Όσοι ασχολιόμασταν με την… μπάλα (είτε του ποδοσφαίρου, είτε την πορτοκαλί του μπάσκετ) γελούσαμε μ’ εκείνους που έτρεχαν γύρω από το γήπεδο, εκείνους που έτρεχαν σε δρόμους, σε βουνά, στην παραλία. «Αφού δεν έχετε μπάλα, γιατί τρέχετε» ήταν η κλασική μας ατάκα.
Τα χρόνια πέρασαν και στον Μαραθώνιο, ο οποίος παρέλυσε την Αθήνα, έτρεξαν 55.000 δρομείς από 105 χώρες, αριθμός ρεκόρ, σύμφωνα με αυτά που γράφουν οι ενασχολούμενοι με το σπορ. Είναι πρόδηλο ότι δεν υπάρχει ομαδική υστερία, ούτε ότι η… μάνα του Φόρεστ Γκαμπ είναι σε… ενδιαφέρουσα (άλλωστε από το 1994 που βγήκε η ταινία έχουν περάσει 24 χρόνια, οπότε τα… παιδιά του Χανκς μπορούν να τρέξουν σε Μαραθώνιο), αλλά κάτι έχει αλλάξει.
Το τρέξιμο σε δρόμους έχει γίνει… μόδα. Λίγο μάρκετινγκ, πολλή διαφήμιση, έξυπνες ιδέες, μετατροπή του τρεξίματος σε χάπενινγκ, λίγη μουσική, άντε και μοντέλα, επώνυμοι και να που η τρέλα του κάποτε, έγινε επικρατούσα κατάσταση του σήμερα. Κι όταν συμβαίνουν όλα αυτά ακολουθούν οι χορηγοί, οι οποίοι χρηματοδοτούν τις εκδηλώσεις.
Γιατί ασχολούμαι με όλα αυτά; Όχι, ούτε διάθεση να τρέξω είχα, ούτε σε Μαραθώνιο θα με δείτε (τελευταία φορά ήταν σε πορεία Ειρήνης, στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη). Οι άνθρωποι δεν με ενοχλούν κι αφού τους αρέσει να το συνεχίσουν. Με ενοχλεί ότι την ίδια στιγμή τίποτα αντίστοιχο δεν γίνεται στον χώρο του μπάσκετ.
Είδατε από ΕΣΑΚΕ κι ΕΟΚ να υπάρχει μια καινούρια ιδέα, να γίνονται πράγματα που θα προσελκύσουν παιδιά, αθλητές, κόσμο και κατ’ επέκταση χορηγούς; Ακόμα κι αυτό που κάνει στη Σύρο το καλοκαίρι ο Γιώργος Πρίντεζης, γίνεται δίχως τη διαμεσολάβηση εκείνων που έχουν την ευθύνη για την προβολή του αθλήματος. Κι αν για να τρέξουν την Κυριακή στον Μαραθώνιο μαζεύονται 55.000 άνθρωποι, από 105 χώρες, σε αντίστοιχα event θα γίνονταν ο κακός χαμός, από τη στιγμή που το μπάσκετ είναι πιο προσφιλές.
Οι Αντετοκούμπρος γεμίζουν γήπεδα, ο Πρίντεζης μαζεύει κόσμο, ο κόουτς Γαλάνης συνάντησε δυο μπασκετάνθρωπους (Αποσκίτη και Πρισκομάτη) κι έφεραν τον Γκέινον Μπέικερ στην Ελλάδα, όμως τίποτα από αυτά δεν έχει τη σφραγίδα, τη συμμετοχή, τη δράση κι εντέλει την επίδραση εκείνων που οφείλουν να γεννούν προωθητικές για το άθλημα ιδέες.
Κακοί διαχειριστές, κοιμούνται δίχως να ονειρεύονται μια νέα ημέρα για το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο εδώ και χρόνια κινείται στον αυτόματο. Κι είναι τόσο καρεκλοκένταυροι κι απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα, που αν θελήσει κανείς να κάνει 3Χ3 (όπως κάποτε ο ΠΣΑΚ) εμφανίζονται οι δημογέροντες της ΕΟΚ και λένε ότι «έχουμε κατοχυρώσει τον τίτλο»!
Τη στιγμή που ο Μαραθώνιος έχει γίνει μόδα και που σε κάθε χωριό και συνοικία ξεφυτρώνουν δρόμοι αντοχής (εντάξει, μόδα είναι θα περάσει), οι δικοί μας φορούν τα ρούχα της δεκαετίας του ’60, με τα λαχούρια πουκάμισα, με τους τεράστιους γιακάδες και το τελευταίο κουμπί που δικαιολογεί την παρουσία του και έχει τεθεί σε λειτουργία, να είναι λίγο πάνω από τον… καβάλο.
Αν δεν πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, σύντομα θα δούμε το μπάσκετ να φθίνει. Άλλωστε, ήδη μετράμε απώλειες. Είναι χαρακτηριστικό πως ο κεντρικός χορηγός του Μαραθωνίου, διατήρησε 1/3 ομάδες Α1, σε σχέση με πέρυσι. Μπορεί να μην σημαίνει τίποτα αυτό, όμως αν συνεχίσουμε να πετάμε στον αυτόματο, μαθηματικά θα τελειώσουν τα καύσιμα και θα οδηγηθούμε σε… αναγκαστική προσγείωση.
