Λένε πως στις… κηδείες πέφτει γέλιο και στους γάμους κλάμα. Κι είναι δεδομένο ότι αν ο Παναθηναϊκός έχανε από την Νταρουσάφακα στην έδρα του θα «έθαβε» τα όνειρα για να διεκδικήσει κάτι στη φετινή Ευρωλίγκα. «Ευτυχώς, δεν… πάθαμε και τίποτα», που έλεγε κι ένα παλιό ανέκδοτο, οπότε πάμε στη χαρμολύπη, με λιγότερους σφυγμούς κι ένταση.
Οι «πράσινοι» έχουν πράγματα που τους επιτρέπουν να σκάσει ένα… χαμόγελο. Από τη μια, αν το δει κανείς κυνικά, πήραν αυτό που ήθελαν. Έτσι κι αλλιώς είναι ένα ματς που, είτε 20 πόντους κέρδιζε, είτε με σουτ στην εκπνοή, γρήγορα θα ξεχάσουμε. Θα το θυμόμασταν (η κατάρα της ομάδας που είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί) μόνο αν έχαναν.
Η εμφάνιση του Μήτογλου, με έναν πόντο ανά λεπτό συμμετοχής στο ενεργητικό του, είναι ίσως αυτό που κρατά ο Πασκουάλ, ο οποίος έχει δικαιολογημένα παράπονα από τον βαθμό προσήλωσης των παικτών του. Επειδή μας αρέσει να τα λέμε όλα, έτσι όπως τα σκεφτόμαστε, δεν μπορεί για όλα να φταίει ο Καταλανός κόουτς.
Οι Τούρκοι διαθέτουν ένα μετριότατο σύνολο, το οποίο -αν έχεις την απαιτούμενη προσήλωση- προσπερνάς χωρίς να το κοιτάξεις. Άλλωστε, κι αυτοί για μια μεγάλη νίκη, για ένα καλύτερο συμβόλαιο την επόμενη σεζόν παίζουν. Όταν φτάνεις να είσαι στο «Χ» και δίνεις το δικαίωμα για τρεις συνεχόμενες επιθέσεις και μόνο από σύμπτωση δεν βρίσκεσαι από κάτω, πρέπει να προβληματιστείς.
Εκεί ακριβώς που έρχονταν το πρόβλημα, υπήρξε αντίδραση, υπήρξε σωστή αμυντική συμπεριφορά, για τέσσερα λεπτά δεν μπήκε πόντους από τους φιλοξενούμενους κι έτσι έφυγε το άγχος κι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί (με τέτοιο αντίπαλο) να επικαλεστεί τις δύο απουσίες (Παπαπέτρου – Λοτζέσκι), δεν έδειξε σημάδια βελτίωσης κι αγωνιστικής προόδου, συνέχισε να προβληματίζει τον κόσμο του και -το χειρότερο- να δείχνει στους αντιπάλους του ότι είναι ευάλωτος.
Για τις ομάδες που θέλουν να πάνε τη διαδρομή ως το τέλος το «take no prisoners» είναι δόγμα. Δεν επιτρέπεις σε κατώτερο αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει κάτι, από το ραντεβού σας. Οι «πράσινοι» δεν το κάνουν κι αυτό ανοίγει την όρεξη ομάδων, που είναι σαφώς καλύτερες από την Νταρουσάφακα.
Θα ήταν αφελές να σημειώσουμε ότι τα καμπανάκια ηχούν. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στον οργανισμό του Παναθηναϊκού, που δεν προβληματίζεται, μάλλον δεν ξέρει από μπάσκετ. Δεν είμαστε πλέον στη φάση του εντοπισμού του προβλήματος, όλοι έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει πρόβλημα, ζητούμενο είναι η επιλογή της ιδανικής λύσης, για να ξεπεραστεί το αγωνιστικό χλωμό πρόσωπο του φετινού Παναθηναϊκού.
