Όταν ξεκίνησε το… πανηγύρι με τον Τζόρντι Μπερτομέου, όταν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η (κούφια) απειλή για αποχώρηση από την Ευρωλίγκα, είχα αναρωτηθεί «πού θα πας;». Ώρες μετά τους ημιτελικούς είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι σε αυτό το Τσάμπιονς Λιγκ…
Δεν μπορεί από εκεί που αντιμετωπίζεις και νικάς ομάδες με παίκτες πρώτης γραμμής (τη Φενέρ του Βέσελι, τη Ρεάλ του Ντόνσιτς, την Μπαρτσελόνα του Ναβάρο, την ΤΣΣΚΑ του ΝτεΚολό, τον Ολυμπιακό του Σπανούλη, τη Χίμκι του Σβεντ και πάει λέγοντας), να θέλεις να συγκρουστείς με τη Μούρθια του Σοκό και τη Ρόζα Ράντομ. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή.
Το επίπεδο μπάσκετ του Τσάμπιονς Λιγκ είναι… καταθλιπτικό. Μπροστά στους αγώνες με αυτές τις ομάδες που μετέχουν, οι συναντήσεις με το Λαύριο και τον Προμηθέα μοιάζουν όαση. Ως εκ τούτου η όποια απόφαση αυτοεξορίας είναι καταστρεπτική για τον σύλλογο και προσωπικά τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Η ανακοίνωση των 10 αποστερεί τα όποια επιχειρήματα περί χούντας του ενός. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή ο «ισχυρός άνδρας» της ΚΑΕ είναι απομονωμένος. Κι επειδή έχω ζήσει έντονα την παραγοντική του πορεία από την «Day 1», θαρρώ ότι επέστρεψε στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Όταν, μετά το 2012 και την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πήρε στα χέρια του έναν σύλλογο, δίχως παίκτες, με αρκετή σπέκουλα σε βάρος του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η διαφορά του τότε με το τώρα, είναι πως στις πρώτες του μέρες ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν έφταιγε γι’ αυτό που γίνονταν. Παίκτες οι οποίοι χρωστούσαν στον Παναθηναϊκό περισσότερα από αυτά που τους χρωστούσε (βλέπε Μάικ Μπατίστ) γύρισαν την πλάτη. Τώρα ο κ. Γιαννακόπουλος έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης, καθώς τράβηξε στα άκρα την ιστορία.
Τότε βρήκε τη λύση. Όχι με τον εύκολο τρόπο, με πολλή δουλειά, με δυσπιστία από μεγάλη μερίδα (και του κόσμου) μπασκετικών, του Τύπου, όλων. Τώρα το μήνυμα είναι ένα (κατά την ταπεινή μου άποψη): Βρες τον τρόπο να μείνεις στην Ευρωλίγκα. Δεν είναι εύκολο, καθώς έχει ανοίξει μεγάλο χαντάκι, καθώς έχουν ειπωθεί πολλά εκατέρωθεν. Δεν είναι εύκολο γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να πέσουν οι τόνοι.
Μα ήταν εύκολο το 2012; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παραγοντικά δεν βρήκε τίποτα στρωμένο. Με τα λάθη του (κι είναι πάρα πολλά), με τη δεδομένη αγάπη προς τον σύλλογο, με τον παρορμητικό χαρακτήρα του που ενίοτε τον εκθέτει, οφείλει να βρει τη λύση. Κι η λύση δεν είναι η τουρνέ στη Ζιελόνα Γκόρα και το μαγικό Μονακό. Η λύση είναι να μείνει ο Παναθηναϊκός εκεί που ανήκει…
