Ο χθεσινός τέταρτος τελικός συνέπεσε με τη συμπλήρωση 31 χρόνων από τον θρίαμβο του 1987. Είναι ταυτόχρονα όμορφο και συνάμα σκληρό, να σκέφτεσαι πως πριν 31 χρόνια (μια ζωή δηλαδή) καθόσουν λίγες θέσεις πιο κάτω στα δημοσιογραφικά θεωρία. Με περισσότερα μαλλιά, λιγότερα κιλά, μηδενική εμπειρία και το τρακ του πρωτάρη ο οποίος αποκτούσε βιωματική εμπειρία σε κάτι που ακόμα δεν καταλάβαινε.
Μετά από 31 χρόνια είχε λιγότερο κόσμο και περισσότερα βαρελότα στο ΣΕΦ. Λιγότερο πάθος, περισσότερη οργή. Αλλά όλα αυτά είναι εύκολο πλέον να εξηγηθούν από όλους μας -και αυτά που έγιναν και αυτά που θα γίνουν-, καθώς έχουμε συνηθίσει και στις μονομαχίες των δύο «αιωνίων» και στην τοξικότητα της ατμόσφαιρας.
Μια μέρα μετά (σήμερα δηλαδή) ξεκίνησε στο κλειστό «Αρτάκης» το φάιναλ φορ του 21ου πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο. Έχουν παιχθεί 21 πρωταθλήματα και οι περισσότεροι από εσάς -ενδεχομένως- δεν έχετε δει ούτε 21 λεπτά από αυτούς τους καταπληκτικούς αγώνες. Ο αθλητισμός είναι από τη φύση του υπερβατικός, αλλά όταν βλέπεις αυτούς τους… μάγκες να μπαίνουν στο γήπεδο και να δίνουν την ψυχή τους, να πέφτουν από το καρότσι και να σηκώνονται, τότε η έννοια υπέρβαση αποκτά ουσιαστική διάσταση.
Παρότι έχουμε προοδεύσει, ελάχιστοι (σε σχέση με τη μεγαλοσύνη της προσπάθειας) θα παρακολουθήσουν αυτό το φάιναλ φορ. Και γιατί να το παρακολουθήσουν, αφού εκεί δεν έχει εχθρούς, εκεί δεν έχει κάποιους για να μισήσεις. Το 1987, όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε την μπασκετική κοσμογονία, λατρέψαμε αυτό το σπορ. Οι γενιές που ακολούθησαν έμαθαν -με τεράστια δική μας ευθύνη- να λατρεύουν τη νίκη, αδιαφορώντας για το άθλημα. Τίποτα δεν έχει σημασία αρκεί να «σκίσουμε» τον μισητό εχθρό.
Δεν ελπίζω ότι διαβάζοντας αυτές τις αράδες θα θελήσει κάποιος να έρθει αύριο ή μεθαύριο στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Θα το ευχόμουν, αλλά δεν το ελπίζω. Αν όμως κάποια στιγμή αντιληφθούμε πως αυτοί οι άνθρωποι μας προσφέρουν δωρεάν μαθήματα ζωής, αξιοπρέπειας, δύναμης, ευ αγωνίζεσθαι ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να δούμε πιο μακριά από τη μύτη μας.
Αντί επιλόγου: Την Κυριακή δεν θα δω τον 5ο τελικό γιατί θα βρίσκομαι στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Είναι συνειδητή επιλογή, γιατί την οποία είμαι περήφανος. Διπλά περήφανος γιατί στο γήπεδο θα είναι, όπως κάνουν από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους οι δύο κόρες μου. Και έχω μια κρυφή ελπίδα ότι μέσα από βιώματα και συζητήσεις θα καταφέρω να τις πείσω να αγαπούν το μπάσκετ περισσότερο από την ομάδα τους. Και αν όχι αυτό να αγαπούν γενικώς.
