Παρακολουθούσα (ένεκα του ότι συνδυάζω διακοπές και δουλειά) τη… ζωντανή κάλυψη της ανανέωσης του Βασίλη Σπανούλη από τον Τόλη Λεούση (όπως πάντα, έκανε εξαιρετική δουλειά) και παράλληλα διάβαζα τα σχόλια διαφόρων. Άλλα καλοπροαίρετα, άλλο όχι (έβγαζαν μάτι, καθώς θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει).
Ο ένας… βαθυγνώστης μοίραζε εκατομμύρια («δώσε μωρέ κάτι ακόμα»), ο άλλος ήταν έτοιμος να χαρακτηρίσει «προδότη», ή ακόμα και… φραγκοφονιά έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει αλλάξει τις ισορροπίες. Όχι στον Ολυμπιακό, αλλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς στη Μόσχα (για παράδειγμα) πρέπει να είναι μόνιμος εφιάλτης.
Αν αυτό ήταν απλό για περίπτωση όπως του Σπανούλη, για τον Παπανικολάου ήταν έτοιμα τα ξύλα και περίμεναν μια σπίθα, ώστε να τον κάψουν ζωντανό. Το αυτό ισχύει για τον Παππά, τον Τζέιμς κι όποιον άλλο ήθελε ζητήσει περισσότερα χρήματα. Κι αυτό επειδή οι πρόεδροι των δύο «αιωνίων» έχουν την καλή έξωθεν μαρτυρία. Πληρώνουν οι άνθρωποι, γιατί διαφορετικά θα ήταν «καβούρια», «αφραγκίδηδες», «αμφιβόλου αγάπης προς τον σύλλογο».
Ανέξοδα κανείς μπορεί είτε να δώσει μισό εκατομμύριο, είτε και να κάνει ανάλογο σκόντο. Μήπως και θα του έρθει ο λογαριασμός; Άρα, γιατί να μην πούμε και την εξυπνάδα μας, τσάμπα είναι. Αν κάποιος φορολογούσε τις… χαζομάρες στα ΜΚΔ (ε ρε τι θα πλήρωνα;), θα είχαμε ελάχιστα σχόλια κι αυτό καθόλου δεν θα πρόσβαλε τον πολιτισμό μας. Ούτε θα ήμασταν πνευματικά φτωχότεροι, άνθρωποι χωρίς ιδέες και κατεύθυνση. Θα τα βολεύαμε…
Πάμε, όμως, στην ουσία. Πιστεύετε ότι το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει σε 300-500.000 ευρώ, για μια διοίκηση που έχει αποφασίσει να δώσει περισσότερα από 14-15.000.000 ευρώ τον χρόνο; Τόσα κι άλλα τόσα μπορούν να δώσουν για έναν παίκτη που… γουστάρουν. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα κι ο Τζέιμς -αφελώς, θαρρώ- το έδειξε.
Ξέρετε, κανένας παίκτης δεν είναι… νησί. Για παράδειγμα, είναι λογικό να ζητά περισσότερα χρήματα ο Παπανικολάου, συγκρίνοντας με τα χρήματα που πήρε ο Μάντζαρης, ή να θέλει ο Τζέιμς λίγα λιγότερα από τα πάρα πολλά που πήρε ο Καλάθης. Λογικές συγκρίσεις, μόνο που η διοίκηση οφείλει να δείξει από τη μια ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, καλύπτοντας ένα μεγάλο μέρος των αναγκών και των προσδοκιών των παικτών, που θέλει να κρατήσει.
Σας φαίνεται λίγο πιο δύσκολο απ’ ότι νομίζατε; Είναι. Δεν είναι εύκολο να δώσεις όσα χρήματα ζητά ένας παίκτης, γιατί μετά θα έρθουν οι επόμενοι και συγκρινόμενοι μαζί του θα ζητήσουν ανάλογα ποσά. «Μα-θα πει κανείς-είναι δικαίωμα κάθε προέδρου να πληρώσει όσα χρήματα θέλει για κάποιον παίκτη». Ναι, κι αντίστοιχο δικαίωμα κάθε αθλητή να θέλει να είναι από τους πιο καλοπληρωμένους στην ομάδα.
Υπήρχε προπονητής που ήθελε να παίρνει περισσότερα χρήματα από τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του, θεωρώντας εαυτόν σταρ. Κι ήταν εύκολο για τους διοικούντες να του δώσουν λιγότερα απ’ όσα αρχικά είχαν υπολογίσει, κατεβάζοντας τις γενικές αποδοχές.
Τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, γι’ αυτό και κάθε μεταγραφή, κάθε ανανέωση έχει πολύ δρόμο για να γίνει. Όσο για το συγκεκριμένο τρίγωνο, ένας έμεινε (Παπανικολάου), ένας έφυγε (Τζέιμς) κι ένας είναι στην πόρτα της εξόδου.
Προσωπική άποψη: Ο Ολυμπιακός ΕΠΡΕΠΕ να κρατήσει τον Παπανικολάου. Ο Τζέιμς είναι μια κατηγορία μόνος του. Μπορεί να πάρει έναν αγώνα, να χάσει έναν άλλον. Αυτό είναι το στυλ του. Κατά τη γνώμη μου, πραγματικά μεγάλες ομάδες δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο δικό του παιχνίδι, αυτός πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος.
Όσον αφορά στον Παππά, το πρόβλημα πάλι δεν είναι οικονομικό. Είναι ζήτημα σεβασμού και πώς το εκλαμβάνει καθένας. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θεωρεί (δικαίως) ότι στήριξε τον παίκτη και περίμενε ένα πιο εύκολο «ναι» στην πρότασή του. Ο Παππάς θεωρεί (δικαίως) ότι ο Πασκουάλ τον παραγκώνισε δίχως προφανή λόγο και θέλει να έχει ρόλο στο παιχνίδι της ομάδας του. Καθένας μένει στο δίκιο του γι’ αυτό -για την ώρα- οι πιθανότητες είναι περισσότερες να φύγει ο Παππάς, παρά να μείνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για αμοιβαίες υποχωρήσεις.
