Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορούμε να περηφανευόμαστε, γι’ αυτό και αρκετοί αναζητούν την εθνική ανάταση στα απομεινάρια άλλων εποχών, στους προγόνους, στον αρχαίο πολιτισμό. Το ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν βάλει μαζί στο μίξερ αταίριαστα πράγματα, όπως οι αρχαίοι Έλληνες, ο χριστιανισμός κι η οικογένεια (άλλα γι’ άλλα και της Παρασκευής το γάλα) πρέπει να αναζητηθεί στην ανεπαρκή μόρφωση. Η παιδεία μας αντί να μαθαίνει στα παιδιά πώς θα κατακτήσουν το μέλλον, τα υποχρεώνει να αντιγράφουν όσα γίνονταν στο παρελθόν. Αλλά, πολύ το κουράσαμε…
Η ανεπάρκεια λόγων για να νιώσει κανείς περήφανος, σε συνδυασμό με την τάση του λαού μας να μεγεθύνει τις καταστάσεις και να ωθεί τα συναισθήματά του σε ακραίες (λεκτικά) καταστάσεις (τύπου «καταστροφή», «διάλυση», ή στην αντίπερα όχθη «Ανάσταση», «μόνοι μας και όλοι σας» κτλ.), έχει μετατρέψει τον Στέφανό Τσιτσιπά σε λαϊκό ήρωα.
Εξαιρετικό ταλέντο ο νεαρός, όπως λένε οι ειδικοί θα φτάσει στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, και μπράβο του. Αυτός κι ο «δικός μας» (εννοώντας εμάς τους μπασκετικούς) Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι κορυφαίοι στο είδος τους και παράλληλα καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας στην υφήλιο.
Τρίτος στην παρέα είναι ο Γιώργος Λάνθιμος (είχε μπασκετικές ρίζες), ο οποίος υποχρεώνει το Χόλυγουντ να υποκλιθεί στο ταλέντο του. Και προφανώς υπάρχουν κι άλλοι… ωραίοι Έλληνες (για παράδειγμα ο Λευτέρης Πετρούνιας), που λόγω αθλητισμού είναι προβεβλημένοι. Υπάρχουν και κάποιοι που διακρίνονται στις επιστήμες, που σώζουν ζωές και που σαφώς κάνουν πιο σημαντικά επιτεύγματα, αλλά αυτούς θα τους μάθουν λίγοι…
Το ότι οι τρεις Έλληνες που αυτή τη στιγμή είναι τα πιο «καυτά» ονόματα και προβάλλουν τη χώρα μας, βρίσκονται μακριά από τα γεωγραφικά της σύνορα, μάλλον δεν είναι τυχαίο γεγονός. Ίσως γιατί είναι πολύ μεγάλοι για να χωρέσουν σε μια τόσο μικρή γωνιά του πλανήτη, σε κάθε περίπτωση γιατί εδώ δεν υπάρχουν δομές και συνθήκες, ώστε να αναδειχθεί το ταλέντο τους.
Υπάρχει, όμως, ένας οργανισμός που από τη δεκαετία του ’80 λειτουργεί υποδειγματικά… Αναφέρομαι στο ελληνικό μπάσκετ, το οποίο σταθερά μας προσφέρει χαρές, δυσανάλογες των χρημάτων που δίνονται γι’ αυτό.
Δίχως τη βοήθεια της Πολιτείας, καθώς (για παράδειγμα) οι δύο «πρεσβευτές μας» στην Ευρωλίγκα πληρώνουν τέσσερις φορές πάνω εφορία, σε σχέση με την ΤΣΣΚΑ, ή τη Φενέρμπαχτσε.
Δίχως τη βοήθεια της Ομοσπονδίας, καθώς εδώ και δεκαετίες η ΕΟΚ αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αθλήματος, δεν έχει σοβαρό αναπτυξιακό πλάνο, δεν εξασφαλίζει το αίσθημα της ισοπολιτείας, καθώς η ΚΕΔ/ΕΟΚ (για παράδειγμα) είναι παράνομη.
Δίχως την προσοχή των εταιριών που διαφημίζονται μέσω του αθλητισμού, καθώς (για παράδειγμα) τα τηλεοπτικά συμβόλαια είναι δυσανάλογα του προσφερόμενου θεάματος και της αξιοπιστίας του πρωταθλήματος.
Σε πείσμα των καιρών και της αυτοκαταστροφικής τάσης, σύμφυτο του (νέο)Έλληνα, το μπάσκετ κρατάει γερά. Κι αν ο Τσιτσιπάς αποθεώνεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν το σπορ με το οποίο ασχολείται, αν ο Λάνθιμος γίνεται στάτους ανθρώπων που με την 7η τέχνη δεν είναι… κολλητοί, το μπάσκετ έγινε κτήμα μας. Μάθαμε μπάσκετ κι αυτό είναι η μεγαλύτερη των επιτυχιών.
Τυχεροί όσοι θα δουν ταινίες του παλιού παίκτη του Παγκρατίου (ο πατέρας του, Αντώνης, ήταν από τις δόξες του συλλόγου), τυχεροί όσοι παρακολουθούν live την προσπάθεια του εγγονού του Σεργκέι Σάλνικοφ στην Αυστραλία, τυχεροί όσοι βλέπουν τις πτήσεις του Greek Freak, αλλά σκεφτείτε πόσο τυχεροί είμαστε κι εμείς, που -μαζί με τους τρεις τεράστιους- είχαμε την τύχη να δούμε Γκάλη – Γιαννάκη, Διαμαντίδη – Σπανούλη και τόσους άλλους…
