Τη στιγμή που όλοι περιμένουν με το «αιώνιο» ντέρμπι, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα το συζητάμε για μέρες, ας σκεφτούμε λίγο τι συμβαίνει στην Ευρωλίγκα, για να διαπιστώσουμε πόσο ρεαλιστικές είναι οι προσδοκίες μας. Είναι βέβαιο ότι οι οπαδοί των δύο «πρεσβευτών μας» θεωρούν… αποτυχία το να μην είναι η ομάδα τους στο φάιναλ φορ.
Όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματικό αθλητισμό, δεν μπορούμε να μην σταθμίσουμε τα οικονομικά μεγέθη. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι δυο κλαμπ που… κοστίζουν κάτι πάνω από 10.000.000 ευρώ τον χρόνο κι έχουν να πληρώσουν εφορία, η οποία μπορεί να φτάσει στο 45%. Απέναντί τους είναι ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που έχει 45.000.000 μπάτζετ και πληρώνει 10% εφορία!…
Δεν χρειάζεται να έχεις πάει πανεπιστήμιο για να διαπιστώσεις ότι αυτή η εξίσωση ΔΕΝ βγαίνει. Ο κανόνας είναι να νικούν οι Ρώσοι κι η εξαίρεση να νικούν οι δύο «αιώνιοι», έτσι ώστε απλά να τονίζεται ο κανόνας. Κι όμως -όχι μόνο απέναντι στην ΤΣΣΚΑ- οι ελληνικές ομάδες είναι κάθετα ανταγωνιστικές κι αυτό εξηγείται από την πολύ καλή σχολή Ελλήνων προπονητών, τη μεθοδολογία, τον τακτικισμό, την παρουσία σπουδαίων (Ελλήνων κυρίως) παικτών, που ανήκουν στην ευρωπαϊκή ελίτ.
Για να υπάρχει αξιόπιστο πρωτάθλημα, πρέπει να υπάρχουν κανόνες που το διέπουν. Το πόσα χρήματα έχει κάθε πρόεδρος να ξοδέψει δεν αφορά τη διοργανώτρια, όμως έπρεπε να υπάρχει μια κοινή πολιτική, ως προς το κομμάτι της εφορίας. Πόσο εύκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο; Φαντάζομαι όχι τόσο όσο απλοϊκά καταγράφεται, όμως είναι ένα ζήτημα που έπρεπε να απασχολεί τους διοργανωτές.
Για όσους δεν αντιλαμβάνονται, αν (για παράδειγμα) θελήσουν τον Κώστα Σλούκα ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ και δώσουν από 1.000.000 ευρώ, για τους Ρώσους το συνολικό κόστος της μεταγραφής είναι 1.100.000 ευρώ, για τον Παναθηναϊκό είναι 1.450.000 ευρώ! Για τον ίδιο παίκτη, με ισόποση προσφορά, η διαφορά είναι τεράστια. Αν αυτό το προβάλλετε σε περισσότερους από έναν παίκτες, είναι εύκολο να αντιληφθείτε το μέγεθος της «αδικίας».
Είναι πρόδηλο ότι δεν αλλάζει ούτε η οικονομική πολιτική της χώρας, ούτε ο τρόπος λειτουργίας της Ευρωλίγκας, η οποία δεν μπορεί να επιβάλλει φοροαπαλλαγές, ή ελαφρύνσεις. Άρα περνάμε στην επόμενη φάση, που είναι το κατά πόσο οι προσδοκίες κι οι απαιτήσεις είναι ρεαλιστικές. Από ένα σημείο και πέρα είναι υπερβολικές, καθώς κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει τα οικονομικά δεδομένα, που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι ομάδες.
Το κακό στην ιστορία είναι πως οι φίλοι των δύο «αιωνίων» έχουν συνηθίσει να είναι στην πλευρά των… πλούσιων, να μπορούν να πάρουν ό,τι θέλουν κι όποιον θέλουν, όταν το μέτρο σύγκρισης είναι εντός των συνόρων. Έξω από αυτά τα δεδομένα αλλάζουν κι αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο…
