προς τη Θεσσαλονίκη, μια απόφαση τελικά που αποδείχτηκε σωτήρια προκειμένου ο Σάββας Σφαιρόπουλος να αποφύγει ένα αεροπορικό δυστύχημα με 18 νεκρούς.
Να σημειωθεί πως για τον 51χρονο κόουτς μίλησαν οι πρώην προπονητές του, Παναγιώτης Βαφειάδης και Σταύρος Χωλόπουλος αλλά και ο παλαίμαχος παίκτης του Απόλλωνα, Θανάσης Πανταζής οι οποίοι αναφέρθηκαν στο πώς τον είχαν “ζήσει” στον Απόλλωνα Καλαμαριάς που αποτελεί τεράστιο “κεφάλαιο” στη ζωή του τεχνικού της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ο Σφαιρόπουλος παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη NOVA -και στην εκπομπή “Legend Stories”- μιλώντας για την γενικότερη πορεία του και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όσα ενδιαφέροντα είπε για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπου πήρε πολλές εμπειρίες (σ.σ. ο Απόλλων Καλαμαριάς βράβευσε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο τον περασμένo Σεπτέμβριο). Συγκεκριμένα είπε:
“Ο πατέρας μου αφιέρωσε πολλά χρόνια στον Απόλλωνα Καλαμαριάς…”
Για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον πατέρα του: “Ο Απόλλων Καλαμαριάς είναι το σύμβολο της Καλαμαριάς, είναι η ομάδα που γεννήθηκε μέσα από τους πρόσφυγες της Καλαμαριάς οι οποίοι ήρθαν από τον Πόντο. Και είναι το μέσο που κοινωνικά καθιέρωσε τους Καλαμαριώτες στην κοινωνία της Ελλάδας. Η Καλαμαριά, όταν ήρθαν εδώ οι πρόσφυγες, ήταν χωράφια. Μια περιοχή έρημη… Από τότε που βρέθηκαν εδώ (σ.σ. Καλαμαριά) οι Έλληνες της προσφυγιάς, άρχισαν να κοινωνικοποιούνται και να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της Θεσσαλονίκης. Ήταν λάσπες η Καλαμαριά, γι’ αυτό και τότε την έλεγαν ‘τσαμούρια’ στα ποντιακά.
Ο Απόλλων Καλαμαριάς είναι η κατ’ εξοχήν ποντιακή ομάδα της Θεσσαλονίκης και μία από τις λίγες ποντιακές ομάδες στην Ελλάδα. Άρα οι Πόντοι αυτοί -γιατί ο πατέρας μου ήταν Πόντιος- βρήκαν διέξοδο και ουσιαστικά δήλωσαν παρόντες μέσω της ομάδας αυτής. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν έπαιζε η ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα, κατέβαινε στο γήπεδο όλη η Καλαμαριά. Γυναίκες, παιδιά, γέροι, γριές… Γέμιζε το γήπεδο από τον κόσμο της Καλαμαριάς, υποστήριζαν όλοι την ομάδα τους… Και έτσι φτάσαμε στην μεγάλη ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς που για 4-5 χρόνια ήταν πολύ μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη.
Τότε ήταν τοπικό το πρωτάθλημα, έπαιζε με ΠΑΟΚ, Άρη, Ηρακλή κι άλλες ομάδες και μετά έπαιζαν με τις ομάδες των Αθηνών. Ο πατέρας μου, λοιπόν, αφιέρωσε πολλά χρόνια από την ζωή του σαν ποδοσφαιριστής στον Απόλλωνα αλλά και ως παράγοντας μετέπειτα. Και ως γενικός αρχηγός και ως πρόεδρος… Εγώ και ο αδελφός μου παίξαμε μπάσκετ στον Απόλλωνα, οπότε ο Απόλλων είναι η ομάδα μας. Και ο πατέρας μου, αλλά και εμείς, γαλουχηθήκαμε μέσα σε αυτήν”.
