Ντροπή δεν είναι να λες «δεν ξέρω» κι εντέλει «δεν είναι δικό μου, ρε αδερφέ». Ντροπή είναι να καμώνεσαι ότι είσαι κάτι άλλο, από αυτό που πραγματικά είσαι. Και δεν με απασχολούν τόσο οι πανηγυρτζήδες, που και σε… τσόντα να κέρδιζε Ελληνίδα πορνοστάρ θα ένιωθαν «εθνικά υπερήφανοι». Με ενοχλούν περισσότερο οι… «ειδικοί», οι τιμητές, οι… «έχω ευαισθησία», αυτοί που δηλώνουμε στην εφορία το ίδιο επάγγελμα.
Μας κούνησαν το δάχτυλο, γράφοντας (για ένα like οι δύσμοιροι) κατεβατά, για την κατάντια του Τύπου, που δεν προέβαλλε όσο έπρεπε τα κατορθώματα των αθλητών του στίβου.
Μας κούνησαν το δάχτυλο -σε όσους δεν θεωρούμε πως ό,τι λάμπει είναι χρυσός και πως άλλα μετάλλια τα χαρήκαμε, άλλο (ένα συγκεκριμένο) όχι-, λέγοντάς μας να μην ζητάμε «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων»! Αυτοί σε μας!
Ξεπήδησε από μέσα τους ο Λεωνίδας και συνάντησε τον Σπύρο Λούη κι έφτιαξαν -σε ένα παράξενο όσο και ιστορικό τρίγωνο με την Αθηνά- τον «Ελληναρά αθλητάνθρωπο του 2020». Αυτοί που λες και δεν υπάρχει αγώνας, ανεξαρτήτου σπορ, που να μην είδαν live…
Βρε κερατάδες, πόσοι από εσάς έχετε πάει σ’ ένα (1) πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου; Πόσοι από εσάς έχετε δει πανελλήνιο πρωτάθλημα τένις; Πόσοι από σας έγραψαν (και πόσοι γνωρίζουν) μια καλή κουβέντα για τα παιδιά που αγωνίστηκαν αλλά δεν διακρίθηκαν;
Βρε κερατάδες, πόσοι από εσάς έχετε δει έναν (1) αγώνα μπάσκετ με αμαξίδιο; Ή τένις με αμαξίδιο. Πόσοι έχετε παρακολουθήσει αγώνες των αθλητών της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής; Πόσοι έχετε γράψει γι’ αυτούς; Πόσα «πρωτοσέλιδα» ξοδέψατε για τον πρωταθλητή (ξέρετε ποιος είναι;) Ελλάδας στο μπάσκετ με αμαξίδιο; Αλλά οι ανάπηροι αθλητές δεν πουλάνε, γιατί ΔΕΝ φροντίσατε να τους μάθει ο κόσμος.
Προσωπικά ΔΕΝ αγαπώ τον στίβο. Δεν μου κάνει «κλικ», ρε παιδί μου. Τένις όταν πήγα να δω, ένιωσα ότι αποκτώ αυχενικό σύνδρομο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι την προσπάθεια των παιδιών. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Την προσπάθεια, όχι την επιτυχία. Είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, δεν χρωστούν τίποτα σε κανέναν και μπράβο τους. Μέχρι εκεί…
Αυτοί που μας κούνησαν το δάχτυλο κι ανατσουτσούριασαν με τις επιτυχίες, είναι οι ίδιοι που θα βγάλουν σε δημόσια θέα τους βαθμούς του κανακάρη, ή της κορούλας τους, αν αγγίζουν το άριστα. Γιατί δεν έμαθαν ποτέ ότι η αγάπη δεν βαθμολογείται και τα παιδιά μας δεν είναι τρόπαια.
Είναι οι γονείς που περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο, που γίνονται προπονητές και μάνατζερ, που κάνουν τα παιδιά τους να σιχαίνονται τον αθλητισμό. Είναι οι γελοίοι με τα χρονόμετρα στις πισίνες, οι τύποι που θα την… πέσουν στον διαιτητή, κάνοντας το παιδί τους να σκύβει από ντροπή το κεφάλι.
Είναι αυτοί που συνέβαλλαν (ομιλώ για κάποιους εκ του συναφιού μας) στο να δημιουργηθεί ο «οπαδός της νίκης», που θεωρεί ότι με 30 πόντους στο κεφάλι (ή 4-0 στο ποδόσφαιρο) έφταιγε ο διαιτητής. Είναι αυτοί που αν -χτύπα ξύλο- ένας εκ των πρωταθλητών του στίβου βρεθεί ντοπέ, θα τον ξεσκίσουν, με την ίδια άνεση που τον αποθέωσαν. Και γιατί να μην το κάνουν; Πάλι τα like θα κυνηγούν…
Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που δεν αγάπησαν ποτέ ένα άθλημα, που δεν αγάπησαν γιατί δεν έμαθαν και που παλιά έγραφαν κατά παραγγελία, τώρα για να γεμίσουν την άδεια ζωή τους με κενού περιεχομένου like, από εκείνους που έκαναν σαν τα μούτρα τους, από εκείνους που θεωρούν ότι αν Έλληνας τρέξει πιο γρήγορα, θα βγούμε από τα μνημόνια και θα επιμηκυνθεί το μόριο τους.
Για όλους αυτούς (σε άλλη χώρα, σε άλλη εποχή): Πίσσα και πούπουλα.
