«Βγήκε, λοιπόν, σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο» για να υπερασπίσει τη δική του… Κωνσταντινούπολη, τον «Αυτοκράτορα». Κάποιοι ονειρεύονται άλλα… 20 χρόνια ηγεμονίας του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Ο άνθρωπος -καλά να είναι και να περάσει τα 100 εύχομαι- στα 80 του χρησιμεύει σε κάποιους ως «Ελ Σιντ». Και βέβαια δεν είναι η αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση το κίνητρό τους.
Το χαφιεδότσουρμο, λοιπόν, έχοντας χάσει κάθε επιχείρημα περί μοναδικής ικανότητας των διοικούντων, προβάλλει μονότονα ένα αξιοθρήνητο επιχείρημα. «Αν φύγει ο Βασιλακόπουλος, ποιος θα τον αντικαταστήσει;». Κι αναφέρεται μόνο στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ο οποίος διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα κι όχι στους υπόλοιπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν θα προσλαμβάνονταν από τους ίδιους που επιχειρηματολογούν για τον «αναντικατάστατο» ούτε ως κλητήρες.
Ποιος; Αυτός (1-0)! Ο Νίκος Γκάλης, ο άνθρωπος που άλλαξε τη ροή του ελληνικού μπάσκετ. Ο άνθρωπος που συγκινεί ακόμα κάθε Έλληνα, ακόμα κι αυτούς που δεν είναι φίλοι του αθλήματος. Ο άνθρωπος που μπήκε στο «Hall of Fame», ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας πρώην αθλητής. Το «Α» και το «Ω» των σπορ στη χώρα μας. Άνθρωπος που μετά από τόσα χρόνια παραμένει ψηλά στη συνείδηση όλων μας, άνθρωπος που έγινε ακόμα πιο αποδεκτός -με τη σεμνότητα που τον διέπει- μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
Ποιος; Αυτός (2-0)! Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με το πάθος και την αγάπη για το άθλημα. Που αν είχε πρόσωπο η Εθνική Ομάδα θα είχε το δικό του. Ο άνθρωπος που έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές, ο άνθρωπος που ποτέ δεν έλειψε από τα μεγάλα προσκλητήρια και τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, υψηλής κουλτούρας, ικανός να συσπειρώσει και να εμπνεύσει.
Διαλέξτε όποιον από τους δύο θέλετε κι έχετε όχι το αντίπαλο δέος, αλλά τον πρόεδρο που ΑΞΙΖΕΙ στο ΠΕΡΗΦΑΝΟ ελληνικό μπάσκετ. Και μην βγει κανείς να πει «τους ρωτήσατε αν θέλουν;». Ναι, τους ρωτήσαμε και θέλουν να προσφέρουν στο ελληνικό μπάσκετ. Το είδαμε, άλλωστε, πρόσφατα με τον Νίκο Γκάλη και το υπέροχο βίντεο που έφτιαξε (αφιλοκερδώς) για το ελληνικό μπάσκετ με αμαξίδιο.
Το βλέπουμε οσάκις κάποιος πλησιάζει είτε αυτόν, είτε τον «δράκο». Το γνωρίζουμε όσοι μιλάμε μαζί τους. Και πάνω απ’ όλα το γνωρίζει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος γι’ αυτό και βγάζει μένος εναντίον τους. Άλλωστε, υπάρχει πιο απτή απόδειξη, ότι έχουν άποψη και θέση, από την απουσία τους από την εκδήλωση για το 1987; Δίχως αυτούς, απλά δεν υπήρχε εκδήλωση.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Νίκος Γκάλης και πολλοί άλλοι πρώην παίκτες (ο Παναγιώτης Φασούλας, για παράδειγμα, ή και άλλα ιερά τέρατα των επόμενων γενιών) είναι σε παραγωγική ηλικία, έχουν ιδέες, εμπνέουν, είναι αναγνωρίσιμοι στο εξωτερικό.
Αδιέξοδα στη ζωή δεν υπάρχουν. Ο κύκλος για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο έκλεισε κι ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την πορεία του (θετική ή μη), θα του πιστώσει και θα τον χρεώσει. Μαζί έκλεισε ο κύκλος δεκάδων αυλικών, που έκλεψαν λάμψη από τον «ηγέτη» τους, που λειτούργησαν ως ανάχωμα για την περαιτέρω πρόοδο του αθλήματος και που εντέλει οδηγούν και τον Βασιλακόπουλο στην πτώση.
Δεν θα μας λείψουν και δεν θα φύγουν έτσι. Θα καταγραφούν τα έργα κι οι ημέρες τους, θα ελεγχθούν και θα γίνει το ταμείο. Αν (λέμε αν) χρωστάνε κάτι, θα πληρώσουν μέχρι τελευταίου ευρώ. Θα ανοίξουν (ανοίγουν) οι φάκελοι, θα βγουν διευθύνσεις, ονόματα και μισθοί στον αέρα και κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους. Ανάμεσά τους πολλοί αυτοαποκαλούμενοι «δημοσιογράφοι». Για να ξεχωρίζουμε…
