Επειδή σέβομαι τον χρόνο σας, θα αποφύγω να γράψω όσα σημείωσα χθες, μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Ζαλγκίρις. Ισχύουν ακριβώς τα ίδια για τον Παναθηναϊκό, που είναι πλέον σε διαδικασία τελικών, ήτοι αγώνων δίχως αύριο. Η αποψινή συνάντηση μετατράπηκε σε βραδιά προσωπικοτήτων. Κι εξηγώ αμέσως.
Δεν χρειάζεται να είσαι βαθυγνώστης του αθλήματος για να αντιληφθείς ότι ο Κάρολ «αποφάσισε» για την τύχη της αναμέτρησης. Δεν ήταν μόνο το τετράποντο με το οποίο έπεσαν τίτλοι τέλους, αλλά η συνολική παρουσία του κι η εμπιστοσύνη που έδειχνε όταν σούταρε. Έτσι, για όσους δεν πιστεύουν στην τύχη, εξηγείται και το τρίποντο με ταμπλό.
Ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος γιατί είχε τη δική του τεράστια προσωπικότητα. Ο Καλάθης, σε κόντρα ρόλο (αυτόν του εκτελεστή) και μάλιστα μεταχειριζόμενος το τρίποντο, που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του, διατήρησε τους συμπαίκτες του στη μάχη της νίκης, μέχρι το τέλος. Αν οι «πράσινοι» έφευγαν νικητές, ο Νικ θα μπορούσε να διεκδικήσει και την αποκλειστικότητα του αποτελέσματος.
Κανείς από τους δύο προαναφερόμενους δεν παίρνει… Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου, καθώς αυτό πηγαίνει στον Λάσο. Και πηγαίνει στον προπονητή της Ρεάλ, επειδή ακριβώς έκανε κάτι που αν το έκανε Έλληνας κόουτς κι έχανε, θα είχαμε την πρώτη σε παγκόσμιο επίπεδο εκτέλεση ανθρώπου δια λιθοβολισμού, μέσω social media!
Κράτησε 19.31’’ στο παρκέ έναν παίκτη, ο οποίος στο μεγαλύτερο διάστημα ήταν κάκιστος (με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια). Είναι ο νικητής, αυτός που παίρνει το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου. Είναι ο Σέρχιο Γιουλ! Πόσοι παίκτες θα μπορούσαν να αντέξουν την πίεση που άντεξε ο κορυφαίος (ταπεινή μου άποψη) Ευρωπαίος πόιντ γκαρντ; Ελάχιστοι.
Μπήκε στο παιχνίδι στο 7.15’’ κι αλλού πατούσε, αλλού βρίσκονταν. Όταν οι «πράσινοι» μείωσαν στον πόντο (62-61 με τον Γκιστ), ο Γιουλ πέτυχε το πρώτου του καλάθι μετά από έξι… τούβλα. Και για κερασάκι στην τούρτα της επιστροφής του κόλλησε 2/2 τρίποντα, ανταποδίδοντας την εμπιστοσύνη στον προπονητή του.
Αν τα είχε χάσει, οι απανταχού προπονητές άνευ διπλώματος και παραστάσεων, θα ευχαριστούσαν τον Ισπανό κόουτς, ονομάζοντάς τον «φιλέλληνα». Μόνο που οι προπονητές γνωρίζουν πως οι προσωπικότητες είναι αυτές που κερδίζουν τους αγώνες και ότι εντέλει οι παίκτες τούς κάνουν μάγκες. Άρα τους οφείλουν. Κι οφείλω δεν σημαίνει «όταν έχω», ανέξοδα. Σημαίνει «θα χάσω ματς για πάρτη σου, γιατί εσύ θα πάρεις τα επόμενα».
Ως Έλληνες μπασκετόφιλους μας πόνεσε η επιστροφή του Γιουλ, αλλά πρέπει να υποκλιθούμε στην αξία και στην προσωπικότητά του. Κανείς από αυτούς που βρίσκονται τόσο ψηλά δεν είναι τυχαία εκεί, δεν είναι εκεί μόνο από το ταλέντο του.
Υ.Γ.: Αν ο Παναθηναϊκός νικούσε τον αγώνα, η διαφοροποίηση στο κείμενο θα ήταν στην (αυθαίρετη) απονομή των βραβείων. Θα είχε ο Λάσο τον πρώτο αντρικό ρόλο, γιατί θα συνδύαζε το «πιστεύω» και το δικό του «πρέπει» με το στοιχείο της «θυσίας».