Ο ΣΑΒΒΑΣ ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
“Το αεροπορικό δυστύχημα με τους 18 νεκρούς και η αλλαγή στην πτήση του πατέρα μου…”
Για το ότι ο πατέρας του στις 29/11/1959 “γλίτωσε” από αεροπορικό δυστύχημα, όταν ενώ αρχικά είχε προγραμματίσει να πετάξει με πτήση από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη, τελικά δεν το έκανε και το αεροπλάνο έπεσε σε μέρος κοντά στην Μαλακάσα, με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 18 άνθρωποι:
“Τότε ο πατέρας μου ήταν φοιτητής στην οδοντιατρική στην Αθήνα και για να κρατιέται σε καλή αγωνιστική κατάσταση, έκανε προπονήσεις με τον Απόλλωνα Αθηνών. Έπαιρνε το αεροπλάνο την Παρασκευή το βράδυ, ερχόταν στη Θεσσαλονίκη και τότε έπαιζαν δύο αγώνες. Και Σάββατο και Κυριακή. Για οικονομία… Ήταν να πετάξουν με τον Αυγητίδη μαζί -συμπαίκτες τότε στον Απολλωνα- και τελευταία στιγμή πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο -τότε ήταν νέα παιδιά και ωραία, ποδοσφαιριστές και επώνυμοι- βρήκαν κάποιες αεροσυνοδούς που τους είπαν ‘μην πετάξετε, πάμε σινεμά και φεύγετε αύριο’. Έτσι έγινε τελικά… Ενώ είχαν πάει στο αεροδρόμιο και είχαν κανονικά τα εισιτήριά τους, έφυγαν από το αεροδρόμιο και πήγαν σινεμά.
Το αεροπλάνο, αυτό, δυστυχώς έπεσε και έχασαν την ζωή τους όσοι ήταν μέσα. Τότε, όταν βγήκε από τον κινηματογράφο ο πατέρας μου και μαθεύτηκε εκεί το συγκεκριμένο νέο (σ.σ. του αεροπορικού δυστυχήματος), προσπαθούσε να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τους γονείς του ότι τελικά δεν πέταξε. Γιατί τότε στην Καλαμαριά δεν είχαν τηλέφωνα… Είχε ένα τηλέφωνο το φαρμακείο. Έπαιρνε 12 το βράδυ στον φαρμακοποιό για να πάει στο σπίτι του -γιατί τα ραδιόφωνα ήδη έλεγαν την είδηση- και να τους πει (σ.σ. τους γονείς) ότι είναι καλά και ότι δεν πέταξε με το συγκεκριμένο αεροπλάνο. Πραγματικά στην αρχή υπήρχε σύγχυση… Είχε κρατημένες κάποιες εφημερίδες που τον είχαν συμπεριλάβει μέσα στους νεκρούς γιατί ήταν στη λίστα επιβατών”.
“Μάρκαρα τόσο καλά έναν αντίπαλο παίκτη στον ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα να κάτσει στην γωνία και να παίζουν τέσσερις εναντίον τεσσάρων!”
Για το ότι ο ίδιος και ο αδελφός του, Γιώργος, επέλεξαν το μπάσκετ, παρά το ότι ο πατέρας τους έκανε σημαντική καριέρα παίζοντας ποδόσφαιρο:”Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν μας πίεσε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Παρ’ ότι εκείνος ήταν ένας μεγάλο όνομα του χώρου, μας άφησε εμάς να διαλέξουμε ό,τι θέλαμε. Έπαιζα ποδόσφαιρο στην σχολική ομάδα. Δεν ήμουν τόσο καλός εννοείται, όσο ο πατέρας μου. Αλλά επειδή δεν μας πίεσε, εγώ και ο αδελφός μου διαλέξαμε το μπάσκετ.
Το μπάσκετ το παίξαμε στο σχολείο από μικροί. Εκείνα τα χρόνια, τέλη του ’70 και αρχές του ’80 δεν υπήρχαν Ακαδημίες μπάσκετ αλλά παίζαμε στο σχολείο, κάτι μονά. Παίζαμε ταυτόχρονα και ποδόσφαιρο στο σχολείο. Παρ’ όλα αυτά με τράβηξε περισσότερο το μπάσκετ. Γιατί σαν παιχνίδι, αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή, η σωματική επαφή, το φύσικαλ γκέιμ, όλα αυτά πάντα μου άρεσαν και με τράβηξε πιο πολύ αυτό. Μετά όταν συνέχισα να παίζω πιο οργανωμένα, πήγα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και μου άρεσε ακόμη περισσότερο σαν άθλημα. Έτσι αφοσιώθηκα πλήρως”.
Για το διάστημα που αγωνιζόταν στα τμήματα υποδομής του Απόλλωνα Καλαμαριάς και για την… αγάπη του προς την άμυνα:
“Δεν ήμουν τόσο καλός χειριστής της μπάλας. Είχα επαφή με την μπάλα, έκανα διεισδύσεις… Τότε δεν παίζαμε πικ εν ρολ. Δεν υπήρχε αυτό πριν 30 χρόνια. Η φιλοσοφία από την Αμερική ακόμη -όχι μόνο εδώ στην Ευρώπη- ήταν ότι όταν παίζεις πικ εν ρολ, φέρνεις και δεύτερο παίκτη στην μπάλα, τον αμυντικό αυτού που κάνει το σκριν. Τότε παίζαμε πιο πολύ flex και stack, το διπλό και το μονό. Ήμουν διεισδυτικός αλλά όχι πολύ καλός χειριστής της μπάλας για να έχω ευχέρεια να οργανώνω το παιχνίδι κρατώντας την μπάλα.
