Διαθέτεις μια ομάδα που… μας έμαθε να αγαπάμε το μπάσκετ. Διαθέτεις μια ομάδα που έχει απίστευτο κόσμο, τεράστια ιστορία, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «brand» της χώρας. Διαθέτεις μια ομάδα που κουβαλά την ιστορία του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη, διαθέτεις περισσότερα απ’ όσα είναι… αναγκαία και στο τέλος της ημέρας χρειάζεται να επιστρέψεις στο… κύτταρό σου και να πουλήσεις «μπλουζάκια επιβίωσης»!
Αν αυτό δεν αποτελεί την απόλυτη αποτυχία για τον Νίκο Λάσκαρη και τη διοίκηση του Άρη, τότε τι θα μπορούσε να καταγραφεί ως αποτυχία; Η ιδέα των «Dragon Spirit» δεν είναι κακή, στη δεδομένη χρονική στιγμή, με τα δεδομένα οικονομικά προβλήματα. Κι είναι ιδέα ανθρώπων που δεν διοίκησαν τον Άρη, αλλά ήρθαν για να βοηθήσουν, στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του κι ως εκ τούτου τους πρέπει τιμή.
Για τον «Αυτοκράτορα», όμως, είναι παραδοχή αποτυχίας. Παταγώδους αποτυχίας. Με απλές βασικές ιδέες μάρκετινγκ, ο Άρης δεν θα υποχρεώνονταν σε… τηλεμάρκετινγκ. Το επόμενο είναι να αρχίσουν οι παίκτες να διαφημίζουν προϊόντα, καθένας με τον δικό του τηλεφωνικό αριθμό κι αντίστοιχο sms κι ανάλογα με τις πωλήσεις να παίρνουν ποσοστά για να καλυφθούν τα χρέη του συλλόγου προς αυτούς.
Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω, είναι να ρίξω αλάτι στις πληγές. Δυστυχώς, ο Άρης αποτελεί περιπτωσιολογική μελέτη, ή αλλιώς «case study». Πώς μπορεί κάποιος, με τόσα εφόδια και δυνατότητες, να αποτύχει τόσο οικτρά; Πώς μπορεί κάποιος να διοικεί έναν σύλλογο, που έπρεπε να είναι μεταξύ των κορυφαίων προς διαφημιστική εκμετάλλευση, και να τον οδηγεί στη χρεοκοπία;
Η αλήθεια είναι πως εκτός από το «πνεύμα του Δράκου», εκτός από τις επιτροπές σωτηρίας και την τιτάνια προσπάθεια αυτών που δεν ευθύνονται να σώσουν την ομάδα, υπάρχουν κι ευθύνες και κάποια στιγμή πρέπει να αποδοθούν. Πρέπει να μάθουμε πώς ο Άρης οδηγήθηκε στα βράχια. Γιατί ούτε οι μεταγραφές των ξένων, ούτε οι μισθοί των Ελλήνων είναι «φουσκωμένοι». Άρα κάτι τρέχει.
Ο κόσμος του Άρη μπορεί σε μεγάλο βαθμό να συντηρήσει ένα τμήμα, που εδώ και δεκαετίες τον γέμισε με περηφάνια. Κι αν θέλετε, οφείλει να το πράξει, για όλες τις μεγάλες στιγμές που έζησε. Δεν γίνεται, όμως, ο πάλαι ποτέ «Αυτοκράτορας» να είναι επαίτης, δεν γίνεται να ζει από τη φιλανθρωπία του κόσμου και να καλεί κάθε φορά σε βοήθεια αυτούς που έπρεπε να βοηθά.
Ο Παντελής Μπούμπουρας σκέφτηκε να πάρει τον Άρη, αλλά όταν είδε τα ποσά (βλέπε τα χρέη) έφυγε τρέχοντας. Το ίδιο -ενδεχομένως- θα συμβεί με κάθε πιθανό «επενδυτή», που δεν θα θελήσει να κουβαλήσει ένα τόσο βαρύ φορτίο, για το οποίο δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη. Ως εκ τούτου ο Νίκος Λάσκαρης και η διοίκησή του δεν έφερε απλά τον Άρη στο χείλος του γκρεμού, υποθήκευσε και το μέλλον του.
Ακόμα κι αν το εγχείρημα με τις μπλούζες «Dragon Spirit» στεφθεί με επιτυχία, ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να το πανηγυρίσουμε ή να νιώσουμε θλίψη. Όπως και να ‘χει, όσοι έχουν διάθεση ας βοηθήσουν την ομάδα που άδειαζε τους δρόμους της Θεσσαλονίκης κάθε Πέμπτη βράδυ…
