Έχει πρόβλημα ο Ράντολφ, ο Καμπάτσο χάνει όλη τη σειρά, ο Γιουλ δεν ταξίδεψε στην Αθήνα. Ε, και; Πρίντεζης, Τιλί και Στρέλνιεκς κάνουν… αγώνα δρόμου, ο Παπανικολάου νιώθει ενοχλήσεις. Ε, και; Μπορεί οι απουσίες να είναι σημαντικότατες, μπορεί να αλλάζουν τα δεδομένα ενός (ή και περισσοτέρων) αγώνα, όμως οι ομάδες που έφτασαν στα πλέι οφ έχουν επάρκεια.
Έχουν και γνώση κι εμπειρία. Γνωρίζουν -καιρός να το μάθουμε κι εμείς, δημοσιογράφοι και κόσμος- ότι τα πλέι οφ έχουν τη δική τους ιστορία, είναι μια ξεχωριστή αφήγηση. Μπορεί να διαλύσει ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς τη Ζαλγκίρις και στο τέλος να αποκλειστεί (είχε συμβεί παλιότερα με αντίπαλο τη Σιένα). Μπορεί να χάσει αγώνα στην έδρα του και να προκριθεί (έγινε πέρυσι με αντίπαλο την Εφές).
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει 2-0 επί της Ρεάλ και να μην έχει πετύχει κάτι, μπορεί να πάει με 1-1 και να τελειώσει τη σειρά στο «Νίκος Γκάλης». Ποτέ το ένα ματς δεν προϊδεάζει για την εικόνα του άλλου, ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την επόμενη μέρα κοιτώντας την προηγούμενη.
Είναι αυτό το -άχαρο για κάποιους, εντυπωσιακό για άλλους- σημείο, όπου το μπάσκετ έρχεται και συναντά (στη φιλοσοφία) το βόλεϊ. Είναι τρία σετ, που καθένα έχει τη δική του ιστορία και δεν μεταφέρεται η διαφορά στο επόμενο. Δεν μπορείς να σταθείς στα δύο, ούτε καν αν στο τρίτο είσαι μπροστά. Πρέπει να τελειώσεις μόνος σου τη δουλειά.
Είμαστε λαός των άκρων. Μας αρέσει να φτάνουμε σε σημείο… οργασμού, επειδή ένα τυχαίο σουτ άλλαξε τη ροή μιας αναμέτρησης και να επιστρέφουμε σπίτι έχοντας πιστέψει ότι… πατήσαμε τους αντιπάλους. Μας αρέσει, όταν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, να θεωρούμε όλα τα αντίπαλα σουτ τυχερά κι όλα τα σφυρίγματα σε βάρος μας. Και βέβαια, ακόμα κι αν μας έχουν βάλει στα καλάθια, τις στιγμές της… έξαψης, μας αρέσει να πιστεύουμε πως το θαύμα έρχεται.
Αντίθετα, τις στιγμές της… εθνικής καταρράκωσης, όλα πάνε στραβά, φταίνε από τον πρόεδρο μέχρι την κοπέλα στο κυλικείο, θυμόμαστε τα όνειρα που είχαμε δει, τις μαύρες γάτες ή τους γρουσούζηδες γείτονες που συναντήσαμε πριν πάμε στο γήπεδο, ακόμα κι ότι καθίσαμε σε λάθος θέση και χάλασε το γούρι. Τρίχες…
Αυτό το έργο θέλει υπομονή ως το τέλος. Ακόμα κι αν από την πρώτη σκηνή νιώθετε πως καταλάβατε το σενάριο, περιμένετε γιατί ενίοτε έχει τρελές ανατροπές. Αυτό είναι που τρελαίνει όσους έχουν… γερό στομάχι και τους αρέσουν τα… πικάντικα. Όπως και να ‘χει, πρέπει να μετρήσουμε τρία βήματα για να φτάσουμε στο Βελιγράδι. Δεν φτάνει ένα, δεν φτάνουν δύο, χρειάζονται τρία. Ούτε ένα παραπάνω…
