Όταν έχεις δουλέψει με τους κορυφαίους παίκτες του ΝΒΑ κι έρχεσαι στην Ελλάδα για να διδάξεις σε παιδιά από 8 έως 24 ετών, και βγάζεις τόση ενέργεια όση βγάζουν όλοι οι άλλοι μαζί, και… στάζει ιδρώτα όχι μόνο η φανέλα αλλά κι η… μπάλα που αγγίζεις, όταν στα 45 σου έχεις αυτό το κορμί και μπορείς να κάνεις κάμψεις (μέχρι να σε πάρει ο ύπνος) πάνω σε τέσσερις μπάλες, τότε είσαι ξεχωριστός.
Προφανώς δεν περιμένατε εμάς για να αντιληφθείτε ότι ο Γκέινον Μπέικερ είναι… ξεχωριστός. Είναι μοναδικός, είναι ανεπανάληπτος. Κι αν στο γήπεδο (αρκεί να δείτε ένα δύο βιντεάκια για να το αντιληφθείτε) είναι κορυφαίος, όταν συζητάς μαζί του αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για έναν βαθιά φιλοσοφημένο άνθρωπο, που ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει, που έχει στοχοπροσήλωση, που γεννήθηκε για να μεγαλουργήσει.
Κυρίες και κύριοι ο μοναδικός, ο κορυφαίος, Γκέινον Μπέικερ:
– Πώς ήταν η εμπειρία στην Ελλάδα, έως αυτή τη στιγμή;
«Πάρα πολύ όμορφη, με περιποιήθηκαν πολύ όλοι κι αυτό το οφείλω στον φίλο και συνεργάτη μου, τον Δημήτρη Γαλάνη. Τον αγαπώ ειλικρινά, ήταν πολύ ωραίο να συνεργαστούμε. Ήταν όλα όμορφα, από το φαγητό που ήταν εξαιρετικό, το ξενοδοχείο που μας φιλοξένησε, τους προπονητές που συναντήσαμε και ήταν πολύ ανεκτικοί, ώστε να μου επιτρέψουν να κοουτσάρω. Θα ήθελα πολύ να έρθω ξανά».
– Τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκες τι μήνυμα σου έστειλαν;
«Θέλουν να γίνουν καλύτερα. Τους αρέσει το μπάσκετ, ήταν ντροπαλά κάποια, αλλά ήθελα να τους δώσω κίνητρο με τον επαγγελματισμό και την ενέργειά μου. Άκουγαν, έμαθαν πράγματα κι είπαν πως το διασκέδασαν. Τελικά αυτό έχει σημασία».
– Στο μικρό χρονικό διάστημα που συνεργάστηκες μαζί τους, μπορεί να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα για το επίπεδο στο ελληνικό μπάσκετ;
«Δούλεψα με παιδιά ηλικίας από 8 έως 24 ετών. συγκριτικά με άλλες χώρες -έχω ταξιδέψει σε 45 διαφορετικές- η Ελλάδα είναι από αυτές που έχουν καλό επίπεδο. Τα παιδιά είχαν δυναμισμό, ήταν σκληρά. Συνάντησα καλούς προπονητές, οι οποίοι όμως μπορούν να μάθουν ακόμα περισσότερα, έτσι ώστε να τα μεταδώσουν στους αθλητές τους».
– Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα, που πρέπει να πάρουν οι νεαροί αθλητές από τα πρώτα τους βήματα;
«Να προπονούνται με τον σωστό τρόπο, να βάζουν ένταση, να παίζουν δυναμικά, για να γίνουν καλοί παίκτες. Πρέπει να παίζουν και να προπονούνται με πάθος, αυτό είναι κάτι που μπορούμε εμείς οι προπονητές από την Αμερική να μεταδώσουμε στην Ευρώπη και την Ασία. Να παίζουν με ένταση, να μην… φοβούνται τον πόνο».