Οπότε, έπαιζα στη θέση του δεύτερου γκαρντ, τότε δεν υπήρχε θέση ‘1’ και ‘2’. Δεν υπήρχαν αυτές οι ονομασίες. Λεγόμασταν ‘ελ’. Πλέι μέικερ, ελ και φορ… Έπαιζα στα πλάγια, ‘δυάρι’… Ήμουν ένας παίκτης της δουλειάς. Δεν ήμουν το μεγάλο ταλέντο. Στα παιδικά και στα εφηβικά έβαζα πόντους, έπαιζα καλή άμυνα γενικά… Ίσως γι’ αυτό και οι ομάδες μου παίζουν καλή άμυνα.
Θυμάμαι μια φορά, παίζαμε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ -που τότε είχε πολύ καλή ομάδα στο παιδικό- και μου είπε ο προπονητής μου, ο Σταύρος Χωλόπουλος, να μαρκάρω έναν συγκεκριμένο παίκτη. Από τον ΠΑΟΚ ήταν προπονητής ο Ανέστης Μελετιάδης.
Μάρκαρα τόσο καλά τον αντίπαλο παίκτη που για να μην μπερδεύεται το παιχνίδι του ΠΑΟΚ, ο Ανέστης τον έβαλε στην γωνία (σ.σ. τον παίκτη του στον ΠΑΟΚ, τον οποίο είχε περιορίσει ο Σφαιρόπουλος). Καθόταν αυτός και καθόμουν κι εγώ… Επειδή δεν μπορούσε να πάρει την μπάλα και όσο έπαιζαν γι’ αυτόν μπερδευόταν η ομάδα (σ.σ. ο ΠΑΟΚ), τον έβαλε στην γωνία ο Ανέστης. Εγώ τον μάρκαρα στην γωνία για να μην πάρει την μπάλα και έπαιζαν οι υπόλοιποι, τέσσερις εναντίον τέσσερις! Πραγματικά, έγινε ένα τέτοιο παιχνίδι…”.
“Διάβαζα καλά το παιχνίδι και οι προπονητές έλεγαν πως θα γίνω καλός προπονητής όταν μεγαλώσω…”
Για το ότι είχε πολύ καλή αντίληψη του παιχνιδιού και οι προπονητές του έλεγαν πως θα γίνει πολύ καλός τεχνικός:
“Διάβαζα το παιχνίδι και είχα καλή αντίληψη του παιχνιδιού, δηλαδή πότε να πασάρεις, πότε να κόψεις στον κενό χώρο…. Το που θα πάει η μπάλα για να πάρεις ριμπάουντ. Όλα αυτά είναι θέμα αντίληψης και διαβάσματος μέσα στο παιχνίδι. Σε αυτό ήμουν πάρα πολύ καλός. Έλεγαν οι προπονητές μου πως όταν μεγαλώσω θα γίνω καλός προπονητής.
Πάντα προσπαθούσα να συμβουλέψω τους συμπαίκτες μου, πώς να πασάρουν και πώς να διαβάσουν καλύτερα το παιχνίδι. Δεν ήμουν το μεγάλο ταλέντο. Ήμουν της δουλειάς. Έκανα πολλή και σκληρή προπόνηση. Αφιέρωνα χρόνο στην έξτρα προπόνηση, στην ατομική… Στα σουτ κλπ… Παίζαμε πολύ μονό, τρεις-τρεις, τέσσερις-τέσσερις. Παίζαμε έξτρα, δηλαδή, μετά την προπόνηση… Οπότε, κάπως έτσι ξεκίνησα…”.
“Ο τραυματισμός μου στους προσαγωγούς και το ξεκίνημα της προπονητικής πορείας στον Απόλλωνα Καλαμαριάς δίχως λεφτά…”
Για το ποιος τον προέτρεψε να συνεχίσει στην προπονητική όταν σε ηλικία 19 ετών τραυματίστηκε αλλά και για την επιθυμία του να προπονεί αφιλοκερδώς τα μικρά τμήματα του Απόλλωνα Καλαμαριάς:
“Ήμουν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς… Στην Γ’ Λυκείου και επειδή ήθελα να περάσω στο πανεπιστήμιο, σταμάτησα κάπως τις προπονήσεις. Δηλαδή πήγαινα μέχρι τα Χριστούγεννα και μετά τα Χριστούγεννα -για να φορτσάρω στο διάβασμα- σταμάτησα να πηγαίνω στις προπονήσεις και πήγαινα μόνο στα παιχνίδια. Πήγαινα μια προπόνηση και ένα παιχνίδι την εβδομάδα. Ισα-ίσα για να εκτονώνομαι.
