«Ξέσπασε» στη συνέντευξη Τύπου ο προπονητής του ΠΑΟΚ, μετά τη νίκη – πρόκριση επί της ΑΕΚ. Λες κι ήταν δικαιωμένος για την απόδοση της ομάδας του, αλλά κυρίως λες κι ήταν δικαιωμένος για τη δική του συμπεριφορά. Η νίκη είναι σημαντική, καθώς όχι μόνο επιτεύχθηκε κόντρα στην κάτοχο του Κυπέλλου, αλλά κι επειδή ο «δικέφαλος» προκρίθηκε στα ημιτελικά του θεσμού.
Τα πραγματικά γεγονότα: Ο ΠΑΟΚ, με μετριότατο έως κακό ξεκίνημα, πέτυχε δύο νίκες – βάλσαμο. Νίκες, οι οποίες σταμάτησαν (προσωρινά) τη μουρμούρα για τις επιλογές του προπονητή, αλλά και τον ίδιο τον κόουτς. Η ευρωπαϊκή νίκη ήρθε με φάουλ στο τρίποντο, που αν ήταν ανάποδο του σφύριγμα, ο τεχνικός του «δικεφάλου» θα είχε ανεβεί στον πύργο του ΟΤΕ και θα ξεκινούσε απεργία πείνας. Η νίκη επί της ΑΕΚ ήταν κι αυτή στο… σουτ, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, έτσι είναι το μπάσκετ. Ένας πόντος σε κάνει βασιλιά, ένας πόντος σε κάνει αποδιοπομπαίο τράγο.
Περίμενα από τον τεχνικό του ΠΑΟΚ να ζητήσει πρώτα απ’ όλα συγνώμη. Και μάλιστα δύο φορές: Μία για τη συμπεριφορά του και μία που άφησε την ομάδα ακυβέρνητη σε κομβικό παιχνίδι. Η σχέση με τους διαιτητές προηγείται της παρουσίας του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης κι όλοι γνωρίζουμε πόσες φορές έχει έρθει σε λεκτική αντιπαράθεση, υπερβαίνοντας τα όρια.
Μίλησε για τη… στήριξη του κόσμου. Έπρεπε να γνωρίζει ότι ο κόσμος (όχι μόνο του ΠΑΟΚ) δεν τρώει κουτόχορτο. Ξέρει να αναγνωρίζει την προσπάθειας, την καλή δουλειά, είχε στηρίξει την ομάδα επί Μαρκόπουλου, όταν τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα και τα ταμεία άδεια, όταν δεν υπήρχε φως στο βάθος του τούνελ.
Αναφέρθηκε στο «ταβάνι» που έχει ο ΠΑΟΚ. Ομάδα που χρειάζεται έξι ξένους κι έχει επτά, που έχει ως μοναδικό project τον Κόνιαρη, αν έχει οικονομικό ταβάνι (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) τότε κάτι γίνεται λάθος.
Υπάρχουν πολλοί (αξιόλογοι) προπονητές, οι οποίοι δουλεύουν με αυτά που έχουν, αναδεικνύουν δίχως να είναι διαρκώς παραπονούμενοι, ανοίγουν δρόμους, βάζουν σκέψεις και προβληματισμούς στους παράγοντες και δεν φορτώνουν τα ταμεία των σωματείων.
Υπάρχουν προπονητές, ακόμα και στην Ευρωλίγκα, που με τη δουλειά τους εμπνέουν τον σύλλογο, προπονητές άλλων ομάδων, γίνονται παραδείγματα καλών εφαρμογών και μετατρέπουν αυτή τους τη δράση σε συνοχή του κλαμπ, σε εμπορικότητα, σε εισιτήρια.
Ο κόουτς του ΠΑΟΚ, πριν βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, έκανε μεγάλη διαδρομή στην Κηφισιά. Εκεί όπου ήταν το μοναδικό σωματείο (για την Αστάνα δεν θα μιλήσω) στο οποίο έδειξε έργο. Η Κηφισιά, των ασταμάτητων αλλαγών ξένων, βολοδέρνει στη Γ’ εθνική. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό έγινε επειδή έφυγε ο συγκεκριμένος προπονητής, άλλοι γιατί (και) αυτός με τις επιλογές του έφερε την ομάδα σε δεινή θέση. Καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα…
Αντί επιλόγου: Η δική μου μακρόχρονη εμπειρία στον χώρο λέει πως οι καριέρες χτίζονται με ταπεινότητα κι όχι με έπαρση, με πολλή δουλειά. Ας διαλέξει πώς θα χτίσει τη δική του καριέρα…