– Έχεις ταξιδέψει κι έχεις διδάξει σε 45 χώρες. Ποιο εξακολουθεί να είναι το κίνητρό σου;
«Ο Θεός πιστεύω πως μου έδωσε ένα δώρο. Πρέπει, λοιπόν, να είμαι υπεύθυνος απέναντί Του και να συνδέομαι μέσα από το μπάσκετ με διαφορετικές φιλοσοφίες. Το δεύτερο κίνητρο είναι η οικογένειά μου. Αυτό που κάνω είναι η δουλειά μου, πρέπει να τη φροντίσω. Έχω τρία παιδιά και πρέπει να πάω στο σπίτι το… ψωμί. Είμαι αυτός που παράγει το ψωμί.
Ο τρίτος λόγος είναι πως έχω πάθος με το μπάσκετ. Θέλω οι παίκτες να έχουν την εμπειρία που είχα εγώ ως παίκτης κι έγινα επιτυχημένος. Θέλω να γίνουν όσο επιτυχημένοι έγιναν ο Κόμπε Μπράιαντ, ο ΛεΜπρον Τζέιμς, η Λίντσεϊ Γουόλεν, η Μάγια Μουρ. Να γίνουν επαγγελματίες! Στην περίπτωση που δεν καταφέρουν να γίνουν σαν αυτούς (πολλοί θα είναι σε αυτή την κατηγορία), θέλω να έχουν επαγγελματισμό στη δουλειά τους, πάθος και αγάπη για το μπάσκετ. Μόνο τότε θα έχουν θετικό αντίκτυπο στη ζωή των άλλων. Αυτό που λέω είναι πως αν αγαπάς τη δουλειά σου, τότε κάνεις τον κόσμο καλύτερο».
– Ποιος από αυτούς που έχεις δουλέψει μαζί, ήταν ο καλύτερος;
«Είναι δύσκολο να πεις ποιος ήταν ο καλύτερος, γιατί είσαι εσύ και αυτός. Μπορώ όμως να ονοματίσω κάποιους από αυτούς που δούλεψαν πιο σκληρά και είναι οι Κέβιν Ντουράντ, Αμάρ Στουνταμάιρ, Κάρι Ιρβινγκ, Κρις Πολ, Τάισον Τσάντλερ, ο MVP του Αυστραλιανού πρωταθλήματος ο Ράντλει Κλαρκ».
– Έχεις συνεργαστεί και με γυναίκες. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες;
«Οι γυναίκες είναι πιο ντροπαλές, ακούν καλύτερα, είναι πιο έξυπνες, αντιλαμβάνονται τα πράγματα καλύτερα από τους άντρες. Δεν είναι τόσο αθλητικές, τόσο επιθετικές όσο οι άντρες, υπάρχουν όμως και αυτές που με έχουν γεμίσει… μελανιές τη στιγμή που δουλεύαμε μαζί, όπως η Σκάιλαρ Ντίγκινς».
– Κατά διαστήματα γίνονται πολλές συζητήσεις για το σουτ τριών πόντων, κυρίως λόγω και του Στέφεν Κάρι. Πιστεύεις πως θα έπρεπε να το καταργήσουν;
«Πιστεύω πως κάνουν πλάκα αν το σκέφτονται αυτό. Δεν μπορείς να βγάλεις το τρίποντο από το μπάσκετ, είναι τόσο σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού. Αν ένα άτομο αλλάζει τον κόσμο (ιστορικά έχουμε δει τον Χριστό, τον Καίσαρα, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ), στο μπάσκετ είναι ο Στεφ Κάρι, που άλλαξε τις επόμενες δεκαετίες του σπορ.
Ο Τσαμπερλέιν, ο Τζόρνταν, ο Τζόνσον, ο Σακίλ Ονιλ, ο Πένι Χάρνταγουέι, στο πέρασμα των χρόνων έχουν συμβάλει σε μεγάλες αλλαγές και στον τρόπο που οι προπονητές κοουτσάρουν. Ο Κάρι δίνει στους προπονητές ένα επιπλέον όπλο για να δουλέψουν, σε προπονητές σαν εμένα δίνει την πίστη πως μπορούμε να εξελίξουμε αυτό το σουτ κι άλλο, αρκεί να μελετήσουμε τον Κάρι και το ταξίδι του.