Ενώ ήμουν φουλ στις προπονήσεις και ήμουν παίκτης της δουλειάς, έπεσε η απόδοσή μου. Ήταν φυσιολογικό… Μετά το καλοκαίρι προσπάθησα να δώσω παραπάνω πράγματα στην προετοιμασία γιατί ήμουν στην ανδρική ομάδα και έπαθα έναν τραυματισμό στους προσαγωγούς. Τότε θυμάμαι είχα πάει με τους γονείς μου σε κάποιο ορθοπεδικό γιατρό και είχε πει είτε να κάνω εγχείριση, είτε να μείνω έξι μήνες έξω συντηρητικά. Η μητέρα μου επειδή φοβόταν να κάνω εγχείριση, μου είπαν να μην κάνω επέμβαση αλλά να πάω συντηρητικά. Οπότε έχασα έξι μήνες. Έμεινα πίσω…
Είχα περάσει στα ΤΕΦΑΑ και ήρθε ο προπονητής του παιδικού του Απόλλωνα Καλαμαριάς, ο Άκης Ανδρεάδης και μου είπε ‘μιας και δεν κάνεις προπόνηση τώρα που είσαι τραυματίας, πέρασες και στα ΤΕΦΑΑ -αύριο-μεθαύριο θα γίνεις γυμναστής σε σχολείο- δεν έρχεσαι να αναλάβεις κάποια παιδάκια που έχω εγώ στο παιδικό και να αναλάβεις το μίνι; Και όταν αρχίσεις πάλι να παίζεις, να είσαι και παίκτης και προπονητής’. Εγώ δέχτηκα και είπα ‘δεν θέλω λεφτά, θα έρθω έτσι, αφιλοκερδώς’. Στην ομάδα ήμουν εξάλλου… Ήμουν Απόλλων από μικρός, ο πατέρας μου ήταν Απόλλων… Με έπαιρνε από παιδάκι και με πήγαινε στα ματς του ποδοσφαίρου. στην Έδεσσα, στην Φλώρινα, στην Δράμα, στην Καβάλα, παντού… Σε όλα τα ματς του Απόλλωνα στη Α’ και στην Β’ Εθνική ήμουν παρών κι εγώ”.
“Είχα αφοσιωθεί πολύ, άρχισα να διαβάζω για το μπάσκετ…”
Για την αφοσίωσή του και το πάθος που έδειχνε για το μπάσκετ:
“Χαίρομαι που την αγάπη μου για το άθλημα του μπάσκετ, την έκανα επάγγελμα. Είμαι ευλογημένος που το χόμπι μου το έκανα επάγγελμα μου. Το μπάσκετ το αγαπώ πάρα πολύ. Έχω αφιερώσει όλη μου την ζωή για το μπάσκετ. Στερήθηκα πράγματα γι’ αυτό αλλά δεν το μετανιώνω γιατί πραγματικά είναι κάτι που το αγαπώ πάρα πολύ”.
Για το ότι άρχισε να ασχολείται πολύ “ζεστά” με το άθλημα και την προπονητική (σ.σ. από το 1994 αποτέλεσε προπονητής της ανδρικής ομάδας του Απόλλωνα Καλαμαριάς):
“Αφοσιώθηκα τόσο πολύ… Είχα περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Άρχισα να διαβάζω πολύ για το μπάσκετ. Άρχισα να ψάχνω… Τώρα είναι όλα πιο εύκολα, μπορείς να ψάξεις και να βρεις τα πάντα στο ίντερνετ, αλλά τότε δεν ήταν εύκολο να βρεις, ούτε βιβλία να λένε για μπάσκετ, ούτε βιντεοκασέτες… Όποιος φίλος μου πήγαινε στην Αμερική, του έλεγα ‘πάρε μου ό,τι βρεις για μπάσκετ. Κάποιο βιβλίο και θα σου δώσω τα λεφτά’. Προσπαθούσα να βρω βιντεοκασέτες. Μας έφεραν βιντεοκασέτες που ήταν στο αμερικάνικο σύστημα τότε, οπότε αγόρασα βίντεο για να μπορώ να τις βλέπω στο αμερικάνικο σύστημα που υπήρχε. Από πολύ μικρός αφοσιώθηκα, γιατί το αγαπούσα”.
