Έψαξα να βρω αν έχει φοιτήσει σε πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι πως… βαρέθηκα να ασχοληθώ με το αν (και πώς) γίνονται εξετάσεις στην Αργεντινή. Άλλωστε, ακόμα και ΜΒΑ να είχε πάρει, όλοι θα τον θυμούνται για τα κατορθώματά του στο ΝΒΑ. Κι είναι εξίσου απίθανο να γνωρίζει κανείς τις ακαδημαϊκές του δεξιότητες, με το να τον δει στον δρόμο και να τον φωνάξει… Ντέιβιντ (για όσους δεν το γνωρίζουν είναι το… μεσαίο όνομα του Μανού Τζινόμπιλι).
Γιατί να συγκρίνουμε φαινομενικά άσχετα πράγματα μεταξύ τους; Ίσως για να εξηγήσουμε το απλούστερο των πραγμάτων, το οποίο ενίοτε είναι και το πιο δύσκολο εγχείρημα: Η ευτυχία και η επιτυχία δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Γιατί μπορεί να υπάρχουν αρκετοί υπερήφανοι γονείς, που εκθέτουν τους βαθμούς (ενδεχομένως όχι μόνο) των παιδιών τους στα ΜΚΔ, με την ίδια περηφάνια που κάποτε οι γονείς σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον γαμπρό, επεδείκνυαν τα ματωμένα σεντόνια, δείγμα εξαιρετικής ανατροφής της νύφης.
Στο «Ανεμολόγιο» μάθαμε ότι η παρθενιά επανορθώνεται «σφιχτά με ράμματα», αλλά αλήθεια τα τραύματα στην ψυχή κάποιων ευαίσθητων παιδιών, που είτε δεν προσπάθησαν όσο έπρεπε, είτε δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο (πολλές φορές κυνηγώντας όνειρα – προπατορικά αμαρτήματα και λιγότερο δικές τους φιλοδοξίες) ράβονται; Πόσες αυτοκτονίες και καταθλίψεις απαιτούνται για να σταματήσουμε να ζητούμε… ματωμένα σεντόνια από τα παιδιά μας;
Ευτυχώς, το 1984 που τέλειωσα το λύκειο δεν υπήρχε facebook για να βγει η μάνα μου να γράψει γεμάτη περηφάνια. ΟΧΙ δεν πέρασα σε καμία σχολή, τολμώ δε να πω ότι αν υπήρχε σειρά κατάταξης των χειρότερων μαθητών της χρονιάς, ήμουν σίγουρα στα μετάλλια (ου μην και να είχα κατακτήσει το χρυσό). Η μάνα, πάντως, κάτι θα έβρισκε να γράψει…
Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την αξία των πανεπιστημίων, τη σημασία της μόρφωσης, την αριστεία. Και χίλια μπράβο στα παιδιά που τα κατάφεραν. Το κείμενο αυτό απευθύνεται στους… άλλους, αλλά καλό είναι να το διαβάσουν ως το τέλος κι οι επιτυχόντες.
- Έχω πολλά (κι εσείς περισσότερα) παραδείγματα φίλων, που μπήκαν μεταξύ των πρώτων στη σχολή τους και κατέληξαν να δουλεύουν σε εντελώς διαφορετικούς κλάδους.
- Έχω παραδείγματα πετυχημένων επαγγελματιών που παράτησαν τα πάντα, καριέρες και δόξα, κι έφτιαξαν φάρμα, ή με ένα σακίδιο γυρίζουν τον κόσμο.
- Κι έχω άπειρα παραδείγματα πετυχημένων ανθρώπων, που δεν έβγαλαν σχολή, που δεν πήραν στα χέρια τους φοιτητική ταυτότητα. Αλλά τι είναι επιτυχία, ώστε να έχουμε μέτρο σύγκρισης;
Επιτυχία είναι να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις; Είτε εγχείριση καρδιάς, είτε ψήνεις λουκάνικα, αν φεύγοντας είσαι εντάξει με τον εαυτό σου κι έχεις κάνει τους ανθρώπους γύρω σου καλύτερους, είσαι πετυχημένος. Άλλωστε, αν είχαν γίνει όλοι οι άνθρωποι του κόσμου γιατροί, θα είχαμε πεθάνει της πείνας, καθώς κανείς δεν θα ήξερε να ψήνει λουκάνικα.
Η είσοδος στα ανώτατα κι ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα σηματοδοτεί την επιβράβευση της καλής μαθητείας και την απαρχή ενός νέου κύκλου μάθησης, δίχως να προσδιορίζει το κλείσιμο αυτού του κύκλου. Κι αυτά τα παιδιά, κι εκείνα που δεν πέτυχαν στις εξετάσεις, θα χρειαστούν πολλή δουλειά για να φτάσουν εκεί που ονειρεύονται.
Όπως έκανε ο Μανού Τζινόμπιλι, ο οποίος είχε το ταλέντο, αλλά όχι μόνο αυτό. Αν υπήρχε τρόπος συγκέντρωσης του ιδρώτα που έχυσε κατά τη διάρκεια των επίπονων προπονήσεων, θα γέμιζαν πισίνες. Πίστεψε στον εαυτό του, κυνήγησε το όνειρό του, δεν το έβαλε κάτω. Έγινε αυτό που οι Αμερικανοί λένε «σκληρός καριόλης» κι έτσι θα τον θυμόμαστε.
Αν, λοιπόν, σας έχει πάρει από κάτω, είτε γιατί το όνομά σας δεν ήταν στη λίστα των επιτυχόντων, αν έχετε ένα παιδί που νιώθετε ότι απέτυχε κι αίφνης βλέπετε μπροστά σας τον κόσμο να τελειώνει, δύο πράγματα χρειάζεται να σκεφτείτε: Πώς αυτό το παιδί θα γίνει «σκληρός καριόλης» και θα παλέψει με πάθος για τον επόμενο στόχο που θα βάλει κι ότι το σημαντικότερο όλων είναι να έχει για πολλά πολλά χρόνια πετυχημένα αποτελέσματα στα τεστ αίματος κι ούρων. Τα υπόλοιπα είναι… μια νύχτα του Τζινόμπιλι με διάστρεμμα στον πάγκο.