Να διδάξουμε τους παίκτες -όχι όλους- πως πρέπει να έχουν την ωριμότητα και την πειθαρχία για να μάθουν. Μου αρέσει που αλλάζει το παιχνίδι, επιτρέπει και στους άλλους να παίξουν καλύτερα».
– Ποιος είναι ο καλύτερος όλων στο NBA;
«Ο ΛεΜπρον έχει αλλάξει το παιχνίδι, μπορεί να ποστάρει, να παίξει στο μισό γήπεδο, να σουτάρει από το τρίποντο, να ντριμπλάρει, μπορεί να παίζει σε κάθε θέση και να παίζει καλά. Δεν μπορείς όμως εσύ να φτιάξεις έναν παίκτη να είναι all around. Πρέπει να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, να έχει αυτή τη συμπεριφορά.
Όταν έχεις έναν παίκτη 2μ16-2μ17 σκέφτεσαι πως μπορείς να τον μετατρέψεις σε μια μηχανή, που θα μπορεί να παίζει παντού. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποκωδικοποιήσεις τα χαρίσματά του και να τα αξιοποιήσεις μέσα στο παιχνίδι».
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης όλων των εποχών;
«Ο Μάικλ Τζόρνταν, γιατί ήταν σπουδαίος, άλλαξε το παιχνίδι, ήταν διασκεδαστικό να τον βλέπεις να αγωνίζεται. Διέκρινες το μεγαλείο του. Είναι στην κορυφή του κόσμου.
Ο Στιβ Νας, γιατί μου μοιάζει, είναι λευκός σαν εμένα… Μου έδωσε ελπίδα πως μπορώ να παίξω σε υψηλό επίπεδο. Ήταν πολύ χαρισματικός και είδα τη δουλειά του, όταν συνεργάστηκα με τον Στούνταμαϊρ. Πολλά στοιχεία στις προπονήσεις μου τα έχω πάρει από αυτόν».
– Υπάρχει ένα μόνο στοιχείο που πρέπει να έχει ένας αθλητής υψηλού επιπέδου;
«Δύσκολα να επιλέξεις ένα, αν είχα να διαλέξω θα επέλεγα να έχουν δυναμισμό. Πρέπει να έχεις ταλέντο, αλλά αν έχεις ταλέντο πρέπει να είσαι αρκετά δυναμικός για να πάρεις το τελευταίο σουτ, να ξέρεις πως όλοι κρέμονται από εσένα, να είσαι παραγωγικός, να διαχειρίζεσαι την απογοήτευση, να είσαι ηγέτης. Ο ΛεΜπρόν είναι έτσι, ο Ντουράντ, ο Κάρι, παρότι δεν είναι ο πιο ψηλός. Για να είσαι επαγγελματίας σημαίνει πως πρέπει να ξεπεράσεις την πίεση, τον πόνο και να συνεχίσεις να παίζεις σε υψηλό επίπεδο».
– Γνωρίζεις τον Γιάννη Αντετοκούνμπο;
«Τον Greek Freak; Ναι τον ξέρω! Όλοι τον σέβονται, τον αγαπούν, παίζει σκληρά και στις δύο πλευρές και βελτιώνεται διαρκώς».
– Θα ήθελες να δουλέψεις κάποια στιγμή μαζί του;
«Φυσικά, θα είχε πολύ ενδιαφέρον».
– Μπορείς να μας αποκαλύψεις μια από τις συμβουλές που θα του έδινες;
«Μην αφήσει τη δύναμη του χρήματος και τη δόξα να επηρεάσει την αφοσίωση και την αγάπη για την οικογένειά του. Έχω δει πολλούς παίκτες και διασημότητες να επηρεάζονται. Πάρε τη δύναμη που σου προσφέρουν τα χρήματα, και κάνε τη ζωή της οικογένειάς σου σπουδαιότερη, και βοήθησε την κοινωνία. Τα χρήματα δεν σε κάνουν πιο χαρούμενο, μπορούν όμως να αλλάξουν ζωές και κατ’ επέκταση την κοινωνία. Αυτό είναι το μήνυμά μου σε όλους του επαγγελματίες. Ο ΛεΜπρόν, για παράδειγμα, πληρώνει τις σπουδές και τα τέσσερα χρόνια του κολλεγίου σε πολλά παιδιά με οικονομικά προβλήματα».