“Με βοήθησαν ο Χωλόπουλος και ο Βαφειάδης, έψαχνα στον δρόμο για ψηλά παιδιά…”
Για τους ανθρώπους που τον βοήθησαν όσον αφορά την προπονητική (το διάστημα 1994-97 δούλεψε στο ανδρικό του Απόλλωνα Καλαμαριάς έχοντας περάσει πιο πριν από την θέση του βοηθού αλλά και από τα μικρότερα τμήματα της ομάδας) αλλά και για την αναζήτηση ψηλών παιδιών:
“Στον Απόλλωνα με βοήθησαν πάρα πολύ ο Σταύρος Χωλόπουλος που ήταν προπονητής μου και ο Παναγιώτης Βαφειάδης που ήταν κι αυτός προπονητής μου. Ήμουν και στους δύο βοηθός… Οι προπονητές αυτοί, όταν ξεκινούσα, ήταν στο πλευρό μου. Έμαθα πολλά από τους δύο. Όμως δεν ήταν μόνο αυτοί… Ήταν και ο Νίκος Μεντηλίδης αργότερα. Μετά ο Γιώργος Αντωνακόπουλος που έχει συγχωρεθεί και ήμουν βοηθός του. Στον Απόλλωνα από ένα σημείο και μετά -όταν είχα τους μικρούς- ήμουν και βοηθός στην ανδρική ομάδα κάνοντας σκάουτινγκ κτλ.
Ο Θανάσης Κουγιουμτζόγλου με είχε βοηθήσει πολύ, ο Νίκος Αμπατζάς… Είναι ονόματα της προπονητικής όλα αυτά, που την δεκαετία του ’80 στη Θεσσαλονίκη ήταν από τους καλύτερους τεχνικούς και έμαθα πολλά από αυτούς. Και κάποιοι ακόμη συνεχίζουν… Όλα τα παιδιά τότε που μπήκα ως νεότερος στην ανδρική ομάδα του Απόλλωνα με βοήθησαν να μπορέσω να παίξω αυτό το λίγο που έπαιξα. Εντάξει, εγώ δεν είχα μεγάλη συμμετοχή γιατί ήμουν 17, 18, 19 ετών κι αυτοί ήταν ήδη έτοιμοι παίκτες και έπαιζαν Β’ Εθνική. Ήταν δύσκολη η Β’ Εθνική. Σαν να λέμε Α2… Είχε Α’ και Β’ Εθνική τότε. Έκανα προπονήσεις με την ομάδα, έκανα προπονήσεις με τα παιδιά και πήγαινα -και- στο Πανεπιστήμιο.
Ήμουν από το πρωί ως το βράδυ… Οπότε, κάποια στιγμή αποφάσισα να αφήσω τον Απόλλωνα και να πάω σε μια πιο μικρή ομάδα. Πήγα στην Αναγέννηση η οποία ήταν σε τοπική κατηγορία. Έπαιξα μια χρονιά εκεί και σταμάτησα κι από εκεί γιατί πλέον δεν προλάβαινα. Παράλληλα, όμως, ήμουν προπονητής στον Απόλλωνα. Στην τρίτη μου χρονιά είχα πάει στην Αναγέννηση… Τότε, επίσης, είχα πάει στα σχολεία για να βρω παιδιά. Προσπαθούσα να βρω ψηλά παιδιά… Θυμάμαι περπατούσα να βρω στον δρόμο κάποιον ψηλό. Σταματούσα στον δρόμο κάποιο παιδάκι, το ρωτούσα σε ποιο σχολείο πάει και αν ήθελε να παίξει μπάσκετ…”.
“Την σεζόν 1995-96 πήραμε την άνοδο με παιδιά από τις Ακαδημίες του Απόλλωνα Καλαμαριάς…”
Για την επιτυχημένη παρουσία του στον Απόλλωνα Καλαμαριάς ως πρώτος τεχνικός (1994-97) και για την άνοδο στην Β’ Εθνική:
“Ανεβήκαμε την σεζόν 1995-96 από την τρίτη Εθνική στην δεύτερη Εθνική, με παιδιά από τις Ακαδημίες του Απόλλωνα. Είχαμε τότε τον Γιώργο Δοξάκη που ήταν ο πιο έμπειρος παίκτης μας, είχαμε τον Κώστα Στράτο που κι αυτός ήταν έμπειρο παιδί και ήταν πολλά χρόνια στον Απόλλωνα. Είχαμε τον Στέργιο Στριβάκη και άλλους δύο ακόμη πιο μεγάλους. Ήταν πέντε οι μεγάλοι και άλλοι επτά οι μικροί. Κι άλλοι 2-3 μικροί ακόμη στην ομάδα… Αυτή ήταν η δεύτερη μας χρονιά. Την πρώτη χρονιά ήταν και ο Αργύρης Πιάρας και μαζί με τους πέντε μεγάλους, υπήρχαν κι άλλοι 9 μικροί. Είχαμε μια 14αδα παικτών και θυμάμαι βγήκαμε δεύτεροι στην τρίτη Εθνική. Έπαιζαν εφηβικό τα παιδιά την Τρίτη και την Κυριακή έπαιζαν τρίτη Εθνική. Την δεύτερη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα, την σεζόν 1995-96…”.
