Μετά τον Μιχάλη Μελή (αποτέλεσε τον πιο σύντομο… πρόεδρο -για όσους τον θυμούνται, ο ίδιος πρέπει να το έχει ξεχάσει) και ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος μοιάζει να είναι… χαρτί που κάηκε.
Ήδη στο παρασκήνιο έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την αλλαγή του, καθώς δεν κατόρθωσε να κρατήσει σε ανεκτό επίπεδο τα έσοδα της λίγκας, προτίμησε να μείνει μακριά από κάθε πεδίο μάχης (τον λες και «αόρατο»), αφαίρεσε πολλά κιλά από το βάρος που πρέπει να έχει ο θεσμικός του ρόλος.
Το αν δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, ή το αν προτίμησε να είναι ακόμα ένα μέλος στην αυλή του «πατερούλη» το γνωρίζει ο ίδιος. Ενδεχομένως, ακόμα κι ο ιστορικός του μέλλοντος να μην ασχοληθεί με το γιατί απέτυχε. Δεδομένο είναι πως στη συνείδηση των προέδρων, που τον ψήφισαν για πρόεδρό τους, θα περάσει ως μια ατυχής επιλογή.
Είναι, όμως, το πρόβλημα ο Γαλατσόπουλος; Αν «ναι», τότε εύκολα λύνεται. Τον αλλάζεις και ησύχασες. Προσωπικά μού είναι συμπαθής (όχι πως έχει αξία η δική μου γνώμη), αλλά είναι εμφανές ότι ο άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή διάθεση να υπερασπιστεί τον ρόλο του. Δεν είναι συγκρουσιακός, κάτι που έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο γι’ αυτή τη θέση. Κι εξηγώ, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις:
Όταν τα χρήματα που παίρνει το ελληνικό μπάσκετ από την τηλεόραση και τις χορηγίες είναι απείρως λιγότερα από αυτά του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε πρέπει να ανεβείς στα κεραμίδια. Και μην βρεθεί κανείς να πει ότι «το ποδόσφαιρο είναι βασιλιάς των σπορ», γιατί μιλάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο (ανέκδοτο). Αυτό, που από την πρώτη αγωνιστική γέμισε με μαϊμούδες κι άλλα συμπαθή ζώα τα στάτους των φιλάθλων στα ΜΚΔ.
Όταν δεν ελέγχεις τη διαιτησία, με κίνδυνο να τιναχθεί το πρωτάθλημά σου στον αέρα, τότε πρέπει να ανεβείς στα κεραμίδια. Όταν μπαίνει το «εργόσημο» και δεν έχεις πάρει θέση, όταν δεν μπορείς να πείσεις τις ομάδες να οδηγηθούν στη μία και μοναδική λύση της κεντρικής διαχείρισης τηλεοπτικών και χορηγικών δικαιωμάτων, όταν δεν μπορείς καν να συσπειρώσεις γύρω σου τους «μικρομεσαίους» και τους «μικρούς» για να ασκήσουν πίεση στους «μεγάλους», τότε δεν έχεις τύχη.
Ξαναγράφω, δεν είναι το πρόβλημα ο Γαλατσόπουλος. Μήπως όταν τον ψήφισαν δεν ήξεραν το στυλ, τον τρόπο που έχει επιλέξει (και καλά κάνει ο άνθρωπος) να διαχειρίζεται τα θέματά του;
Μα γι’ αυτό τον επέλεξαν. Δεν ήθελαν έναν πρόεδρο που θα συγκρουστεί για να απογειώσει το πρωτ(άθλημα), αλλά έναν αρχηγό των «νενέκων». Έναν πρόεδρο που θα τα έχει καλά με την ηγετική ομάδα της ΕΟΚ, που αν δεν φιλήσει το χεράκι του Βασιλακόπουλου, σε καμία περίπτωση δεν θα πάει απέναντί του.
Με αυτά τα δεδομένα, ήθελαν να φέρει και επιπλέον έσοδα στον ΕΣΑΚΕ. Δεν έψαχναν πρόεδρο, αλλά μαθητευόμενο μάγο, ο οποίος θα ήταν από τη μια προσκυνημένος, άλαλος και χαρούμενος που ο «μεγάλος» τον αποδέχεται, που δεν θα νιώθαμε την απουσία του, ακόμα κι αν είχε πάει στην άλλη άκρη του κόσμου. Κι αυτός ο «αόρατος πρόεδρος» να έχει ορατά (θετικά) αποτελέσματα.
Σαν να προσθέτεις μήλα με πορτοκάλια και θέλεις το αποτέλεσμα να βγάλει έναν… γωνιακό καναπέ.
Το αν και πόσο σύντομα θα προχωρήσουν στην αλλαγή, είναι κάτι που οι πρόεδροι γνωρίζουν. Επιμένω, δεν είναι θέμα προσώπου (είναι και θέμα προσώπου), όσο απόφασης. Αν θέλουν πρόεδρο που να περπατά και να το νιώθεις, ή έναν προεδράκο που θα πατά στα νύχια των ποδιών του, μην ξυπνήσει το θεριό (τρομάρα μας) που κοιμάται.
Αντί επιλόγου: Όσο μικραίνουν τον ΕΣΑΚΕ, τόσο πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Το γνωρίζουν, αλλά είναι άβουλοι, είναι αδύναμοι να αρθρώσουν λόγο. Κι αναφέρομαι στους προέδρους των μικρομεσαίων ομάδων, που «ματώνουν», που γνωρίζουν ότι η επένδυσή τους δεν θα φέρει κερδοφορία, αλλά με την παρουσία και τη δράση τους θυμίζουν ότι η… γυναίκα του Δημήτρη Νενέκου είναι και πάλι σε… ενδιαφέρουσα.
