Από την Πέμπτη μέχρι το πρωί της Κυριακής ήμουν (όχι πως σας νοιάζει) στη Θεσσαλονίκη. Μια υπέροχη πόλη, φιλόξενη όσο λίγες, όπου μπορείς να απολαύσεις υπέροχο φαγητό, θα βρεις ανθρώπους να θέλουν να σε βοηθήσουν. Για να δω τους αγώνες της Ευρωλίγκας, επειδή το ξενοδοχείο δεν είχε NOVA τα… καρντάσια έκαναν ό,τι μπορούσαν. Την Παρασκευή, μάλιστα, ο Δημήτρης (καλά να ‘ναι) έκλεισε… πριβέ την τηλεόραση στο μαγαζί του κουμπάρου του.
Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα για τους αγώνες μπάσκετ με αμαξίδιο. Συμμετείχαν ο Μέγας Αλέξανδρος από την Ελλάδα, ομάδες από την Τουρκία, την Πολωνία, τη Γαλλία και την Τσεχία. Ο Γάλλος Σαλέμ (παλιότερα διεθνής), πέρα από το γεγονός ότι κινείται πάνω σε αμαξίδιο, έχει χάσει το αριστερό του χέρι (λίγο πάνω από τον καρπό), ενώ από το δεξί χέρι λείπουν δύο δάχτυλα.
Αν τον βλέπατε να πασάρει, να σκοράρει, αν βλέπατε πόσο κομψά ήταν ντυμένος εκτός γηπέδου, αν βλέπατε πόσο διακριτικός και «κύριος» με όλη τη σημασία της λέξης ήταν, θα νιώθατε ευτυχισμένοι που εσείς κι αυτός ανήκετε στην ίδια συνομοταξία (αυτή των ανθρώπων).
Καθένα από τα παιδιά ήταν με τον τρόπο του εξαιρετικό. Κι όταν, μετά το τέλος των αγώνων, Έλληνες και Τούρκοι παρέσυραν τους υπόλοιπους πιο… ψυχρούς (λόγω εθνικότητας) στο τσιφτετέλι και στους αμανέδες, χάθηκε (ξανά) η μπάλα. Αυτά τα παιδιά θεωρούνται «ανάπηρα».
Την Κυριακή το μεσημέρι έφυγα γεμάτος συναισθήματα από τη Θεσσαλονίκη και το βράδυ είπα (σιγά μην το ξανακάνω) να δω το ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Ήταν ήδη στο 65’ οπότε δεν θα κουραζόμουν. Είδα ό,τι είδατε. Και στις φωτογραφίες στο facebook (κι όχι μόνο) είδα ό,τι είδατε.
Τα παιδιά με το αμαξίδιο τα είδαν λίγοι. Τις ασχήμιες πολλοί. Η απόσταση ήταν λίγες ώρες και λίγα χιλιόμετρα. Η πραγματική απόσταση είναι όσο η… ανατολή με τη δύση. Το ζήτημα είναι να πας στη Θεσσαλονίκη στα σωστά σημεία, την κατάλληλη στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους.
Η «δική μου» (καθ’ υπερβολή ο όρος) Θεσσαλονίκη έχει μόνο ένα όπλο: Την αγάπη για τον αθλητισμό. Η δική σας Θεσσαλονίκη μπορεί να έχει όσα όπλα αντέχει η αισθητική σας. Εντέλει, παρότι εδώ και 20 χρόνια προσπαθώ με κάποιους φίλους να κάνουμε όσο πιο γνωστό γίνεται το άθλημα του μπάσκετ με αμαξίδιο, ίσως να είμαστε και τυχεροί που ζούμε αυτές τις συγκινήσεις μεταξύ συγγενών και φίλων. Αφήνουμε τις άλλες συγκινήσεις, γι’ αυτούς που αντέχουν.
Υ.Γ.: Την ώρα που άλλοι ξενυχτούσαν για να βγάλουν δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες ήδη τους στοίχειωσαν, εμείς ξενυχτούσαμε αγκαλιά με τους Τούρκους παίκτες, τον Τούρκο διαιτητή. Και, ρε γαμώτο, δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε. Ίσως γιατί η αγάπη (για τον αθλητισμό, για τη ζωή) δεν έχει σύνορα.
