Αν ρωτούσαμε κάποιον από αυτούς που δεν έχουν εντρυφήσει στο εθνικό μας σπορ, να μας πει τους πέντε (ου μην και δέκα) Έλληνες προπονητές, που του έρχονται αμέσως στο μυαλό, ίσως κανείς να μην ανέφερε το όνομα του Τάκη Ζήβα. Πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ίσως και τώρα να αναρωτιέστε «ποιος είναι αυτός ο τύπος».
Αν -για να σας δώσω μια βοήθεια- σημειώσω ότι ήταν (ναι ήταν) προπονητής του Φιλαθλητικού, ενδεχομένως να δημιουργήσω νέες απορίες. «Κάτι μας λέει ο Φιλαθλητικός, αλλά πού παίζει αυτή η ομάδα;». Σταματάμε τους γρίφους και πάμε στην ανάλυση.
Ο Τάκης Ζήβας ήταν για περίπου 20 χρόνια προπονητής της ομάδας του Ζωγράφου. Δεν έχει σημασία μέχρι πού πήγε η ομάδα (έφτασε στην Α2, να κυνηγά την άνοδο), αλλά το γεγονός ότι από εκεί ξεπήδησαν ο Γιάννης κι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Κι όχι μόνο αυτή, αλλά κι ο Νίκος Γκίκας κι ο Χρήστος Σαλούστρος…
Χάρη (και) στον Τάκη Ζήβα ο Φιλαθλητικός ακούστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είχε τόσο σπάνιο (μοναδικό) ταλέντο. Όμως, κι αυτός ο Ζήβας, που δεν απασχόλησε καμία «μεγάλη» ομάδα, κάτι πρέπει να έκανε, για να έφτασαν τρεις παίκτες του στην Εθνική ομάδα, ένας στο ΝΒΑ.
Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν έχω καν το τηλέφωνό του, δεν είμαστε φίλοι σε κάποιον από τους δύο λογαριασμούς που διατηρώ στο facebook, αλλά αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που δεν ολοκλήρωσε τον προπονητικό του κύκλο στον Φιλαθλητικό. Και ζητούμενο δεν είναι ούτε να ψέξω τους παράγοντες της ομάδας, ούτε να κοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα.
Από τη στιγμή που Φιλαθλητικός και Ζήβας χώρισαν τους δρόμους τους, από τη στιγμή που ο Ομπράντοβιτς θα είναι αφήγηση γονέων στα παιδιά τους, όταν θα πηγαίνουν παρέα στο «Νίκος Γκάλης», από τη στιγμή που μια σειρά από… σημαίες κατέβηκαν από τον ιστό τους, «ισοβίτης» είναι μόνο στο μυαλό του Αρκά και στο πενάκι του.
Δεν ξέρω αν είναι εξέλιξη, αν είναι πρόοδος, αν είχε δίκιο ο Νιόνιος (πριν αρχίσει τα… δικά του), όταν έλεγε πως «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Όπως και να ‘χει, αφού τόσα χρόνια δεν αναφερθήκαμε όσο ενδεχομένως έπρεπε στην παραγωγικότητα του συγκεκριμένου κόουτς, ας το κάνουμε τώρα που έφυγε.