“Μου έλεγαν από τον ΠΑΟΚ και τον Άρη να πάω σε αυτούς όταν θα έφευγα από τον Απόλλωνα…”
Για το πώς μετακόμισε στον ΠΑΟΚ το 1997 μετά τα όσα είχε δείξει στον πάγκο του Απόλλωνα Καλαμαριάς:
“Την χρονιά που ανεβήκαμε με τον Απόλλωνα, στο γήπεδο της Καλαμαριάς παίζαμε με τον Μέγα Αλέξανδρο. Ήταν το ντέρμπι ανόδου, έκρινε το ποιος θα ανέβαινε… Έπρεπε να νικήσουμε οπωσδήποτε και κερδίσαμε -αν θυμάμαι καλά- με τρομερό παιχνίδι του Γιώργου Δοξάκη. Είχε μαζευτεί τότε όλη η μπασκετική Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι όλοι οι προπονητές της Α1, από τον ΠΑΟΚ, από τον Άρη, από τον Ηρακλή… Επίσης, παράγοντες ήταν εκεί…
Πιστεύω πως το γήπεδο δεν έχει ξαναγεμίσει από τότε τόσο πολύ. Πραγματικά, ήταν ένα γεγονός τότε, το ότι ο Απόλλων με νεανική ομάδα, με νέο προπονητή -εγώ ήμουν 28 ετών- πήρε το πρωτάθλημα της τρίτης Εθνικής. Με τον ΠΑΟΚ και τον Άρη, παίζαμε αντίπαλοι στους μικρούς και χάναμε πολύ δύσκολα. Εκείνη την εποχή το παιχνίδι ΠΑΟΚ-Άρης ήταν ο τελικός του πρωταθλήματος…
Σκεφτείτε, λοιπόν, ο Απόλλων, μια πολύ μικρότερη ομάδα σε εμβέλεια να κοντράρει τα παιδικά και τα εφηβικά των ομάδων αυτών και να χάνουμε στο τέλος πολύ δύσκολα. Οπότε, μου έλεγαν και οι μεν και οι δε ‘όταν φύγεις από τον Απόλλωνα, θα έρθεις σε εμάς’. Μου είχε πει ο έφορος της ομάδας του Άρη ‘έλα σε εμάς…’. Ο Γιάννης Καστανίδης από τον ΠΑΟΚ ήταν αυτός που πρωτοστάτησε για να πάω στον ΠΑΟΚ. Ήταν υπεύθυνος των τμημάτων υποδομής στον ΠΑΟΚ και όταν πήγα εκεί, έγινε αντιπρόεδρος στην ΚΑΕ.
Εκείνος με είχε προτείνει γιατί ήξερε την δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Γνώριζε την πορεία μου… Όταν ήρθε ο Σερφ (σ.σ. στον ΠΑΟΚ), δεν πίστευα ότι ήμουν δίπλα σε έναν προπονητή που τον έβλεπα στην τηλεόραση να κοουτσάρει την Μακάμπι, τότε που η Μακάμπι έπαιξε τελικούς Ευρώπης… Στην αρχή μέχρι να προσαρμοστώ για περίπου δύο μήνες, ήμουν σαν το ψάρι έξω από το νερό. Αλλά γενικά και στον ΠΑΟΚ δούλεψα πάρα πολύ και αφοσιώθηκα. Ξεκίνησα με σκάουτινγκ… Ήμουν δεύτερος βοηθός, μαζί με τον Φλεβαράκη που ήταν πρώτος. Άρχισα με βίντεο… Τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, όχι laptop που κάνουμε τώρα, ούτε καν desktop δεν υπήρχε. Δούλευα με δύο βίντεο, τα πήγαινα μπρος-πίσω… Πραγματικά στον ΠΑΟΚ δεν κοιμόμουν για να ετοιμάσω στο σκάουτινγκ”.
