Αν, διαβάζοντας τον τίτλο, σταθείτε ΜΟΝΟ στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, βλέπετε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Μια σειρά από νέα παιδιά, πριν ακόμα καταθέσουν τα μπασκετικά τους διαπιστευτήρια, έγιναν προϊόντα πλειστηριασμού, πρωτοσέλιδα, νέοι Γκάληδες, Γιαννάκηδες, Διαμαντίδηδες και Σπανούληδες. Αμούστακα παιδιά, που αμείφθηκαν γι’ αυτό που ίσως προσφέρουν.
Η περίπτωση του Χαραλαμπόπουλο είναι η πιο χαρακτηριστική, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το ίδιο, όμως, συνέβη με τον Κόνιαρη, με τον Λούντζη, με τους πιτσιρικάδες της ΑΕΚ, ενδεχομένως το ίδιο θα συμβεί με τους νεότερους Αρσενόπουλο, Ρογκαβόπουλο κτλ. Απάντες οι αναφερόμενοι έχουν ταλέντο, αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.
Πήραν χρήματα που δεν δικαιολογούνται, παρά μόνο μέσα από έναν άγονο ανταγωνισμό, που δικαιώνει το παιδικό τραγούδι άλλων εποχών «σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Για τον Βασίλη υπήρξαν υπερβολές, όπως η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ότι με αυτόν αρχηγό θα κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού πίστευε στην αξία του πιτσιρικά, εξ ου και το οκταετές συμβόλαιο, που τώρα είναι βαρύ φορτίο και για τις δύο πλευρές. Όταν υπογράφηκε ο μάνατζερ του παίκτη (Τάσος Δελημπαλταδάκης) ήταν ο πιο… μάγκας ατζέντης. Ερώτημα: Δεσμεύεις για τόσα χρόνια έναν τόσο πολλά υποσχόμενο παίκτη;
Από τη στιγμή που είδαμε τα επόμενα επεισόδια (ακόμα έχει πολλά η… ταινία) μπορούμε να πούμε πολλά, τότε όμως ήταν επιτυχία. Κι αν όχι στον Παναθηναϊκό, πού; Η δουλειά του ατζέντη είναι να πουλά ακριβά το προϊόν του, να έχει και τις δύο πλευρές ικανοποιημένες, μόνο που πρέπει να βλέπει και αν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία ανάμεσα στα χρήματα που δόθηκαν και στην προσδοκώμενη απόδοση (άρα και απόσβεση).
Υπάρχουν παιδιά που σε νεαρή ηλικία έχουν πολλά χρήματα, αίφνης πολλούς φίλους, ακόμα και πολλές… γκόμενες να θέλουν να τα εκπαιδεύσουν. Και πρέπει αυτά τα παιδιά, να κλείσουν αυτιά και μάτια, να μείνουν προσηλωμένα στη δουλειά τους, να αγνοήσουν τον θόρυβο και να μεταλλαχθούν από ταλέντα σε παίκτες. Δεν γίνεται…
Οι όποιες εξαιρέσεις τονίζουν τον κανόνα. Τα παιδιά ζουν σε καταναλωτική κοινωνία, ξέρουν πως το να έχουν ακριβό αυτοκίνητο, να είναι σταρ (πριν γίνουν παίκτες), θα τους επιτρέψει να μπουν στα καλύτερα μπαρ, να χτυπήσουν τις ομορφότερες, να ζήσουν τη… μεγάλη ζωή. Πριν το καταλάβουν θα έχουν μείνει αιώνια ταλέντα.
Λύση; Η ορθολογιστική αντιμετώπισή τους. Αυτοσυγκράτηση από τους παράγοντες, αυθυποβολή σε μακροπρόθεσμο κέρδος από ατζέντηδες και γονείς, ενίοτε και μια φωνή, αν το παιδί αργεί να γυρίσει, αν οι παρέες του δεν συνάδουν με το προφίλ που θα ήθελε η οικογένεια να έχει. Α, και πολλή προπόνηση, που να ξεκινά πριν ανατείλει ο ήλιος.
Παράδειγμα: Η κόρη μου (13 ετών) μου ζήτησε -φαντάζομαι και τα δικά σας παιδιά θα έχουν ανάλογα αιτήματα- ένα πανάκριβο κινητό. Της εξήγησα ότι αν το πάρει τώρα, στα 18 πρέπει -για να έχει ισορροπία- να ταξιδέψει στον Άρη με ιδιωτικό διαστημόπλοιο. Δεν είναι ζητούμενο αν μπορώ να της το πάρω, αλλά αν πρέπει να το κρατά στα χέρια της. Δυστυχώς, στο σχολείο της αρκετά παιδιά το έχουν ήδη…