– Πώς είναι να δουλεύεις με τη γυναίκα σου;
«Σίγουρα είναι η πιο όμορφη προπονήτρια. Είναι διασκεδαστικό να δουλεύεις με τη γυναίκα που αγαπάς. Είναι όμορφο, γιατί περνάμε χρόνο μαζί, αν κι έχοντας τρία παιδιά δεν είναι πάντα εύκολο. Δεν διαφωνούμε ιδιαίτερα στο γήπεδο, συνήθως αυτό συμβαίνει εκτός, όπως κάνει κάθε ανδρόγυνο. Στο μπάσκετ κατά 95% έχουμε την ίδια άποψη».
– Έχεις ταξιδέψει σε 45 χώρες, υπάρχουν και άλλες στις οποίες θέλεις να πας;
«Στο Λίβανο -θα είναι εκεί μετά από δέκα ημέρες-, στη Βουλγαρία. Δεν έχω πάει στην Αφρική, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στην Αλγερία, υπάρχουν πολλές. Επιθυμία μου είναι να πάω στην Αφρική, οπότε αν μας διαβάζουν από εκεί είμαι έτοιμος να δεχθώ την πρότασή τους. Σκέφτομαι πως όταν θα είμαι έτοιμος -και οικονομικά- θα ταξιδέψω στην Αφρική εθελοντικά για να τους διδάξω. Είναι ένας από τους στόχους μου αυτός».
– Είναι πιο εύκολο να δουλεύεις με νέα παιδιά ή έμπειρους αθλητές;
«Είναι δύσκολο να δουλεύεις με δύο τύπους παιδιών: Αυτά που δεν έχουν πάθος και αυτά που δεν γνωρίζουν πολλά για το μπάσκετ. Από τη μια είναι διασκεδαστικό να δουλεύεις με αυτά που δεν έχουν γνώση, αλλά ταυτόχρονα είναι σκληρό. Είναι πρόκληση να δουλεύεις με αυτά που δεν έχουν πάθος, γιατί τότε θέλω να τους ανάψω τη φλόγα, να τα επηρεάσω, να τους μεταφέρω την ενέργεια, βάζω τα δυνατά μου. Αν έχεις ένα παιδί με πάθος και έχει και λίγες γνώσεις, τότε είναι πιο εύκολα».
– Ποιο μήνυμα θα ήθελες να αφήσεις σε αυτούς που συνεργάστηκες στην Ελλάδα;
«Θα έλεγα στα παιδιά να γυρίσουν στο σπίτι και να δουλέψουν. Να αποκτήσουν μια ρουτίνα και να δουλεύουν σε αυτή. Στους προπονητές θα έλεγα να αγαπήσουν τους αθλητές τους. Να διασκεδάζουν μαζί τους, να χαμογελάσουν, δεν σημαίνει πως δεν θα τους σέβονται οι αθλητές τους. Αγκαλιάστε τους, πείτε τους πως τους αγαπάτε, κάντε τους να σας αγαπήσουν, να αγαπήσουν το μπάσκετ. Καλός ο σεβασμός αλλά οι προπονητές πρέπει να διασκεδάζουν λίγο περισσότερο την προπόνηση. Να είναι χαρισματικοί…
Όταν δουλεύω με 12 παιδιά είμαι πατέρας τους. Τι πρέπει να κάνω, λοιπόν; Να τους φερθώ ως πατέρας, να τα διορθώσω τα λάθη τους, να τα αγαπήσω. Οι προπονητές συνήθως δεν το κάνουν αυτό. Θεωρώ ότι εγώ το έχω πετύχει, γι αυτό οι άνθρωποι με πληρώνουν για να δουλέψω μαζί τους. Τους δίνω κίνητρο, τους εμπνέω».