Πανταζής: “Ο Γιάννης ήταν σαν δεύτερος πατέρας, μας έδωσε εφόδια…”
Ο Θανάσης Πανταζής, που αποτελεί μεγάλο χορηγό της φετινής ομάδας του Απόλλωνα Καλαμαριάς, τόνισε για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο τον οποίο είχε προπονητή στην ομάδα της Θεσσαλονίκης: “Μια πορεία από το 1986 μέχρι σχεδόν και το 1992. Από παιδικό έως και ανδρικό… Παραμένει ο ίδιος Γιάννης, πιστός στις αξίες που έχει. Προσπαθεί πάντα να βελτιώνεται. Κι αυτό νομίζω φαίνεται και θα φανεί και στο μέλλον.
Για εμάς ο Γιάννης τότε, σε αυτές τις ηλικίες, παιδικές, εφηβικές και στο ανδρικό, ήταν κάτι πέρα από ένας προπονητής του μπάσκετ. Ήταν ένας παιδαγωγός. Ήταν ένας δεύτερος πατέρας. Εγώ αλλά και οι συναθλητές μου τότε, νομίζω πως ακόμη κουβαλάμε ως εφόδια πράγματα τα οποία πήραμε τότε από τον Γιάννη. Θυμάμαι πώς έπρεπε να ξεπερνάμε κάθε ήττα ή κάθε νίκη. Πόσο γρήγορα έπρεπε να το κάνουμε αυτό γιατί υπήρχε το επόμενο παιχνίδι.
Θυμάμαι ότι απαγορευόταν -σε εισαγωγικά- να αμφισβητήσουμε, να αντιμιλήσουμε, ή να διαπραγματευτούμε με τον διαιτητή. Αυτό ήταν καθαρά υπόθεση του προπονητή. Θυμάμαι πώς μας προέτρεπε να προστατεύουμε τον εαυτό μας όταν κρυολογήσουμε. Να αλλάζουμε φανέλα μετά την προπόνηση, να προστατεύουμε τον εαυτό μας να μην τραυματιστούμε, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε αντίκτυπο στην ομάδα.
Είναι πολλά που μπορώ να θυμηθώ… Ως προπονητής για παράδειγμα (σ.σ. ο Σφαιρόπουλος), το πόσο μεγάλη σημασία έδινε στην αμυντική λειτουργία της ομάδας. Πόσο σημασία έδινε στην κινητικότητα των παικτών μέσα στο γήπεδο. Πόσο σημασία έδινε στο passing game το οποίο θεωρούσε νούμερο ένα ατού για την ομάδα, γιατί από το καλό passing game προκύπτουν τα καλά σουτ και τα ντράιμ στην ρακέτα”.
“Ο Σφαιρόπουλος ακόμη παραμένει ταπεινός…”
Για το πώς θα τον χαρακτήριζε τον Σφαιρόπουλο ως άνθρωπο και ως φίλο: “Ακέραιο… Σίγουρα είναι δύσκολο γιατί τα ερεθίσματα στο μπάσκετ είναι διάφορα και ποικίλα. Αν δεν είσαι σταθερός σε κάποιες αξίες και δεν αποφασίσεις πως θα κάνεις τα πράγματα όπως εσύ πιστεύεις ότι είναι σωστά, δεν μπορείς να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Ο Γιάννης είναι ένας τέτοιος άνθρωπος και νομίζω θα έχει πολύ σημαντικά αποτελέσματα μέσα από το μπάσκετ και μέσα από αυτό που κάνει.
Ο Γιάννης παραμένει ακόμη ταπεινός και έτσι πρέπει να συνεχίσει. Γιατί όσο παραμένεις ταπεινός, μπορείς να δουλεύεις και να δώσεις εξέλιξη στον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό ήταν ακόμη ένα εφόδιο που μας είχε δώσει ο Γιάννης. Δηλαδή, ότι έπρεπε ως παίκτες να είμαστε ταπεινοί, να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε αυτό να το φέρουμε μέσα στην ομάδα. Στη δε, ομάδα, απαγορευόταν -σε εισαγωγικά- να μαλώσεις με συμπαίκτες του ή να δημιουργήσεις πρόβλημα στο καλό κλίμα το οποίο υπήρχε. Ο Γιάννης έλεγε πάντα πως η ομάδα έπρεπε να είναι μια μπουνιά ενωμένη. Αν φανταστούμε μια μπουνιά, τα δάχτυλα πρέπει να είναι ενωμένα για να υπάρχει δύναμη…”.
