Γράψαμε χθες για τον Μανού Τζινόμπιλι (στην ουσία, μόνο γι’ αυτόν δεν γράφαμε). Κι είναι ένα κείμενο ανάμεσα στα χιλιάδες ανά τον κόσμο, που αναφέρονται στο όνομα του «μεγάλου» Αργεντινού σταρ. Ο Κριστ Γουάμπα είναι άγνωστος στο μπασκετικό κοινό (τώρα μας συστήνεται) κι αναμφίβολα όταν κοιμάται ονειρεύεται να γίνει σαν τον Μανού, να κάνει τον κόσμο να μάθει το όνομά του, τιθασεύοντας την πορτοκαλί σφαίρα και ζωγραφίζοντας με τα χέρια και το κορμί του στον ξύλινο καμβά του γηπέδου.
Ποιος είναι ο Γουάμπα; Ένας 17χρονος που ξεκίνησε από το Κονγκό, βρέθηκε σε hot spot στη Λέσβο (εκεί όπου πολλές ψυχές βιώνουν την πιο άσχημη εικόνα της ζωής, εκεί όπου 10χρονα παιδιά επιχειρούν να αυτοκτονήσουν!), κυνηγώντας το όνειρο να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, θέλοντας να κυνηγήσει το δικαίωμα στη ζωή.
Ο Γιώργος Μπαλογιάννης ανακάλυψε πρώτος το ταλέντο του, αλλά το… ταλέντο έρχεται δεύτερο. «Όταν δεν έχεις να φας, πίνεις νερό μέχρι να αποκοιμηθείς» είπε ο νεαρός παίκτης, που σήμερα προπονείται με τον Άρη. Κι όταν έχεις βιώσει αυτές τις συνθήκες, σιγά μην… μασήσεις από τον αντίπαλο που θα βρεθεί απέναντί σου. Ήδη τον έχεις νικήσει, μόνο και μόνο γιατί παίζετε στο ίδιο γήπεδο.
«Έξυπνος, συνεργάσιμος, μορφωμένος, εργατικός» ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Βαγγέλης Αγγέλου για να τον περιγράψει. Κι αν αύριο (το ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά) ο Κριστ γίνει σταρ, πολλοί θα τρέξουν να βγάλουν φωτογραφία μαζί του. Κάποιοι εξ αυτών, που θα χαμογελούν και θα την ποστάρουν στον τοίχο τους, θα τον έλεγαν «άπλυτο, λαθρομετανάστη, βρωμιάρη», ακόμα και… «κατσαρίδα», αν δεν ξεχώριζε λόγω θέλησης και σωματότυπου.
Ο Γουάμπα είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Αν, βέβαια, αντιλαμβανόμασταν ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται στα hot spot είναι εξίσου ικανοί με μας, πολλοί εξ αυτών ικανότεροι, αν αντιλαμβανόμασταν ότι καμία ψυχή δεν είναι λαθραία, αν αντιλαμβανόμαστε πως δίνοντάς τους μια ευκαιρία μπορεί να βλέπαμε ένα θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια μας, ίσως πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Για κάθε Γουάμπα που βρίσκει τον δρόμο του υπάρχουν δεκάδες νέοι, οι οποίοι βιώνουν τον εξευτελισμό, τη βία, την εγκατάλειψη, τον ρατσισμό. Υπάρχει ο Αϊλάν, που θα στοιχειώνει για πάντα τον ευρωπαϊκό μας πολιτισμό, υπάρχουν κορίτσια που βιάστηκαν κι από ντροπή δεν μίλησαν. Υπάρχουν κι άνθρωποι που θα εκτραπούν, που θα παρανομήσουν και που παρότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το γιατί, δεν θα τους δικαιολογήσουμε.
Αν το μπάσκετ βοηθά ώστε ένας από αυτούς ξεφύγει, αν για τον Γουάμπα είναι το πολυπόθητο διαβατήριο για μια ζωή, όπου δεν θα χρειάζεται να πίνει νερό για να ξεχάσει την πείνα του, τότε έχουμε λόγο να νιώθουμε περήφανοι που ασχολούμαστε με το μπάσκετ, περήφανοι που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό.
Αντί επιλόγου: Την ημέρα της γιορτής του «έφυγε» ένας σεμνός άνθρωπος, ένας καλοσυνάτος και χαμογελαστός φίλος, ο οποίος με καμάρι παρακολουθούσε τον γιο του να κάνει σταθερά βήματα στον χώρο του μπάσκετ. Δεν θα είναι πια πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, αλλά θα καμαρώνει (και τα δύο παιδιά του) από ψηλά. Περήφανος που τον γνώρισα και με τίμησε με τη φιλία του…
