Κανονικά έπρεπε να αφιερώσω τον χώρο στον Προμηθέα, για τη νίκη – σταθμός επί της ΑΕΚ που τον βάζει επισήμως στην πρώτη μετά τους δύο «αιώνιους» θέση. Και μπορεί η βαθμολογία να ανατρέπεται (από τον ΠΑΟΚ), όμως οι Πατρινοί έχουν νικήσει από δύο φορές τους «δικεφάλους», άρα δικαιωματικά βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.
Για τον Προμηθέα τα έχουμε γράψει και παλιότερα, όταν «λέγαμε» στον ΕΣΑΚΕ πως έχει προϊόν και το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να το πουλήσει, αλλά και σε αρκετές αναφορές μας. Θα επιλέξουμε να ασχοληθούμε ετεροχρονισμένα με τον Πανιώνιο και την… περιπέτεια με τον Στιβ Γιατζόγλου.
Φίλος ο Στιβ (γι’ αυτό και άργησα να πάρω την απόφαση να γράψω αυτό το κομμάτι), έξω καρδιά τύπος, αλλά έκανε τις επιλογές του. Τίποτα δεν είναι ανέξοδο. Όταν διαλέγεις με ποιους θα πας, πρέπει να διαλέξεις και ποιους θα αφήσεις κι ο «Ιστορικός», ο σύλλογος της προσφυγιάς με μακραίωνη δημοκρατική παράδοση, δεν μπορούσε να δεχθεί στους κόλπους του έναν άνθρωπο που αγκάλιασε τον Μιχαλολιάκο.
Προέκυψαν δύο απόψεις επί του θέματος (αναφέρομαι σε αυτούς που είδαν αρνητικά το «stop» των «πανθήρων» στη συμφωνία με τον Γιατζόγλου): Η πρώτη είχε να κάνει με το καθαρά μπασκετικό κομμάτι, που -ουσιαστικά- καλούσε τον κόσμο να υιοθετήσει απολιτίκ στάση. «Μακριά το μπάσκετ από την πολιτική» φώναζαν.
Μα κι η επιλογή του Στιβ πολιτική ήταν. Αφήστε που κάθε επιλογή στη ζωή μας είναι πολιτική. Όσο γι’ αυτή την απολιτίκ θεωρία, είναι αποδεδειγμένο ότι αποτελεί την πύλη του εκφασισμού της κοινωνίας. Μακριά από κόμματα, αλλά κάθε εμφάνιση της όποιας Εθνικής πρέπει να είναι προπύργιο των κρυπτοφασιστών, φανεροπατρηδοκάπηλων. Δεν πάει έτσι, παλικάρια, έχουν γνώση οι φύλακες.
Η άλλη άποψη, πιο φτιασιδωμένη, δίνει το δικαίωμα στον όποιον Γιατζόγλου έχει επιλέξει να δείξει «πολιτική ταυτότητα» να μην διώκεται. Ο ίδιος προχώρησε σε συμψηφισμούς, που δείχνουν τον πολιτικό λαβύρινθο στον οποίο έχει περιέλθει η σκέψη του. Ναι, δικαίωμά του να αγκαλιάζει όποιον θέλει και δικαίωμά μας/τους να μην θέλουμε μετά να τον αγκαλιάσουμε.
Ο Στιβ σαν άνθρωπος μοσχομυρίζει, το χαμόγελό του είναι φωτεινό, όμως η βρώμα των φασιστών και το σκοτάδι της σκέψης των θαυμαστών του Χίτλερ μένει πάνω του σαν κηλίδα. Κι αυτή την κηλίδα δεν θα δέχονταν κανείς στη Νέα Σμύρνη να τη νιώσει στο πετσί του.
Για να μην θεωρήσει κανείς ότι ωραιοποιούμε πράγματα, ρωτήσαμε τον Σταύρο Αλευρογιάννη τι σκέφτηκε όταν συμφώνησε με τον Γιατζόγλου. Μας μίλησε για «ταλιμπάν» προπονητή, λέγοντας ότι δεν γνώριζε την πολιτική του τοποθέτηση κι εντέλει δεν τον έκρινε με αυτά τα κριτήρια. Όφειλε να γνωρίζει, άρα έκανε λάθος. Ξεκάθαρα πράγματα, δίχως στρογγυλεύσεις.
Είμαι από αυτούς που δεν ανταλλάσσουν σάλια με την εξέδρα. Οι «πάνθηρες», όσοι έσπευσαν -καθένας με τον τρόπο του- να ματαιώσουν αυτή την κίνηση, έδειξαν πως τα σωματεία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι αποκομμένα από τη λαϊκή βούληση, από την ιστορία και τις παραδόσεις τους. Δεν είναι «εταιρίες», είναι ζωντανοί οργανισμοί, με μνήμη, με περηφάνια, με αρχές.
Για να μην θεωρήσει κανείς ότι ωραιοποιούμε πράγματα, στα ίδια σκαλοπάτια είναι αυτοί που με περηφάνια θα λένε ότι αποτρέψαμε μια ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία του συλλόγου, κι αυτοί που με φασιστικό τρόπο ματαίωσαν την προβολή της ταινίας «1968». Γιατί το καλό και το κακό συνυπάρχουν.
Όπως και να ‘χει, επειδή δεν μιλάμε για πολιτικές επιλογές, για πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, αλλά για αντίληψη που συνοψίζεται σε μία φράση: Στους φασίστες ούτε γη, ούτε νερό…