Βαφειάδης: “Ο Γιάννης όταν μπήκε στην προπονητική, έδειξε πως θα κάνει καριέρα και δούλευε μέρα-νύχτα…”
Ο Παναγιώτης Βαφειάδης, που είναι εκ των υπευθύνων στην τωρινή διοίκηση του Απόλλωνα Καλαμαριάς και αποτέλεσε τεχνικός της ομάδας της Θεσσαλονίκης, υπογράμμισε σχετικά με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο: “Έχει πολλούς μπασκετικούς φίλους ο Γιάννης στη Θεσσαλονίκη και χαιρόμαστε όταν νικάει η ομάδα του. Δηλαδή, εμείς είμαστε πετσί Απόλλων Καλαμαριάς και όπου πάει ο Γιάννης, γινόμαστε οπαδοί του. Θέλουμε να κερδίζει η ομάδα του.
Για εμάς ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι το καμάρι μας. Και πιστεύω πως έχει να δώσει πάρα πολλά στον τομέα της προπονητικής.Ο Γιάννης όταν μπήκε στην προπονητική, έδειξε πως θα κάνει καριέρα. Προχώρησε δύο βήματα παραπάνω με όσα έκανε, ξεκινώντας από τις Ακαδημίες… Ξυπνούσαν τα παιδιά στις 6.00, τα πήγαινε να τρέχουν σε διάφορα γήπεδα, έπαιρνε την ομάδα για να την πηγαίνει στην Νάουσα να κάνει προετοιμασία, ενδιαφερόταν για όλους τους παίκτες…
Συγκεκριμένα είχαμε τον Γιώργο Παυλίδη που έπαιξε στις Εθνικές ομάδες και θυμάμαι πως ο πατέρας του είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια στη Χαλκιδική. Ο Γιάννης έτρεχε στη Χαλκιδική να πείσει τον πατέρα του (σ.σ. του Παυλίδη) στις 15 Αυγούστου πως το παιδί του αξίζει και πρέπει να φύγει από την δουλειά και να έρθει εδώ (σ.σ. Θεσσαλονίκη). Δηλαδή, έκανε απίστευτα πράγματα. Δούλευε μέρα-νύχτα…”.
Χωλόπουλος: “Μετρημένος, λογικότατος και πειθαρχημένος ο Σφαιρόπουλος”
Ο πρώην προπονητής του Απόλλωνα Καλαμαριάς, Σταύρος Χωλόπουλος, θυμήθηκε για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο: “Ο Γιάννης ήταν πάρα πολύ σοβαρός από μικρός. Ήταν μετρημένος, ήταν λογικότατος, ήταν πειθαρχημένος… Αυτό φάνηκε από την αρχή που τον είχα στο παιδικό, στο εφηβικό και μετά στο ανδρικό ως παίκτη. Πιστεύω πως αυτό είναι ένα προτέρημα που ίσως ξεκινά από την οικογένεια. Και με τα χαρακτηριστικά, βέβαια, που έχει κάθε άνθρωπος… Ξεχώριζε λιγάκι από τα άλλα παιδιά με την επιθυμία που είχε για να διακριθεί, να δώσει ό,τι μπορούσε στην ομάδα, σαν μέρος της ομάδας. Όχι ατομικά, δηλαδή, αλλά να βγει ένα συνολικό αποτέλεσμα από την προσπάθειά του.
Ο Γιάννης είχε την ικανότητα να επιβληθεί μέσα στην ομάδα. Αυτό συνήθως το έχουν στη θέση ‘1’. Υπήρχαν κι άλλα παιδιά, εκείνη την εποχή, λίγο πιο δυνατά από τον Γιάννη για την συγκεκριμένη θέση. Ο Γιάννης ήταν λίγο πιο ντελικάτος σαν παίκτης. Αυτό ήταν που τον χαρακτήριζε. Ήταν ένας φινετσάτος καλαθοσφαιριστής, στα παιδικά και στα εφηβικά. Ο Γιάννης λόγω τραυματισμού σταμάτησε την πορεία του ως αθλητής του μπάσκετ και αμέσως μετά ήρθε ως βοηθός στην πρώτη ομάδα.
Ασχολήθηκε με τους μικρούς αλλά και στην πρώτη ομάδα ήταν συνεργάτης αρχικά δικός μου. Μετά ήταν συνεργάτης του Παναγιώτη Βαφειάδη. Έπειτα ανέλαβε και την πρώτη ομάδα. Είχε μια πορεία που εξελίχθηκε φυσιολογικά σε όλες τις βαθμίδες μέχρι που μπήκε στην Εθνική ομάδα σαν βοηθός και μετά αποτέλεσε πρώτος προπονητής σε ομάδες Α1”.
