Τα Μέσα Κοινωνικά Δικτύωσης (ΜΚΔ στη συντομογραφία τους) είναι ιδανικός τόπος για να… φωτιστούν σκοτεινά μέρη, αλλά και για να γεννηθούν συναισθήματα. Η εικόνα είναι πάντα δυνατό στοιχείο και αγγίζει εκείνους τους νευρώνες, που διαμορφώνουν την κατάσταση στην οποία μπαίνουμε, άλλοτε για να χαρούμε, άλλοτε για να εξοργιστούμε. Το κακό είναι πως αν δεν το δούμε στην οθόνη μας, δεν έχουμε την αξιολογική ικανότητα να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα.
Αφορμή για όλα όσα γράφω έδωσε η εικόνα του θλιμμένου πιτσιρικά, ο οποίος έμεινε μόνος στο πάρτι του, ο οποίος τη μέρα που θα χαίρονταν για τα έκτα γενέθλια με τους συμμαθητές του, έγινε παγκόσμιο θέμα. Η Φοίνιξ Σαν προσκάλεσαν τον Τέντι να παρακολουθήσει τον αγώνα με τους Λέικερς, σημειώνοντας: «Πώς σου φαίνεται να γιορτάσεις με χιλιάδες ανθρώπους στο γήπεδό μας! Ολοδικά σου τα εισιτήρια για τον αγώνα της Τετάρτης #SunsVSLakers! Θα τα πούμε σύντομα!».
Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσους… Τέντι δημιουργούμε καθημερινά, εμείς που ζούμε στην αθλητική κοινότητα και ιδιαίτερα στην κοινότητα του μπάσκετ; Πόσα παιδιά πηγαίνουν όλο χαρά να παίξουν στην ομάδα τους; Κάνουν όλη την ιεροτελεστία, πλένοντας τη στολή, που θα φορέσουν με καμάρι, κοιμούνται νωρίτερα για να είναι έτοιμοι για τον αγώνα, φορούν τα παπούτσια που με χίλια ζόρια πήραν οι γονείς τους γι’ αυτά (κι ας έλειψαν τα χρήματα από τον προϋπολογισμό της οικογένειας, κι ας έμεινε απλήρωτη η ΔΕΗ), πηγαίνουν στο γήπεδο…
Και κάπου εκεί εμφανίζεται το πνεύμα του Μπόμπι Νάιτ, που έχει καταλάβει τον κόουτς της κακιάς ώρας. Τον κόουτς, ο οποίος νιώθει ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά τα κυκλώματα τον έφαγαν. Τον κόουτς που έχει μάθει να νικά, αδιαφορώντας για τα θλιμμένα πρόσωπα των παιδιών, που κάθονται καρτερικά στην άκρη του πάγκου, περιμένοντας να τους ρίξει ένα βλέμμα.
Ο Τέντι με τα χίλια ονόματα είναι αυτός που ακούει κατσάδα, γιατί έκανε λάθος το σύστημα. Και τον βρίζει, και του μιλά απαξιωτικά. Ναι βρε ηλίθιε, δεν ξέρει το σύστημα, γιατί αυτό είναι ένα παιδάκι που ήρθε να διασκεδάσει, να κοινωνικοποιηθεί, να παίξει κι ίσως (αν έχει το ταλέντο) να γίνει μπασκετμπολίστας, αλλά το τελευταίο δεν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να επιστρέψει χαρούμενο στο σπίτι του και να πει στον παππού και στη γιαγιά, που περιμένουν με αγωνία να μάθουν τι έκανε, όλα όσα έζησε.
Ποιος έχει δικαίωμα να στερήσει το παιχνίδι και τη χαρά από τον Τέντι; Στον βωμό ποιας νίκης; Ποιος μπορεί να χαρεί την ομαδική επιτυχία, αν έστω κι ένα παιδί επιστρέψει λυπημένο; Γιατί δεν μιλάμε για επαγγελματικές ομάδες, που έχουν στόχο-προσήλωση στη νίκη, αλλά για παιδιά που αντί να παίζουν με το τάμπλετ και το κινητό, προτίμησαν να πάνε στο γήπεδο του μπάσκετ.
Η γιορτή είναι των παιδιών, όχι των προπονητών, όχι των παραγόντων, όχι των γονιών. Είναι δική τους η μέρα και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους τη χαλά. Και μάλλον στα έξι του ο Τέντι δεν έχει ακούσει τον Σωκράτη Μάλαμα, όπως δεν τον έχουν ακούσει οι περισσότεροι πιτσιρικάδες. Σε διαφορετική περίπτωση, σε καθέναν (μεγάλο) που χάλαγε τη γιορτή τους, με την ευθύτητα και την αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας θα του τραγουδούσαν «… και να θυμάσαι κι αύριο το ίδιο μαλάκας θα ‘σαι».
