Ο Ντίνος Καλαμπάκος είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα… φίλος εδώ και δεκαετίες. Εξαιρετικός (κατά την ταπεινή μου άποψη) προπονητής, κυρίως όμως μαχητής, που τίποτα δεν του χαρίστηκε. Αυτό το ιδιαίτερο, αρχέγονο ευθυτενές βλέμμα και φέρσιμο (κάποιοι το χαρακτηρίζουν «αντρίκειο», αγνοώντας πως πολλές γυναικάρες έχουν ανάλογο φέρσιμο, οπότε πέρα από το ότι καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν, καλό είναι να προσπεράσουμε παλαιολιθικές απόψεις), οι μοναδικές ατάκες, το σεμνό της παρουσίας του και το γεγονός ότι έχει μετρήσιμη αξία ως άνθρωπος, τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό. Και το αξίζει…
Αντιλαμβάνομαι και τη φόρτιση της στιγμής, και την παγωμάρα, και τους σφυγμούς που χτυπούσαν σε υψηλούς ρυθμούς, καθώς είδε ένα δικό του οικοδόμημα -το οποίο δεν έχτισε με πακτωλό χρημάτων, αλλά με περίσσιο μεράκι και δουλειά- να γκρεμίζεται, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι δύο πράγματα:
Γιατί έριξε σκιά επί δικαίων και αδίκων και γιατί πριόνισε το κλαδί που κάθεται; Εξέφρασε την υπόνοια ότι κάποιος μπορεί να «τρυπήθηκε» κι υποσχέθηκε ότι… «αν είναι Έλληνας θα τον βρω και θα τον σκίσω».
Ο Μιλεντίγεβιτς (21 ετών) έπαιξε 18.10’’ (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 19.41’’ κόντρα στον Φάρο), ο Αντωνάκης (26 ετών) 02.42’’ (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 16.22’’ κόντρα στο Λαύριο), ο Σαχπατζίδης (25 ετών) 16.06’’ (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 28.55’’ κόντρα στα Τρίκαλα στον πρώτο γύρο), ο Σκουλίδας (21 ετών) 11.19’’ (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 31.03’’ κόντρα στον Ολυμπιακό), ο Σπυριδονίδης (23 ετών) 08.37’’ (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 24.02’’ κόντρα στον Παναθηναϊκό), ο Μπεκρής (24 ετών) μόλις 16 δευτερόλεπτα (στην πιο… μεγάλη συμμετοχή του έπαιξε 04.47’’ κόντρα στον Παναθηναϊκό). Όλοι μαζί οι Έλληνες πέτυχαν 14 πόντους, τους μισούς σε οικονομική συσκευασία ο Σπυριδονίδης.
Σε καμία φάση -το λένε οι αριθμοί, το «φωνάζει» η εικόνα- οι Έλληνες παίκτες δεν ήταν πρωταγωνιστές στον Κόροιβο. Ομάδα που δομήθηκε με αμερικανική ραχοκοκαλιά, αλλά ο συμπαθής Ντίνος είπε «για τους ξένους δεν ξέρω», άρα τους έβγαλε από το κάδρο. Κι έβαλε νέα παιδιά, που θα κουβαλάνε (;) ρετσινιά, δίχως την παραμικρή απόδειξη.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν επιχειρούσε κανείς να «τρυπήσει» τους Έλληνες παίκτες, ίσως προτιμότερο ήταν να «τρυπήσει» τον φροντιστή και να αργεί να φέρει τα νερά. Μεγαλύτερο θα ήταν το πρόβλημα για τον Κόροιβο.
Όσον αφορά στο… πριόνισμα του κλαδιού που κάθεται. Η ομάδα της Αμαλιάδας (άθελά της) συμμετείχε -χωρίς κανέναν δόλο- στην πτώση του Αρκαδικού, ο οποίος υποβιβάστηκε για μια χαμένη βολή (του Καββαδά). Παλιότερα σώθηκε από καραμπόλα σε βάρος του Ηλυσιακού. Αν δει κανείς από απόσταση τα πράγματα, όπως σώζονταν έτσι έπεσε.
Πρόδηλο είναι πως κανείς δεν μπορεί να κακίσει τα… μισά Τρίκαλα, που πήγαν και νίκησαν. Αν δεν έπαιζαν έτσι, θα είχαμε θέματα προς επίλυση. Κι όποιος έχει κοντή μνήμη, ας κοιτάξει πόσο δύσκολα πέρασε από εκεί ο Πανιώνιος. Άρα, δίχως στοιχεία, με μια γενικόλογη τοποθέτηση, που όμως ρίχνει βαριά σκιά, θαρρώ ότι αδίκησε εαυτόν, προσπάθεια, το σπορ συνολικά. Κι είμαι βέβαιος ότι το έχει μετανιώσει. Εκτός αν έχει ένα στοιχείο, οπότε να το γνωστοποιήσει και όλοι μαζί να σκίσουμε τους «τρυπημένους». Ως τότε ΔΕΝ υπάρχει τρύπα στο πουλόβερ…
ΥΓ: Πιο ενοχλητικό από την τοποθέτηση (εν βρασμώ ψυχής, με την ψυχολογία που ανέφερα) είναι η εύκολη αποδοχή, ο ενθουσιασμός με τον οποίο βγήκαν κάποιοι -κι από το συνάφι μας- κι υιοθέτησαν τη συγκεκριμένη άποψη. Όταν μάθεις μια ζωή να πουλάς «αίμα και σπέρμα» δεν μπορείς να αλλάξεις.
ΥΓ1: Ο Κόροιβος είναι εξόχως συμπαθητική ομάδα. Είτε είχε σωθεί, είτε τώρα που έπεσε, οφείλει να επαναπροσδιορίσει το αποτύπωμά του στο μπάσκετ, γιατί το πλάνο που ακολουθούσε ήταν εξ ορισμού θνησιγενές. Αν όχι φέτος, του χρόνου… Ώρα για ανασυγκρότηση κι αναδιατύπωση μιας βιώσιμης πρότασης, που ως τώρα δεν υπήρχε.
ΥΓ2: Στη θέση των παραγόντων του Κοροίβου θα ξεκινούσα το «χτίσιμο» με τον Ντίνο Καλαμπάκο στον πάγκο. Ξέρει, μπορεί κι έχει μάθει να δουλεύει με… ταπεινά υλικά.
