Η προσπάθεια διάρρηξης ανοιχτής θύρας, ενδέχεται να σε οδηγήσει στο… αυτόφωρο, θα απαλλαγείς όμως λόγω βλακείας! Ως εκ τούτου δεν θα επιχειρήσω να «παρουσιάσω» τον Ντέιβιντ Μπλατ, καθώς είναι γνωστός και μη εξαιρετέος. Ούτε θα προσπαθήσω να αναλύσω αν και πόσο μπορεί να ανεβάσει τον Ολυμπιακό. Ας δούμε το θέμα από άλλη οπτική γωνία:
Οι ερυθρόλευκοι έχουν πλέον στον πάγκο τους έναν από τους κορυφαίους προπονητές του κόσμου. Ο Παναθηναϊκός διαθέτει τον πρώην προπονητή της Μπαρτσελόνα (Πασκουάλ) κι η ΑΕΚ είναι κοντά με έναν από τους πλέον καταξιωμένους Ιταλούς τεχνικούς (Μπάνκι). Αν αυτό, έτσι όπως το περιγράφουμε, συνέβαινε στο ποδόσφαιρο θα είχαν λιποθυμήσει άπαντες. Από τους προέδρους μέχρι αυτούς που πουλάνε «βρώμικο» έξω από τα γήπεδα.
Το Ελ. Βενιζέλος θα είχε την τιμητική του, οι οπαδοί θα έτρεχαν να αποθεώσουν τους προπονητές. Εμείς, ευτυχώς δεν… τρελαινόμαστε. Και γι’ αυτό οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε δύο κατηγορίες ανθρώπων, που ασχολούνται με το σπορ: Δευτερευόντως στους παράγοντες των ομάδων, που έχουν βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και μας έχουν… συνηθίσει σε παίκτες και προπονητές από το υψηλότερο των ραφιών, του πορτοκαλί πολυκαταστήματος. Αλλά αυτό είναι το… έλασσον.
Το μείζον, είναι ότι οι Έλληνες προπονητές μας έχουν κάνει να μην «χαζεύουμε» όταν βλέπουμε έναν πολύ σπουδαίο ξένο κόουτς. Η αλήθεια είναι πως ο Ντέιβιντ Μπλατ (εκ των κορυφαίων) διαδέχεται έναν πολύ σπουδαίο προπονητή, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο οποίος αθόρυβα, με περισσότερη γκρίνια απ’ ότι του άξιζε, έκανε πολύ σπουδαία πράγματα.
Όπως ο Τσάβι Πασκουάλ διαδέχθηκε έναν πολύ σημαντικό προπονητή, τον Αργύρη Πεδουλάκη. Και μόνο ότι επτά χρόνια μετά, επιχειρεί (φέρεται) ο Παναθηναϊκός να ξαναφτιάξει το δίδυμο ψηλών που εκείνος εισήγαγε, κάτι δείχνει.
Οι Έλληνες προπονητές είναι υψηλού επιπέδου, γι’ αυτό και το μπάσκετ είναι σε υψηλό επίπεδο. Δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να σταθούν, αν ήταν χαμηλότερης αξίας, γιατί έχουν να διαχειριστούν παίκτες πρώτης γραμμής, ισχυρές προσωπικότητες, αθλητές που δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις.
Ναι, θεωρώ ότι ο κύκλος του Γιάννη είχε κλείσει κι ήταν καλύτερο και για τους δύο να πάρουν διαφορετικά μονοπάτια, ναι πιστεύω ότι ο Μπλατ είναι περίπτωση που δεν χρήζει ανάλυσης, όμως για μας -όσους έχουμε την τύχη να ζούμε το ελληνικό μπάσκετ- είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά.
