“Δεν βλέπω να κερδίζει κάποιος από αυτή την ιστορία. Οι παίκτες δεν προστατεύονται, η ποιότητα πέφτει και οι φίλαθλοι δεν βλέπουν τις Εθνικές ομάδες στην καλύτερή τους σύνθεση. Καταλαβαίνω πως με τις απουσίες κάποιοι παίκτες έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα. Το ίδιο το μπάσκετ υποφέρει και ελπίζω να βρεθεί η καλύτερη λύση για τους παίκτες, τις ομάδες και τη FIBA. Εγώ δεν ξέρω κανέναν παίκτη που να λέει ότι δεν θέλει να παίξει ενώ έχει τη δυνατότητα”.
Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα είπε αυτό που εδώ και καιρό γράφουμε. Είπε αυτό που επιτάσσει η λογική. Είπε το αυτονόητο. Τα «παράθυρα» δεν βοηθούν κανέναν, η κόντρα ανάμεσα στην Ευρωλίγκα και τη FIBA είναι αδιέξοδη. Καθένας διεκδικεί τον… ρόλο της πέτρας, αγνοώντας (ή κάνοντας πως δεν γνωρίζουν) αμφότεροι πως είτε πάει η πέτρα στο αυγό, είτε το αυγό στην πέτρα, το αυγό σπάει. Κι εν προκειμένω όπου αυγό βάλτε το μπάσκετ συνολικά και τις Εθνικές ομάδες ειδικά.
Ούτε δημοψήφισμα χρειάζεται, ούτε βαθιά ανάλυση. Κοινή λογική απαιτείται, αλλά και κάτι πολύ πιο δύσκολο: Να μπουν στην άκρη οι εγωισμοί και να αντιληφθεί καθένας τον ρόλο του. Η διεθνής ομοσπονδία δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανταγωνίζεται τις εταιρίες ενός σκοπού, όπως είναι η Ευρωλίγκα.
Η Ένωση των ομάδων προέκυψε για ορθολογιστική διαχείριση των κερδών, για αύξησή τους, μέσω της δημιουργίας ενός πρωταθλήματος, το οποίο θα είναι πάνω από τα κατά τόπους πρωταθλήματα. Αγωνιστικά έχει επιτευχθεί ο στόχος, οικονομικά όχι (κατά την ταπεινή μας άποψη), αλλά αυτό είναι πρόβλημα της Ευρωλίγκας και των μελών της, δεν είναι ζήτημα που θα λύσουμε εμείς ή η FIBA.
Η διεθνής ομοσπονδία οφείλει να διαφυλάξει την αξία των αγώνων των αντιπροσωπευτικών πρωταθλημάτων κι είναι αλήθεια ότι δεν το κάνει με επιτυχία. Κι αυτό μας αφορά όλους, καθώς δεν υπάρχει λάτρης του μπάσκετ, που να μην χαίρεται για τις επιτυχίες της Εθνικής της χώρας του. Θέλουμε, λοιπόν, αγώνες αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων, που να είναι πραγματικά αντιπροσωπευτικοί, θέλουμε να δημιουργηθεί ένα καλεντάρι, το οποίο να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες κι όχι απλά να επαναλαμβάνει κάθε χρόνο την ίδια ρουτίνα.
Εδώ γίνεται σοβαρή συζήτηση να καταργηθεί η χειμερινή ώρα, να σταματήσουμε να πηγαινοφέρνουμε μπρος πίσω τα ρολόγια κι η FIBA μοιάζει με σταματημένο ρολόι. Πριν βρεθεί κανείς πονηρούλης (όπως συμβαίνει στα άρθρα μας για την ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου) να αναρωτηθεί αν δεν έχει κάνει καλά πράγματα η διεθνής ομοσπονδία, να σημειώσουμε πως κι ένα σταματημένο ρολόι λέει δύο φορές τη μέρα τη σωστή ώρα.
