Καλησπέρα αδέρφια. Ήταν να φύγω για τετραήμερο, αλλά κάτι ένα μικρό πρόβλημα με το αυτοκίνητο, κάτι που μπερδευτήκαμε με την παρέα κι έμεινα Αθήνα. Και μια κι έμεινα στην πρωτεύουσα είπα να πάω για καφέ, μετά το μεσημεριανό γεύμα. Η ημέρα επέβαλλε να πιω τον καφέ στην πιο γνωστή μπασκετική πλατεία, αφενός γιατί εκεί παίζονται όλα τις τελευταίες ημέρες, αφετέρου γιατί όποιο τραπέζι κι αν βρεις ελεύθερο, δίπλα θα κάθεται μπασκετική παρέα.
Εκεί, λοιπόν, που απολάμβανα τον καφέ μου, «Περαστικός» από την πλατεία, αρχίζει μια παρέα από το διπλανό τραπέζι να συζητά για τα προβλήματα της ομάδας. Για τον Βαγγέλη, για τον Στιβ, για τον «τίγρη», μετρούσαν πιθανότητες και νίκες για να σωθούν. Η κουβέντα είχε ανάψει κι έφτασε στον πρόεδρο. Ο ένας του έσυρε τα εξ αμάξης. Τέλειωσε δε το… ψάλσιμο με το «ευτυχώς έφυγε και ησυχάσαμε».
Ο άλλος αναρωτήθηκε «καλά, ποιος θα πληρώσει τα χρήματα για να πάει η ομάδα στη Θεσσαλονίκη, ποιος θα καλύψει τα χρήματα από εδώ και πέρα;». Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο, αλλά έβγαζαν πως ως το τέλος της σεζόν ο Πανιώνιος χρειάζεται 100.000 ευρώ κι από τη στιγμή που έφυγε (;) ο πρόεδρος, ποιος θα πληρώσει;
Ο τρίτος της παρέας δεν μιλούσε πολύ, συνήθως επικροτούσε την άποψη του ενός, ή του άλλου. Εκεί που οι δύο ομιλητικοί έδειχναν να συμφωνούν ότι υπάρχει πρόβλημα, ο τρίτος ατάραχος τους είπε: «Μην αγχώνεστε, ο πρόεδρος πλήρωσε από την Παρασκευή τους παίκτες»! Πριν καν βγει ο μήνας…
Η αλήθεια είναι πως για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Αλευρογιάννη, αλλά στις πληρωμές είναι «κύριος». Ούτε μέρα δεν έχουν μείνει απλήρωτοι παίκτες και προπονητικό τιμ κι από ότι φαίνεται δεν θα αφήσει ούτε ένα ευρώ χρέος. Γιατί κι ο Βαρουξάκης πλήρωνε πέρυσι, αλλά στο τέλος εξαφανίστηκε…
Έφυγα και σκεφτόμουν την ανακοίνωση των παικτών: «… Αγωνιζόμαστε από την πρώτη μέρα με αρκετές αντιξοότητες και κόντρα σε πολλούς» είπαν. Λησμόνησαν, όμως, ότι είναι πληρωμένοι από την πρώτη μέρα (για να τα λέμε όλα).
Σκεφτόμουν και την ανακοίνωση των «Πανθήρων»: «Πάντοτε σεβόμαστε τα χρήματα που μπαίνουν στον σύλλογο κι αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες των ανθρώπων που τα βάζουν, σε όποιο άθλημα και να ’ναι. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως τα λεφτά εξασφαλίζουν και ασυλία. Ο Πανιώνιος δεν ανήκει σε κανέναν επειδή έβαλε τα φράγκα του. Ο Πανιώνιος ανήκει στα 128 χρόνια της ιστορίας του κι ανήκει στον κόσμο, που από μικρά παιδιά μέχρι την μέρα που θα κλείσουν τα μάτια τους, στηρίζουν, ξεροσταλιάζουν και τρέχουν γι’ αυτόν». Καμιά φορά ο κόσμος δείχνει μεγαλύτερη ωριμότητα από αυτή που περιμέναμε.
