Η λέξη “ευκαιρία” είναι στο στόμα κάθε ανθρώπου. Όλοι ζητούν τη… δική τους ευκαιρία, προκειμένου να αποδείξουν ότι αξίζουν κάτι παραπάνω από αυτό που παίρνουν. Είτε είναι χρόνος συμμετοχής -μιλώντας με μπασκετικούς όρους-, είτε είναι χρήματα, είτε είναι μια θέση μπροστά.
Ο Μίλαν Τόμιτς ήταν πιστός στρατιώτης του Ολυμπιακού κι αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Όπως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε τη θέση του πρώτου προπονητή. Δικαιωματικά πιστεύει ότι μπορεί να σταθεί ως πρώτος κι όχι ως βοηθός και πλέον, στον… αδερφό (με τον Ολυμπιακό) Ερυθρό Αστέρα, θα έχει το… κουμάντο.
Ο Σάσα Βεζένκοφ ξεκίνησε ως τεράστιο ταλέντο -ίσως το μεγαλύτερο της γενιάς του-, αλλά η εποχή έδειξε να τον ξεπερνά. Έχει το… ίδιο μικρόβιο με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μοιάζουν να είναι ένα κλικ πιο αργοί, από αυτό που ζητά το σύγχρονο μπάσκετ. Σε μια εποχή που όλα κινούνται πιο γρήγορα, φτάνει το εξαιρετικό σουτ, το καλό… διάβασμα, το μυαλό, για να σταθείς; Στην Μπαρτσελόνα -είπε ο μάνατζέρ του, Νίκος Λώτσος– δεν είχε την ευκαιρία του, στον Ολυμπιακό θα την έχει.
Για να βρεθεί στο λιμάνι, έπρεπε να αποβιβαστεί ο Ιωάννης Παπαπέτρου, που έδειξε να ασφυκτιά με τον χρόνο που πήρε. Κάποιοι λένε πως πήρε ό,τι δικαιούτο, ο ίδιος έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι μπορεί να πάρει κάτι παραπάνω. Στον Παναθηναϊκό θα έχει και την ευκαιρία, και την πίεση, καθώς ξοδεύτηκαν ουκ ολίγα χρήματα για την απόκτησή του.
Κοινός παρανομαστής σε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους είναι πως η ευκαιρία που ζητούσαν τους χτύπησε την πόρτα. Και οι τρεις δεν είναι τυχαίοι, είναι προσωπικότητες στον χώρο του μπάσκετ. Περί του ταλέντου τους ουδείς λόγος. Ζητούμενο είναι αν μπορούν να ξεφύγουν από την κατηγορία «ταλέντα» και να μπουν στη λίστα με τους… πρωταγωνιστές.
Βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχουν λυχνάρια (και δη μαγικά) για να τα τρίβει κανείς τρεις φορές. Βέβαιο είναι ότι κανείς δεν θα τους χαριστεί και θα αντιμετωπιστούν με όρους οικονομίας, έχοντας υποχρέωση να αποδείξουν ότι αξίζουν να είναι εκεί που είναι. Βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί κανείς τους να ισχυριστεί ξανά πως δεν βρήκε χώρο, χρόνο, πως δεν τον πίστεψαν.
Κάθε μία περίπτωση, που αυθαίρετα «τσουβάλιασα» είναι διαφορετική. Ο αριθμητής διαφέρει, ο παρανομαστής είναι ίδιος. Αν πιάσουν την ευκαιρία, αν πετύχουν, θα έχουν πρώτα απ’ όλα ευλογήσει τα γένια τους, αυξήσει τις μετοχές τους, δευτερευόντως θα προσφέρουν υπηρεσίες στο άθλημα και δη στο ελληνικό μπάσκετ.
Μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτό ισχύει στα 2/3 της ιστορίας μας. Κι ο Τόμιτς, που κάνει εκτός Ελλάδας το μεγάλο βήμα, θέλει και θέλουν να επιστρέψει καβάλα σε άσπρο άλογο. Όχι, όμως, σαν «δικό μας» παιδί, όχι σαν τον πρώην αρχηγό που καθ’ υποχρέωση πρέπει να καθίσει στον πάγκο, όχι σαν το παιδί της διπλανής πόρτας, αλλά ως πετυχημένος κόουτς.
